του Ηρόστρατου
Ένα συγκλονιστικό βιβλίο για παιδιά
«Γιατί κλαις;», με ρωτούσε ο 8χρονος γιος μου καθώς του διάβαζα την Έρικα της Ruth Vander Zee (Εκδόσεις Καλειδοσκόπιο).
Με λίγες λέξεις, λιτά, σχεδόν ψυχρά η συγγραφέας μάς παρουσιάζει την ιστορία της Έρικα. Μιας γυναίκας που σώθηκε από το θάνατο με έναν δραματικό τρόπο. Η μητέρα της την πέταξε -μωρό- από το τρένο που τους οδηγούσε στιβαγμένους στα στρατόπεδα του θανάτου. Στο Ολοκαύτωμα:
«…Με πέταξε σε ένα χαντάκι με απαλό χορτάρι, τη στιγμή που περνούσαμε από μια διάβαση. Κάποιοι άνθρωποι που περίμεναν να περάσει το τρένο με είδαν την ώρα που με πέταγαν από το βαγόνι. Πηγαίνοντας προς το θάνατο, η μητέρα μου με πέταξε στη ζωή…».
Η εικονογράφηση του βιβλίου από τον Roberto Innocenti, με εικόνες που θυμίζουν ντοκιμαντέρ για τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, δεν μοιάζει με αυτή που έχουμε συνδέσει με τα βιβλία που απευθύνονται σε παιδιά. Σε υποβάλλει σε αυτό το ζοφερό κλίμα.
Όλα σε αυτή την εξαιρετική έκδοση-υπόδειγμα για το πώς θα έπρεπε να είναι ένα παιδικό βιβλίο, σε οδηγούν όχι μόνο να συγκινηθείς, αλλά να σκεφτείς βαθιά.
Η μετάφραση της Μαρίζας Ντε Κάστρο, αλλά και τα κείμενά της που συνοδεύουν το βιβλίο είναι επίσης υποδειγματικά και σε οδηγούν στο να ψηλαφίσεις τις πληγές της Ιστορίας.
Τα παιδιά βρίσκονται μπροστά σε γεγονότα που τα προβληματίζουν και τα βοηθούν να κατανοήσουν από την τρυφερή ηλικία τι πρεσβεύουν οι διάφορες συμμορίες που έγιναν κόμμα και χιλιάδες συμπολίτες μας έσπευσαν να τις στηρίξουν και διά της ψήφου τους. Με ό,τι σημαίνει αυτό για μια κοινωνία και μια χώρα…
Συζητούσαμε επί ώρα με τον γιο μου καθώς προσπαθούσε να συλλάβει το αδιανόητο των στρατοπέδων θανάτου και σκεφτόμουν πως ένα τέτοιο βιβλίο θα έπρεπε να υπάρχει μέσα σε κάθε σχολική τάξη.
Γιατί, όπως σωστά γράφει η κυρία Ντε Κάστρο στο κείμενό της «…Εμείς οι δάσκαλοι οφείλουμε να μην αποκρύπτουμε από τα παιδιά τα γεγονότα, όσο τραυματικά κι αν είναι».
Και τελειώνει: «…Ακόμη κι αν δεν παίρνουμε ξεκάθαρες απαντήσεις, είναι εξαιρετικά σημαντικό να θέτουμε τα ερωτήματα. Γιατί μόνον έτσι ασκούμε τα νεανικά μυαλά στην ανάλυση, στην κατανόηση και εν τέλει στην ανάπτυξη κριτικής σκέψης και κοινωνικής συνείδησης».
Το ζήτημα είναι αν θέλουμε την κριτική σκέψη…
1η συνάντηση για το Βραβείο Νέου Λογοτέχνη 2016
Δύο εξαιρετικές νέες συγγραφείς θα έχουμε τη δυνατότητα να συναντήσουμε και να συνομιλήσουμε μαζί τους αυτή την Κυριακή.
Το Περιοδικό Κλεψύδρα και το Έναστρον Βιβλιοκαφέ διοργανώνουν και φέτος τις εκδηλώσεις για το Βραβείο Νέου Λογοτέχνη, που δίδεται μέσα από μια πρωτότυπη και δημιουργική διαδικασία.
Στην πρώτη συνάντηση (Κυριακή στις 8 το βράδυ) συνομιλήτριες θα είναι η Κάλλια Παπαδάκη (βιβλίο Δενδρίτες – Εκδόσεις Πόλις) και η Μαρία Ξυλούρη (βιβλίο Η νυχτερινή βάρδια του καλλιγράφου – Εκδόσεις Καλέντη).
Σταμάτα να μιλάς για θάνατο μωρό μου
Το βιβλίο του Νίκου Σούζα, Σταμάτα να μιλάς για θάνατο μωρό μου – Πολιτική και κουλτούρα στο ανταγωνιστικό κίνημα στην Ελλάδα (1974-1998), παρουσιάζεται αυτή την Τετάρτη (3 Φεβρουαρίου) στο Καφέ-Βιβλιοπωλείο Ιδιώνυμο στις 7μ.μ.
Αν και δεν το έχω διαβάσει, και μόνο το θέμα μού προκαλεί το ενδιαφέρον καθώς αναφέρεται σε καταστάσεις και κινήματα που ζήσαμε και από κοντά κατά την περίοδο 1974-1998. Κινήματα που ο συγγραφέας χαρακτηρίζει ως «ανταγωνιστικά» καταγράφοντας την πολιτισμική διάσταση του μεταπολιτευτικού αντιεξουσιαστικού και αναρχικού ρεύματος, «αναλύοντας ένα σημαντικό κομμάτι κινηματικών διεργασιών που αφορά κυρίως τις καταλήψεις στέγης, την αυτοδιαχειριζόμενη ραδιοφωνία και την ανεξάρτητη μουσική σκηνή. Η παρούσα μελέτη επεξεργάζεται θεωρητικά την πολιτική της προεικόνισης -που συχνά συμπυκνώνεται στο πρόταγμα «εδώ και τώρα- και παραδίδει μια πληθώρα εργαλείων, ώστε να εξαχθούν συμπεράσματα για διάφορα ζητήματα, όπως η λογική των οριζόντιων, μη-ιεραρχικών δομών, η σύγκρουση δημόσιου/ιδιωτικού-ανοιχτού/κλειστού, η απόρριψη των επίσημων ΜΜΕ, αλλά και γενικά η συζήτηση περί διαμεσολαβημένης επικοινωνίας, το θέμα της εναντίωσης στην εμπορευματοποίηση, αλλά και της υποκουλτούρας…».
Πληροφορίες: Ιδιώνυμο, Κοραή 11, Κορυδαλλός.
