του Ιάσονα Κωστόπουλου
Η εισβολή των ΜΑΤ στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης συνοδεύτηκε από άπλετο ξύλο, δακρυγόνα και βασανιστήρια. Οι εικόνες που διαδραματίστηκαν αποτελούν ντροπή για τη χώρα, τη δημοκρατία και την Ανώτατη Παιδεία, ενώ δεν είναι παρά προπομπός όσων θα ακολουθήσουν. Όλα δείχνουν πως η κυβέρνηση είναι διατεθειμένη να το τραβήξει στα άκρα, ακολουθώντας και στην Παιδεία πολιτική καταστολής και δυσφήμησης όσων αντιδρούν. Με τον τρόπο αυτό επιχειρεί να βαθύνει το καθεστώς που έχει επιβληθεί σε όλη την χώρα μέσω της πανδημίας αλλά και να κάνει άνοιγμα προς τα πιο συντηρητικά κομμάτια της κοινωνίας, παίζοντας με το ζήτημα της ασφάλειας των πολιτών. Μπροστά στις «φουρτούνες» που έρχονται αλλά και στην ενδεχόμενη κυβερνητική φθορά, προσπαθεί να δείξει ότι θα ξεμπερδέψει με κλασικά ζητήματα –στην πραγματικότητα μυθεύματα– όπως το ότι τα πανεπιστήμια αποτελούν θύλακες εγκληματικότητας. Άλλωστε η κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου και η «πάταξη της ανομίας» στα πανεπιστήμια είχε αποτελέσει μια απο τις βασικές προεκλογικές της δεσμεύσεις.
Όμως η καταστολή δεν αποτελεί μονάχα επιλογή πολιτικής επιβίωσης αλλά και μέθοδο επιβολής ενός αντιδημοκρατικού καθεστώτος, μέσω τετελεσμένων. Έτσι, τη στιγμή που οι αντιδράσεις είναι μειωμένες λόγω των κλειστών πανεπιστημίων και του λοκντάουν, η κυβέρνηση κάνει χρήση ακραίας καταστολής προετοιμάζοντας την επόμενη μέρα. Θα πρέπει να είναι ξεκάθαρο πως δε μιλάμε απλά για μια δεξιά κυβέρνηση η οποία ξυλοφορτώνει λόγω ιδεοληψιών. Οι καταστάσεις έκτακτης ανάγκης, η καταστολή και η εξύβριση της κοινωνίας είναι η νόρμα για την μετά-covid εποχή. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη έρχεται να επισφραγίσει την «μεταμνημονιακή» περίοδο, οικοδομώντας ένα νέο πλαίσιο θωράκισης του πολιτικού συστήματος από τις αναμενόμενες αντιδράσεις.
Η ΕΛ.ΑΣ αποτελεί βασικό βραχίονα άσκησης αυτής της πολιτικής παίζοντας το ρόλο των πραιτωριανών του πολιτικού συστήματος. Με την πάροδο του χρόνου έχει μετατραπεί σε ένα σώμα που καταστέλλει τους πάντες, χωρίς κανένα δίαυλο επικοινωνίας με την κοινωνία και με οποιαδήποτε μορφή λαϊκής δυσαρέσκειας. Εξ ου και η συστηματική ενίσχυσή της από όλες τις κυβερνήσεις, φτάνοντας σήμερα να είμαστε μια χώρα που εν μέσω πανδημίας προσλαμβάνει αντί γιατρών, αστυνομικούς. Παράλληλα, ενισχύονται διαρκώς οι παράτυπες και παραβατικές συμπεριφορές από διάφορα τμήματα της ΕΛ.ΑΣ που έχουν αφεθεί σε ρόλο σερίφηδων. Θα έλεγε κανείς ότι ενώ σε αντίστοιχες περιπτώσεις άλλα καθεστώτα επιλέγουν να «κατεβάσουν τα τανκς», εδώ το ρόλο αυτό παίζουν τα ΜΑΤ.
Κλείνοντας, η περίπτωση του ΑΠΘ εμπεριέχει κι έναν εξοργιστικό συμβολισμό. Τα ΜΑΤ μπαίνουν σαν στρατός στο πανεπιστήμιο, έπειτα δέρνουν, βασανίζουν και συλλαμβάνουν, σαν να είναι οι χειρότεροι εγκληματίες, τους φοιτητές/τριες. Δείχνοντας έτσι με γλαφυρό τρόπο όχι μόνο την αντίληψη της κυβέρνησης για την παιδεία και τη δημοκρατία αλλά κυρίως την αντίληψή της για την κοινωνία. Οι φοιτητές αποτελούν τον ανθό της χώρας κι αυτόν επιχειρεί να πατήσει η κυβέρνηση, στέλνοντας μήνυμα σε ολόκληρη την κοινωνία. Ευτυχώς οι αντιδράσεις είναι πολλές. Φαίνεται πως έχει κι ο ανθός αγκάθια…
