Επιμέλεια: Θανάσης Μουσόπουλος
Ιούλιος, ο έβδομος μήνας του χρόνου. Την ονομασία του την καθιέρωσε ο Μάρκος Αντώνιος (το 44 π.Χ.), για να τιμήσει το φίλο του και μεγάλο στρατηγό των Ρωμαίων, Ιούλιο Καίσαρα, που γεννήθηκε αυτόν το μήνα και που, όπως είναι γνωστό δημιούργησε το «Ιουλιανό ημερολόγιο». Αντικατέστησε τον πέμπτο μήνα, τον Κυρινάλη.
Ο ελληνικός λαός τον ονομάζει και Αλωνάρη, Αλωνιστή ή Αλωνιάτη ή Αλωνευτή, επειδή κατά τον μήνα αυτόν γίνεται το αλώνισμα του σιταριού.
Ακόμα τον ονομάζει Γυαλιστή ή Γυαλινό (Νάξο ναι Χίο), επειδή σε ορισμένες περιοχές της χώρας κατά το μήνα αυτό «γυαλίζουν», δηλ. ωριμάζουν τα σταφύλια. Επίσης αναφέρεται σαν Δευτερόλης (σαν 2ος μήνας του καλοκαιριού), Αηλιάς ή Αηλιάτης (20/7, η γιορτή του Προφήτη Ηλία) και Φουσκομηνάς ή Χασκόμηνας (Ρόδος).
Ιούλιος
της Ρένας Καρθαίου
Γέμισε χρυσάφι ο κάμπος,
γέμισαν τα μάτια θάμπος.
Φως το αλώνι του Αλωνάρη,
ήλιο ξέχειλο και στάρι.
Τρεμουλιάζει, αχνός, η μέρα
μες στον διάφανον αιθέρα.
Και του τζίτζικα το πριόνι,
όσο πάει και δυναμώνει.
Το θερμόμετρο ανεβαίνει,
σπίτι του κανείς δε μένει.
Μπλουμ! Στη θάλασσα πηδάει
όλη η Ελλάδα κολυμπάει.
Ήταν καιρός…
της Εύας Νικοκλέους
Από τη συλλογή «Σημάδια για το δρόμο»
Ήταν καιρός…
η πανσέληνος του Ιούλη
παίρνει εκδίκηση.
Κάπου εδώ ο χρόνος σταματά.
Ήταν καιρός…
Στάζει η πίκρα
και κακοφορμίζουν οι πληγές
φρούδα ελπίδα η επούλωση.
Ήταν καιρός…
Μέρα σημαδιακή των απαρνήσεων
ποιος πλήρωσε και ποιος θα δώσει λόγο…
Κάπου εδώ το πλήρωμα του χρόνου.
Εδώ του φεγγαριού το φως αγρίεψε.
Ήταν καιρός…
Κάποτε ο Ιούλης…
της Εύας Νικοκλέους
Από τη συλλογή «Σημάδια για το δρόμο»
Άκρως αποθαρρυντικά τα δεδομένα
πολλαπλών ματαιώσεων συνέχεια…
ο ήλιος του Ιούλη
κόντρα στο αξεδιάλυτο του ονείρου.
Κυμάτισμα ελπίδας
με την πρώτη άχνα της ανατολής.
Κατάθεση ψυχής
ανάμεσα στα φτερουγίσματα
των γλάρων
και των φιλιών το ατέλειωτο προσμένοντας.
Κάποτε ο Ιούλης τρελάθηκε
της ανείπωτης θλίψης
και της χαράς που λαχτάρησα
η συνύπαρξη
σ’ ένα πανηγύρι των ανατροπών…
Με τη λαχτάρα του Αυγούστου
ξεγελάστηκα.
Ήθελα να’ναι…
του Θανάση Μουσόπουλου
Ήθελα να’ναι Ιούλιος,
τότε που θα’ βρισκα καινούριο δρόμο.
Ήθελα να’ναι διάπλατος,
κι ας έχει ανηφόρες.
Ήθελα να’ναι Ιούλιος,
τότε που θα φύτευα καινούριες αγάπες,
λουλούδια γεμάτα πίστη,
καρπούς ελπίδας.
Ήθελα να’ναι Ιούλιος,
κάθε στιγμή που βλέπω το αύριο…
(Ανέκδοτο)
