Γέννημα- θρέμμα της προηγούμενης πασοκικής κυβερνητικής θητείας, ο ΟΠΕΠ Α.Ε., τότε που ο «εκσυγχρονισμός» αποτελούσε τη μαγική λέξη τής προτεινόμενης διαχείρισης, έμελλε να βάλει λουκέτο, πάλι, από πασοκικά χέρια.
Τότε, όμως, έρρεαν τα πακέτα για την Ολυμπιάδα και, μέσα στη γενική ευφορία, ξεπηδούσαν δώθε-κείθε οι Α.Ε. του Δημοσίου. Όχι πως δεν υπήρχε ανάγκη να προβληθεί ο ελληνικός πολιτισμός (κι ας μην είχε διατυπωθεί ακόμη η απαράμιλλη μπουρδολογία περί του τουρισμού ως «βαριάς βιομηχανίας της χώρας μας»). Αλλά κι αυτή, όπως και άλλες «ανάγκες» εμφανίζονται ξαφνικά ως επιτακτικές, συνήθως όταν οι πολιτικές ηγεσίες αποφασίσουν να «προσπεράσουν» τις αγκυλώσεις του Δημοσίου. Προς όφελος του σκοπού πάντα, χρειαζόμαστε ευέλικτους Οργανισμούς για να μπορέσουν να τα βγάλουν πέρα σε τέτοια αναβαθμισμένα καθήκοντα.
Τέτοιος ευέλικτος οργανισμός υπήρξε ο ΟΠΕΠ Α.Ε., από το 1997 ώς την περασμένη βδομάδα, που θυσιάστηκε στο βωμό της νέας μεγάλης ιδέας, της συρρίκνωσης του δημόσιου τομέα, του σπάταλου, αντιπαραγωγικού, μεγάλου ασθενή που ευθύνεται για την οικονομική κρίση (οι κυβερνώντες είναι, καθώς φαίνεται, οι πιο πιστοί οπαδοί της θεωρίας του χάους: προσλαμβάνεται ένας υπάλληλος στην Ελλάδα, καταρρέει η Lehman Brothers στην Αμερική!).
Και τι δεν έκανε ο ευέλικτος Οργανισμός για να προβάλλει τον ελληνικό πολιτισμό όλα αυτά τα χρόνια. Καταρχήν, χρυσοπλήρωσε τους δεκάδες κηφήνες που διορίστηκαν στο Διοικητικό του Συμβούλιο και τις επιτελικές θέσεις – πρασινογάλαζους παρατρεχάμενους υπουργών, κολλητούς και συγγενείς εξ αίματος ή εξ ιδεολογίας, ακόμη και μεγαλοσχήμονες δημοσιογράφους (από το payroll των κομμάτων) που δεν ήξεραν ούτε πού πέφτουν τα γραφεία του. Υλοποίησε ρηξικέλευθες ιδέες, όπως η δημιουργία πωλητηρίων (δίπλα στα ήδη υπάρχοντα πωλητήρια του ΤΑΠ!), η δημιουργία ιστότοπου (τι πρωτότυπο!), η παραγωγή πολύγλωσσων CD-ROM για τους αρχαιολογικούς χώρους (που ποτέ δεν ολοκληρώθηκε, όπως και πολλά άλλα έργα που όμως έχουν ήδη πληρωθεί αδρά!). Κυρίως, όμως, λειτούργησε ως «μεσάζων» στις διαδρομές των κονδυλίων του Γ΄ ΚΠΣ και του αμαρτωλού Ειδικού Λογαριασμού: έργα που πριν γίνονταν από το ίδιο το υπουργείο Πολιτισμού, ο ΟΠΕΠ ανέλαβε να τα περάσει σε ιδιώτες «υπεργολάβους», μεταξύ αυτών και τη Siemens…
Σε μια σπάνια επίδειξη αυτοσυνείδησης του πολιτικού συστήματος, αποδείχτηκε ότι ο μόνος πολιτισμός που έμελλε να προβληθεί από τον Οργανισμό ήταν αυτός της αρπαχτής και της ρεμούλας.
Όλοι οι παραπάνω φαίνεται ότι «τα φάγανε μαζί» με τους λίγους συμβασιούχους που, πραγματικά, δούλευαν για να παράξουν το έργο που θα συντηρούσε τις καρέκλες των από πάνω, με το βασικό μισθό, την απειλή της απόλυσης, τη μόνιμη επιτήρηση ακόμη και για το πόση ώρα θα ξοδέψουν στην τουαλέτα! Δεν εξηγείται αλλιώς, γιατί μόνο αυτοί είναι τώρα τα θύματα του κλεισίματος του ΟΠΕΠ Α.Ε. – άνεργοι μεταξύ ανέργων και λοιδορούμενοι ως υπαίτιοι της τρύπας που φτάνει τα 7 δισ. ευρώ!
Αυλαία για τον ΟΠΕΠ Α.Ε. Σίγουρα όχι αυλαία για την πολιτική που επιλέγει να θησαυρίζουν οι λίγοι στις πλάτες των πολλών, που βρίσκει συνεχώς ιδεολογικά προκαλύμματα, νομικές φόρμουλες και οργανισμούς για να διαιωνίζεται. Μέχρι να την ανατρέψουμε!
Τέτοιος ευέλικτος οργανισμός υπήρξε ο ΟΠΕΠ Α.Ε., από το 1997 ώς την περασμένη βδομάδα, που θυσιάστηκε στο βωμό της νέας μεγάλης ιδέας, της συρρίκνωσης του δημόσιου τομέα, του σπάταλου, αντιπαραγωγικού, μεγάλου ασθενή που ευθύνεται για την οικονομική κρίση (οι κυβερνώντες είναι, καθώς φαίνεται, οι πιο πιστοί οπαδοί της θεωρίας του χάους: προσλαμβάνεται ένας υπάλληλος στην Ελλάδα, καταρρέει η Lehman Brothers στην Αμερική!).
Και τι δεν έκανε ο ευέλικτος Οργανισμός για να προβάλλει τον ελληνικό πολιτισμό όλα αυτά τα χρόνια. Καταρχήν, χρυσοπλήρωσε τους δεκάδες κηφήνες που διορίστηκαν στο Διοικητικό του Συμβούλιο και τις επιτελικές θέσεις – πρασινογάλαζους παρατρεχάμενους υπουργών, κολλητούς και συγγενείς εξ αίματος ή εξ ιδεολογίας, ακόμη και μεγαλοσχήμονες δημοσιογράφους (από το payroll των κομμάτων) που δεν ήξεραν ούτε πού πέφτουν τα γραφεία του. Υλοποίησε ρηξικέλευθες ιδέες, όπως η δημιουργία πωλητηρίων (δίπλα στα ήδη υπάρχοντα πωλητήρια του ΤΑΠ!), η δημιουργία ιστότοπου (τι πρωτότυπο!), η παραγωγή πολύγλωσσων CD-ROM για τους αρχαιολογικούς χώρους (που ποτέ δεν ολοκληρώθηκε, όπως και πολλά άλλα έργα που όμως έχουν ήδη πληρωθεί αδρά!). Κυρίως, όμως, λειτούργησε ως «μεσάζων» στις διαδρομές των κονδυλίων του Γ΄ ΚΠΣ και του αμαρτωλού Ειδικού Λογαριασμού: έργα που πριν γίνονταν από το ίδιο το υπουργείο Πολιτισμού, ο ΟΠΕΠ ανέλαβε να τα περάσει σε ιδιώτες «υπεργολάβους», μεταξύ αυτών και τη Siemens…
Σε μια σπάνια επίδειξη αυτοσυνείδησης του πολιτικού συστήματος, αποδείχτηκε ότι ο μόνος πολιτισμός που έμελλε να προβληθεί από τον Οργανισμό ήταν αυτός της αρπαχτής και της ρεμούλας.
Όλοι οι παραπάνω φαίνεται ότι «τα φάγανε μαζί» με τους λίγους συμβασιούχους που, πραγματικά, δούλευαν για να παράξουν το έργο που θα συντηρούσε τις καρέκλες των από πάνω, με το βασικό μισθό, την απειλή της απόλυσης, τη μόνιμη επιτήρηση ακόμη και για το πόση ώρα θα ξοδέψουν στην τουαλέτα! Δεν εξηγείται αλλιώς, γιατί μόνο αυτοί είναι τώρα τα θύματα του κλεισίματος του ΟΠΕΠ Α.Ε. – άνεργοι μεταξύ ανέργων και λοιδορούμενοι ως υπαίτιοι της τρύπας που φτάνει τα 7 δισ. ευρώ!
Αυλαία για τον ΟΠΕΠ Α.Ε. Σίγουρα όχι αυλαία για την πολιτική που επιλέγει να θησαυρίζουν οι λίγοι στις πλάτες των πολλών, που βρίσκει συνεχώς ιδεολογικά προκαλύμματα, νομικές φόρμουλες και οργανισμούς για να διαιωνίζεται. Μέχρι να την ανατρέψουμε!
Δέσποινα Κουτσούμπα
Σχόλια
