Του Μάριου Διονέλλη
Δε χρειάζεται να πω εγώ πόσο μεγάλη είναι η απογοήτευση, ίσως και η παραίτηση του κόσμου της Αριστεράς εν μέσω τρίτου μνημονίου. Έχει και πολλούς κινδύνους εξάλλου το να μιλά καθένας μας εξ ονόματος όλης της Αριστεράς. Ωστόσο νομίζω πως την κατάσταση πάνω κάτω την αντιλαμβανόμαστε όλοι.
Επειδή όμως τα πράγματα γίνονται σοβαρότερα από ποτέ και επειδή δεν έπαψε ούτε λεπτό να ισχύει ο διαχωρισμός μεταξύ μνημονίων και αντίστασης στη φτωχοποίηση, νομίζω πως δεν είναι μέσα στις επιλογές αυτών των εκλογών το άκυρο και το λευκό, ως πολιτική πρόταση. Ειδικά αν προέρχεται από την Αριστερά.
Συμφωνώ απόλυτα με τη διαπίστωση πως ο πόλεμος δεν κερδίζεται με τις εκλογές αν δεν έχει προηγουμένως κερδηθεί η μάχη στην κοινωνία και στη διαμόρφωση των όρων της ανατροπής από τα κάτω. Και οι εκλογές όμως κομμάτι της μάχης αυτής είναι, κατά την ταπεινή μου γνώμη, και στέλνουν ένα μήνυμα, ακόμα και τώρα που καθώς φαίνεται το μνημονιακό μπλοκ διευρύνεται επικίνδυνα.
Όσο όμως και αν έχουν διαψευστεί οι ελπίδες μας από τη μνημονιακή στροφή του ΣΥΡΙΖΑ αρνούμαι να αναζητήσω το δικό μου μήνυμα κατά του μνημονίου ανάμεσα στο χαβαλέ, στη μούντζα και στις μορταδέλες που βάζανε οι παλιότεροι για να ακυρώνουν τα ψηφοδέλτια. Αρνούμαι να μπω στον ίδιο κουβά με τα ψηφοδέλτια που ξεχάστηκαν μέσα τυλιγμένα τα 20ευρα (συμβαίνει συχνά εδώ στην Κρήτη).
Ειδικά τώρα, εν μέσω της τραγικής διάψευσης των ελπίδων μας, κάθε ψήφος με σαφή κατεύθυνση κατά των μνημονίων (και υπάρχουν αρκετές επιλογές) είναι περισσότερο χρήσιμη.
