Θα μου πείτε τώρα τι κάθομαι και γράφω ενώ αύριο έχουμε εκλογές. Και τι δουλειά έχω με τα εκκλησιαστικά. Καμία απαντώ.
Όμως έχω σχέση με τον πατέρα Αλέξανδρο Καριώτογλου. Τον ιερέα που οι θεματοφύλακες του σκοταδισμού προσπάθησαν με κάθε τρόπο να σπιλώσουν, να κατηγορήσουν, να πολεμήσουν.
Ο πατέρας Αλέξανδρος είναι εφημέριος στην εκκλησία του Αγίου Νικολάου του Ραγκαβά στην Πλάκα. Μια εκκλησία που επισκέπτομαι σχεδόν καθημερινά με σχολεία στο πλαίσιο εκπαιδευτικών περιπάτων καθώς θεωρείται ως η πιο παλιά βυζαντινή εκκλησία της Πλάκας, ενώ εντός της φυλάσσεται αυτή που αποκαλούμε «Καμπάνα της Ελευθερίας», καθώς θεωρείται πως είναι η πρώτη που σήμανε όταν έφυγε η τελευταία οθωμανική φρουρά από την Ακρόπολη αλλά και στις 12 Οκτωβρίου του 1944, όταν ελευθερώθηκε η Αθήνα και κατέβηκε οριστικά η ναζιστική σημαία από την Ακρόπολη.
Όταν είναι εκεί ο πατέρας Αλέξανδρος, συχνά συζητά με τα παιδιά και πραγματικά μας εντυπωσιάζει όλους με τον τρόπο που επικοινωνεί μαζί τους. Είτε βρίσκονται στις μικρές τάξεις του Δημοτικού, είτε στην εφηβεία, έχει έναν ιδιαίτερο και ειλικρινή τρόπο να τους μιλά.
Τα μικρά παιδιά μένουν άναυδα όταν τα καλεί είναι… άτακτα! Βεβαίως εξηγεί με ποιόν τρόπο το εννοεί και σημειώνει πως δεν πρέπει να είναι τόσο άτακτα που να στενοχωρούν τους γονείς και τους δασκάλους τους.
Στα μεγαλύτερα παιδιά, της εφηβείας, δεν διστάζει να μιλά για το πόσο όμορφο πράγμα είναι ο έρωτας – καλώντας τους παράλληλα προσέχουν.
Όμως αυτό που κάνει να μην «πέφτει καρφίτσα» όταν μιλάει, είναι όταν χρησιμοποιώντας ιστορίες από την εποχή που υπηρετούσε ως σχολικός σύμβουλος και πριν χειροτονηθεί ιερέας, καλεί τους εφήβους να αναζητούν πάντα στη ζωή τους την αλήθεια.
Μου έτυχε να έρθει ένα σχολείο και η καθηγήτρια που συνόδευε τα παιδιά, όταν επισκεφθήκαμε τον Άγιο Νικόλαο τον Ραγκαβά με ρώτησε αν θα μιλήσει στους μαθητές της ο πατέρας Αλέξανδρος.
– Τον γνωρίζετε; Τη ρώτησα.
Μου απάντησε πως όχι, αλλά είχε έρθει άλλο τμήμα του σχολείου στο οποίο ήταν και ο πρόεδρος του 15μελούς. Αυτοί είχαν ακούσει τον πατέρα Αλέξανδρο και είναι τόσο εντυπωσιαστεί που ο πρόεδρος είπε στη δασκάλα:
– Αν πάτε στον Ραγκαβά, να ζητήσετε οπωσδήποτε να μιλήσει στα παιδιά ο πατέρας Αλέξανδρος.
Τόση εντύπωση τους κάνει ένας ιερέας που δεν μιλάει από τον άμβωνα, αλλά είναι πραγματικά δίπλα τους.
Ένας βαθιά προοδευτικός άνθρωπος που δηλώνει ευθαρσώς πως δεν συνάδει να είσαι φασίστας και χριστιανός…
Χειροτονήθηκε –αμισθί– ιερέας αφού πήρε σύνταξη και τα λίγα χρόνια που υπηρετεί στη συγκεκριμένη εκκλησία έχει καταφέρει να έρχεται κόσμος από παντού όχι μόνο για αν ακούσει τον ίδιο αλλά και να παρακολουθήσει τις πολλές εκδηλώσεις που διοργανώνει.
Οι σκοταδιστές τον έχουν βάλει καιρό στο στόχαστρο, τόσο για τις προοδευτικές ιδέες του, όσο και για το γεγονός πως πραγματοποιεί την τελετή της βάφτισης στη νεοελληνική.
Θα μπορούσα πολλά να γράφω ακόμη. Όπως για την πρώτη γνωριμία μας σε μια παρουσίαση βιβλίου, όπου συζητώντας για την ιδιαίτερη πατρίδα του τη Σάμο, τον είχα δει να συγκινείται, με τρόπο που μόνο κάποιος άνθρωπος που αγαπά βαθιά τον τόπο του μπορεί να αντιδράσει όταν του μιλάς γι’ αυτόν.
Αυτά από μένα…
Αντί επιλόγου ένα κείμενο του Σταύρου Ζουμπουλάκη:
Κορίτσια με στιχάρι, κορίτσια μες στη χάρη!
Δύο κορίτσια φόρεσαν στιχάρι και κράτησαν τη λαμπάδα στη λειτουργία σε μια εκκλησία της Αθήνας και αμέσως σηκώθηκε κουρνιαχτός! Αντήχησε η ιαχή: Η Ορθοδοξία εν κινδύνω! Η Ενσάρκωση του Χριστού ακυρώνεται, η Ανάστασή Του ματαιώνεται! Και η εκκλησιαστική γραφειοκρατία ανταποκρίθηκε χωρίς καθυστέρηση στην πολεμική ιαχή –αυτό θα πει ποιμαντικά αντανακλαστικά!– και έθεσε τον εφημέριο σε αργία. Μα πού ζουν αυτοί οι άνθρωποι! Από όσα συμβαίνουν μέσα και έξω από την Εκκλησία, αυτό τους ανησύχησε; Αυτό είναι το στραβό που βρήκαν να διορθώσουν; Ξέρω καλά τα εκκλησιαστικά πράγματα, ώστε να μην περιμένω απολύτως τίποτε από την Ιεραρχία, και ξέρω εξίσου καλά και ακόμη καλύτερα την αρνητικότητα με την οποία αντιμετωπίζονται οι γυναίκες στις ενορίες, εκτός και αν είναι να μαγειρεύουν ή να γυαλίζουν τα μανουάλια. Η μόνη ελπίδα, αν εξακολουθεί να υπάρχει, είναι όσοι ιερείς σκέφτονται –είναι σαφώς οι λιγότεροι, αλλά είναι αρκετοί– να πάψουν να φοβούνται και να κάνουν κάτι. Αν δεν είναι στο χέρι τους η χειροτονία των γυναικών, είναι όμως στο χέρι τους να μην υπάρχει κανένα εκκλησιαστικό συμβούλιο ενορίας, χωρίς τα μισά τουλάχιστον λαϊκά μέλη του να είναι γυναίκες, και να μην υπάρχει κανένα αναλόγιο ψαλτών χωρίς γυναικείες φωνές. Ναι, και κορίτσια παπαδάκια, παντού! Από την επόμενη Κυριακή! Η αποκαρδιωτική αυτή ιστορία είχε και μια θετική όψη: ξεσηκώθηκε μεγάλη αντίδραση υπέρ του εφημέριου και εναντίον των σκοταδιστών. Ας ανταποκριθούν σε αυτή την αντίδραση οι εφημέριοι και πολλών άλλων ενοριών της χώρας και ας προχωρήσουν. Και μόνοι και μετά πολλών! Είναι η ώρα τους!
Σταύρος Ζουμπουλάκης
«Η Καθημερινή», 18/06/2023
Υ.Γ.: Ο πατέρας Αλέξανδρος επέστρεψε στα καθήκοντά του…
