Πέντε μήνες μετά τον βομβαρδισμό της Γάζας από το Ισραήλ, οι φρικαλεότητες που έχουν διαπράξει οι Ισραηλινές Αμυντικές Δυνάμεις εναντίον των Παλαιστινίων είναι πάρα πολλές για να τις αναφέρουμε. Το Ισραήλ διεξάγει μια παρατεταμένη επίθεση στα ίδια τα μέσα ύπαρξης του παλαιστινιακού λαού – καταστρέφοντας σπίτια, νοσοκομεία, υποδομές υγιεινής, πηγές τροφίμων και νερού, σχολεία και πολλά άλλα. Για να κατανοήσουμε τη γενοκτονική εκστρατεία που εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια μας, πρέπει να εξετάσουμε τις ρίζες της ισραηλινής κοινωνίας. Το Ισραήλ είναι ένα αποικιοκρατικό κράτος εποίκων, η ύπαρξη του οποίου εξαρτάται από την εξόντωση των Παλαιστινίων. Αντίστοιχα, το Ισραήλ είναι μια βαθιά στρατιωτικοποιημένη κοινωνία, οι πολίτες της οποίας μεγαλώνουν σε ένα περιβάλλον ιστορικού αναθεωρητισμού και κατήχησης που ξεπλένει τα εγκλήματα του Ισραήλ, ενώ καλλιεργεί ένα βαθιά ριζωμένο ρατσισμό κατά των Παλαιστινίων.
Ο ισραηλινός στρατός, επίσημα ως Ισραηλινή Αμυντική Δύναμη (IDF), είναι αναπόσπαστο στοιχείο για την κατανόηση της ισραηλινής κοινωνίας. Σχεδόν όλοι οι Ισραηλινοί υπηρετούν τριετή στρατιωτική θητεία, ενώ οι περισσότεροι συνεχίζουν να υπηρετούν στην εφεδρεία μέχρι τη μέση ηλικία. Οι στρατηγοί του συχνά αποσύρονται για να καταλάβουν ανώτερες θέσεις στην κυβέρνηση και τη βιομηχανία. Η κυριαρχία του στρατού στην ισραηλινή κοινωνία βοηθά να εξηγηθεί γιατί ο πόλεμος, ο μιλιταριστικός εθνικισμός και η βία είναι τόσο βαθιά ενσωματωμένα στη σιωνιστική ιδεολογία. Το Ισραήλ είναι το απότοκο ενός στρατιωτικοποιημένου αποικιοκρατικού κινήματος εποίκων που αναζητά τη νομιμοποίησή του στους βιβλικούς μύθους. Πάντα προσπαθούσε να λύσει σχεδόν κάθε σύγκρουση με τη βία: την εθνοκάθαρση και τις σφαγές κατά των Παλαιστινίων, γνωστές ως Νάκμπα ή Καταστροφή στα χρόνια μεταξύ 1947 και 1949, τον πόλεμο του Σουέζ το 1956, τους πολέμους του 1967 και 1973 με τους Άραβες γείτονες, τις δύο εισβολές στον Λίβανο, τις παλαιστινιακές ιντιφάντα και τη σειρά στρατιωτικών χτυπημάτων στη Γάζα, συμπεριλαμβανομένης της πιο πρόσφατης. Η μακρόχρονη εκστρατεία για την κατοχή παλαιστινιακής γης και την εθνοκάθαρση των Παλαιστινίων έχει τις ρίζες της στις σιωνιστικές παραστρατιωτικές οργανώσεις που δημιούργησαν το ισραηλινό κράτος και συνεχίζεται μέσα στην IDF.
Ο πρωταρχικός στόχος του αποικιοκρατικού εποικισμού είναι η ολοκληρωτική κατάκτηση της παλαιστινιακής γης.
Οι λίγοι Ισραηλινοί ηγέτες που προσπάθησαν να περιορίσουν το στρατό, όπως ο Ισραηλινός πρωθυπουργός Levi Eshkol, παραμερίστηκαν από τους στρατηγούς. Οι στρατιωτικές οπισθοδρομήσεις που υπέστη το Ισραήλ στον πόλεμο του 1973 με την Αίγυπτο και τη Συρία και κατά τη διάρκεια των εισβολών του Ισραήλ στον Λίβανο τροφοδοτούν μόνο τους ακραίους εθνικιστές που έχουν εγκαταλείψει κάθε προσποίηση φιλελεύθερης δημοκρατίας. Μιλούν στην ανοιχτή γλώσσα του απαρτχάιντ και της γενοκτονίας.
Αυτοί οι εξτρεμιστές βρίσκονταν πίσω από τη δολοφονία του πρωθυπουργού Γιτζάκ Ράμπιν το 1995 και την αποτυχία του Ισραήλ να ανταποκριθεί στις συμφωνίες του Όσλο. Αυτός ο εξτρεμισμός έχει τώρα επιδεινωθεί από την επίθεση της 7ης Οκτωβρίου, η οποία σκότωσε περίπου 1.200 Ισραηλινούς.
Οι λίγοι Ισραηλινοί που αντιτίθενται σε αυτόν τον μιλιταριστικό εθνικισμό, ειδικά μετά την 7η Οκτωβρίου, έχουν φιμωθεί και διωχθεί στο Ισραήλ. Η γενοκτονική βία είναι σχεδόν αποκλειστικά η γλώσσα που οι Ισραηλινοί ηγέτες, και τώρα οι Ισραηλινοί πολίτες, χρησιμοποιούν για να μιλήσουν στους Παλαιστίνιους και στον αραβικό κόσμο.
Chris Hedges
Το Ισραήλ είναι ο στρατός
Ο Miko Peled, συγγραφέας των βιβλίων «Αδικία: Η ιστορία των Αγίων Τόπων» και «Ο γιος του στρατηγού: Το ταξίδι ενός Ισραηλινού στην Παλαιστίνη», συζητάει με τον Chris Hedges για τις διαστρεβλώσεις της ιστορίας και της πραγματικότητας στα θεμέλια της ισραηλινής ταυτότητας, στο The Chris Hedges Report. Ο πατέρας του Miko Peled ήταν στρατηγός του ισραηλινού στρατού. Ο ίδιος ήταν μέλος των ειδικών δυνάμεων του Ισραήλ, αλλά απογοητευμένος από τον στρατό, μετακινήθηκε από το ρόλο του μαχητή σε αυτόν του γιατρού. Μετά τον πόλεμο του 1982 στον Λίβανο, έθαψε το διακριτικό της θητείας του.
Chris Hedges: Ήσασταν παιδί όταν ο πατέρας σας ήταν στρατηγός. Η εμπέδωση αυτού του στρατιωτικού ήθους ξεκίνησε από πολύ μικρή ηλικία, από τα σχολεία. Μπορείτε να μιλήσετε γι’ αυτό;
Miko Peled: Ξεκινάει από την προσχολική ηλικία. Αρχίζει μόλις τα παιδιά μπορούν να μιλήσουν και να περπατήσουν. Ήξερα τη σειρά των βαθμών στο στρατό πριν μάθω το αλφάβητο και αυτό ισχύει για πολλά ισραηλινά παιδιά. Το ισραηλινό εκπαιδευτικό σύστημα είναι τέτοιο που οδηγεί τους νέους Ισραηλινούς να γίνουν στρατιώτες και να υπηρετήσουν το κράτος του απαρτχάιντ και να υπηρετήσουν σε αυτό το γενοκτόνο κράτος, που είναι το κράτος του Ισραήλ.
Και σε μένα αυτό ήρθε με τεράστιες δόσεις επειδή ο πατέρας μου ήταν στρατηγός. Και ιδιαίτερα επειδή εκείνη η γενιά των στρατηγών του 1967, ήταν σαν θεοί του Ολύμπου. Όλοι ήξεραν τα ονόματά τους. Την Ημέρα της Ανεξαρτησίας, στα σχολεία είχαμε μικρές σημαίες, όχι μόνο σημαίες του Ισραήλ, αλλά και σημαίες της IDF με φωτογραφίες των στρατηγών των IDF, με φωτογραφίες στρατιωτικών και με όλα τα είδη στρατιωτικών συμβόλων. Παντού. Όταν ήμουν παιδί είχαν ακόμα στρατιωτική παρέλαση. Ο στρατός είναι παντού και είναι αναπόφευκτο. Το ακούς όταν περπατάς στο δρόμο, το ακούς στις ειδήσεις, το ακούς σε συζητήσεις, το ακούς στα σχολεία, το διαβάζεις στα σχολικά βιβλία, και δεν υπάρχει χώρος για να αναπτυχθεί διαφωνία. Δεν υπάρχει χώρος για να αναπτυχθεί η αίσθηση ότι η διαφωνία είναι εντάξει, ότι η διαφωνία είναι δυνατή. Και οι λίγες περιπτώσεις όπου οι άνθρωποι γίνονται διαφωνούντες, είναι είτε επειδή οι οικογένειές τους έχουν παράδοση στο να είναι κομμουνιστές ή πιο προοδευτικοί και κατά κάποιο τρόπο είναι μέρος της παράδοσής τους, αλλά αυτό είναι μια μειοψηφία μιας μειοψηφίας. Σε γενικές γραμμές, το Ισραήλ στέκεται στο πλευρό του στρατού και το Ισραήλ είναι ο στρατός. Δεν μπορείς να διαχωρίσεις το Ισραήλ από το στρατό του, από το μιλιταρισμό του.
Οι Παλαιστίνιοι δεν είχαν ούτε ένα τανκ!
Chris Hedges: Ας αντιπαραβάλουμε τον μύθο που σας δίδαξαν στο σχολείο για τον ισραηλινό στρατό με την πραγματικότητα.
Miko Peled: Ο πατέρας μου και οι σύντροφοί του ήταν όλοι μέρος της μυθολογίας του 1948. Ότι ήμασταν μικροί και πολυμήχανοι και έξυπνοι, και ως εκ τούτου, το 1948, ήμασταν σε θέση να νικήσουμε αυτούς τους αραβικούς στρατούς και αυτούς τους Άραβες δολοφόνους που ήρθαν να προσπαθήσουν να μας σκοτώσουν και να καταστρέψουν το νεοσύστατο μικρό εβραϊκό κράτος μας. Και εξαιτίας του ηρωισμού μας και επειδή είμαστε οι απόγονοι του βασιλιά Δαβίδ, και είμαστε οι απόγονοι των Μακκαβαίων, και έχουμε αυτή την επινοητικότητα και τη δύναμη στα γονίδιά μας, ήμασταν σε θέση να δημιουργήσουμε ένα κράτος και στη συνέχεια κάθε φορά που επιτίθονταν, ήμασταν σε θέση να υπερασπιστούμε τους εαυτούς μας και να επικρατήσουμε και ούτω καθεξής. Αυτό ακούς παντού. Στην περίπτωσή μου και κάθε φορά που μαζευόταν η μεγαλύτερη, πιο διευρυμένη οικογένεια ή οι γονείς μου με τους φίλους τους. Και σε πολλές περιπτώσεις που είχαν υπάρξει συναγωνιστές στα όπλα, οι ιστορίες των μαχών, οι ιστορίες των κατακτήσεων…
Κάθε πόλη στο Ισραήλ έχει μια πλατεία της IDF. Ονόματα δρόμων με ονόματα διαφόρων μονάδων, διαφορετικών στρατηγών, υπάρχουν σε όλη τη χώρα, ονόματα δρόμων από μάχες, έτσι είναι παντού. Μόνο όταν έγινα περίπου 40 ετών, ήταν η πρώτη φορά που συνάντησα την άλλη αφήγηση, την παλαιστινιακή ιστορία, και ήταν απίστευτη! Κάποιος μου έλεγε ότι η μέρα είναι νύχτα και η νύχτα είναι μέρα ή ότι ο κόσμος είναι επίπεδος ή όποια σύγκριση θέλετε να κάνετε! Ήταν απίστευτο. Μου έλεγαν ότι αυτά που ξέρω ως αλήθεια επειδή τα άκουσα στο σχολείο και τα διάβασα σε βιβλία και τα άκουσα από τον πατέρα μου και τη μητέρα μου και από φίλους, ότι όλα αυτά δεν είναι αλήθεια. Και αυτό που ανακαλύπτεις, αν ακολουθήσεις το μονοπάτι που επέλεξα να ακολουθήσω, αυτό το ταξίδι ενός Ισραηλινού στην Παλαιστίνη, είναι ότι ήταν ένα φρικτό έγκλημα κατά της ανθρωπότητας. Αυτός ήταν ο «ηρωισμός»!
Στην πραγματικότητα, αυτός ο λεγόμενος ηρωισμός δεν ήταν καθόλου ηρωισμός. Ήταν μια καλά εκπαιδευμένη, με ισχυρά κίνητρα, καλά κατηχημένη, καλά οπλισμένη πολιτοφυλακή, η οποία στη συνέχεια έγινε η IDF. Αλλά όταν ξεκίνησε, εξακολουθούσε να είναι μια πολιτοφυλακή ή σήμερα θα ονομαζόταν τρομοκρατική οργάνωση, που κινήθηκε ενάντια σε ανθρώπους που δεν είχαν ποτέ στρατιωτική δύναμη, που δεν είχαν ποτέ ούτε ένα τανκ, που δεν είχαν ποτέ ένα πολεμικό αεροπλάνο, που δεν είχαν ποτέ προετοιμαστεί, έστω και εξ αποστάσεως, για μάχη ή για μια επίθεση εναντίον τους.
Τα εγκλήματα ενσωματώθηκαν στο μύθο
Miko Peled: Τότε πρέπει να κάνεις μια επιλογή: πώς θα το γεφυρώσεις αυτό; Οι διαφορές δεν είναι μικρές, οι διαφορές είναι πελώριες. Και η επιλογή που έκανα είναι να ερευνήσω μόνος μου και να μάθω ποιος λέει την αλήθεια και ποιος όχι. Και η δική μου πλευρά δεν έλεγε την αλήθεια.
Chris Hedges: Πώς εξηγούσαν γεγονότα όπως η Νάκμπα, οι σφαγές που έλαβαν χώρα το ‘48 και το ‘56, η μαζική εθνοκάθαρση που έλαβε χώρα το ‘67; Πώς τα εξηγούσαν αυτά σε σένα μέσα σε αυτή τη μυθική αφήγηση; Επίσης, αναρωτιέμαι αν θα μπορούσες να πεις, επειδή πολλές από τις δραστηριότητες που αναφέρεις ότι εκτέλεσαν οι δυνάμεις του ισραηλινού στρατού είναι αρκετά βίαιες, αρκετά άγριες, οι σκοτωμοί, οι αδιάκριτες δολοφονίες αμάχων, θα μιλήσουμε και για τη Γάζα σε λίγο, τι επιπτώσεις είχαν στην κοινωνία, στους ανθρώπους που πραγματοποίησαν αυτές τις δολοφονίες, και, φυσικά, τελικά, τις τεράστιες φυλακές και τα βασανιστήρια και όλα τα άλλα. Αλλά ας ξεκινήσουμε με το πώς ο μύθος ενσωμάτωσε αυτά τα περιστατικά και κατόπι ας μιλήσουμε για το τραύμα που κουβαλάει η ισραηλινή κοινωνία εξαιτίας της εκτέλεσης αυτών των εγκλημάτων πολέμου.
Miko Peled: Η γενιά μου, γνωρίζαμε ότι υπήρχαν αρκετές περιπτώσεις κακών μήλων που διέπραξαν τρομερά εγκλήματα. Και παραδεχτήκαμε, ότι υπήρξε το Deir Yassin, ένα χωριό στα περίχωρα της Ιερουσαλήμ, ένα ειρηνικό χωριό όπου έλαβε χώρα μια φρικτή σφαγή. Επίσης γνωρίζαμε ότι ο Ariel Sharon ήταν κάπως παρανοϊκός και πήρε τους κομάντος που διοικούσε τη δεκαετία του ‘50 και πήγε στη Δυτική Όχθη και πήγε στη Γάζα και διέπραξε πράξεις τρομερής σφαγής. Εξακολουθούσε να είναι ένας ήρωας, τον εκτιμούσαν όλοι, αλλά ξέραμε ότι υπήρχαν ορισμένες περιπτώσεις… Και ότι κάθε στρατός, κάθε έθνος κάνει τα λάθη του και τότε συμβαίνουν τέτοια πράγματα. Αλλά ποτέ δεν υπήρξε η αίσθηση ότι η βαρύτητά του υποβαθμιζόταν ή ότι έβλαπτε την εικόνα μας ως ηθικού στρατού. Και υπάρχουν πολλές ιστορίες για το πώς οι στρατιώτες πήγαν και αποφάσισαν, από την καλοσύνη της καρδιάς τους, να μην βλάψουν πολίτες. Και αυτοί οι ίδιοι πολίτες πήγαν και προειδοποίησαν τον εχθρό ότι έρχονταν. Και αυτοί οι ίδιοι καλοί Ισραηλινοί στρατιώτες πλήρωναν στη συνέχεια το τίμημα και σκοτώνονταν.
Έτσι, παρουσιάζονται ως περιορισμένες περιπτώσεις. Η Νάκμπα (Καταστροφή) δεν ήταν κάτι που συζητήθηκε ποτέ. Είμαι σίγουρος ότι δεν συζητείται σήμερα, σίγουρα όχι στα σχολεία. Στα ισραηλινά σχολεία σήμερα, δεν επιτρέπεται να αναφέρεις τη Νάκμπα. Υπάρχει οδηγία του Υπουργείου Παιδείας σύμφωνα με την οποία ακόμη και οι Παλαιστίνιοι δεν επιτρέπεται να αναφέρουν τη Νάκμπα. Αλλά κανείς δεν μίλησε ποτέ γι’ αυτό. Και οι Άραβες έφυγαν, τι θα κάνετε; Έγινε ένας πόλεμος και όλοι αυτοί οι άνθρωποι έφυγαν και έτσι έχουν τα πράγματα. Έτσι, τίποτα από αυτά δεν έβλαψε ποτέ, με κανέναν τρόπο, την εικόνα ότι είμαστε αυτός ο ένδοξος ηρωικός στρατός, απόγονοι του βασιλιά Δαβίδ και άλλων μεγάλων παραδόσεων του εβραϊκού ηρωισμού. Οπότε δεν υπάρχει τραύμα επειδή δεν κάναμε τίποτα κακό. Αν κάποιος έκανε κάτι κακό, ε, ήταν μια περίπτωση κακών μήλων, περιοριζόταν σε μια συγκεκριμένη περίσταση, σε ένα συγκεκριμένο άτομο, σε μια συγκεκριμένη μονάδα, και παντού υπάρχουν τρελοί άνθρωποι, τι να κάνουμε; Ποτέ δεν παρουσιάστηκε ως συστημικό. Σήμερα, έχουμε μια ιστορία ώστε να μπορούμε να κοιτάξουμε πίσω και αν δώσουμε προσοχή, και αν διαβάσουμε ό,τι έχει γραφτεί, και ακούσουμε τους Παλαιστίνιους…
Οι Ισραηλινοί δεν θέλουν να ξέρουν
Σήμερα υπάρχει αυτή η μεγάλη ΜΚΟ που ονομάζεται Zochrot, η οποία έχει ως αποστολή να διατηρήσει τη μνήμη των πόλεων και κωμοπόλεων που καταστράφηκαν το 1948 και να αναβιώσει τις ιστορίες των γεγονότων που συνέβησαν το 1948.
Αποκαλύπτουν συνεχώς νέες σφαγές. Επειδή, καθώς αυτή η γενιά πεθαίνει, τόσο οι Ισραηλινοί που διέπραξαν τα εγκλήματα όσο και οι Παλαιστίνιοι που ήταν ακόμα ζωντανοί εκείνη την εποχή και επέζησαν, ανοίγονται και λένε όλο και περισσότερες ιστορίες. Έτσι, γνωρίζουμε για εκκλησίες που ήταν γεμάτες με πολίτες και πυρπολήθηκαν. Γνωρίζουμε για ένα τζαμί στο Λιντ που ήταν γεμάτο με ανθρώπους και ένας νεαρός πήγε και εκτόξευσε έναν πύραυλο μέσα σε αυτό. Όλες αυτές οι φρικτές ιστορίες εξακολουθούν να βγαίνουν στη φόρα, αλλά οι Ισραηλινοί δεν δίνουν σημασία, οι Ισραηλινοί δεν ακούνε. Κάθε φορά που γίνεται μια επίθεση στη Γάζα – και όπως γνωρίζετε πολύ καλά, αυτές οι επιθέσεις ξεκίνησαν τη δεκαετία του ‘50 με τον Ariel Sharon – υπάρχει πάντα ένας λόγος. Επειδή στην αρχή ήταν εισβολείς, και μετά ήταν τρομοκράτες, και τώρα ονομάζονται Χαμάς, και όποιο και αν είναι το όνομα του διαβόλου, υπάρχει πάντα μια πολύ καλή αιτία για να μπεις εκεί μέσα, επειδή αυτοί είναι άνθρωποι που έχουν μεγαλώσει για να μας μισούν και να μας σκοτώνουν και ούτω καθεξής. Πρόκειται, λοιπόν, για μια στενά συνδεδεμένη και στενά ενορχηστρωμένη αφήγηση που διαιωνίζεται και οι Ισραηλινοί δεν φαίνεται να έχουν πρόβλημα με αυτό.
Chris Hedges: Και παρ’ όλα αυτά ενώ εκτελούνται πράξεις βαρβαρότητας υπάρχει υποστήριξη για την Κατοχή που κάνει το Ισραήλ από πολύ κόσμο. Και ένα εκατομμύριο Ισραηλινοί βρίσκονται στις ΗΠΑ. Μεγάλος αριθμός Ισραηλινών έχει εγκαταλείψει τη χώρα. Αναρωτιέμαι πόσοι από αυτούς είναι άνθρωποι που έχουν συνείδηση και νιώθουν αποστροφή γι’ αυτά που έχουν δει στη Δυτική Όχθη και τη Γάζα.
Miko Peled: Δεν ξέρω. Από τις λίγες συναντήσεις που είχα με Ισραηλινούς στις ΗΠΑ όλα αυτά τα χρόνια, η συντριπτική πλειοψηφία υποστηρίζει το Ισραήλ, υποστηρίζει τις ενέργειες του Ισραήλ. Είναι ενδιαφέρον, το ανέφερες αυτό, γιατί μόλις πήρα ένα e-mail από κάποιον που εκπροσωπεί μια ομάδα αποφοίτων των Εβραϊκών Ημερήσιων Σχολείων. Πρόκειται για σιωνιστικά σχολεία σε πολλές χώρες όπου κατηχούν τον χειρότερο σιωνισμό: τον κοσμικό σιωνισμό. Και τώρα είναι τρομαγμένοι καθώς επανεξετάζουν την κατήχηση που έκαναν στους μαθητές για να υπηρετήσουν στον ισραηλινό στρατό καθώς ένα μεγάλο ποσοστό αυτών των μαθητών μεγάλωσε, πήγε στο Ισραήλ, κατατάχθηκε στην IDF και πήρε μέρος σε εκδηλώσεις του APEC και ούτω καθεξής. Και τώρα οι πρώην μαθητές κοιτάζουν πίσω και αναλογίζονται και έχουν μια αίσθηση οργής που τους έβαλαν να το περάσουν αυτό λέγοντάς τους ψέματα σε όλη τους τη ζωή γι’ αυτό. Αυτή είναι μια ενδιαφέρουσα εξέλιξη. Και αν αυτό αυξηθεί, τότε αυτό μπορεί να αλλάξει τα δεδομένα, διότι αυτοί είναι οι πιο πιστοί Αμερικανοί Εβραίοι. Οι πιο πιστοί στο Ισραήλ. Αλλά σε γενικές γραμμές, οι Ισραηλινοί που συναντώ, με λίγες εξαιρέσεις, υποστηρίζουν το Ισραήλ και βρίσκονται εδώ για τους λόγους που οι άνθρωποι έρχονται στην Αμερική. Δεν είναι μοναδικοί, δεν είναι απαραίτητα εδώ επειδή βαρέθηκαν πια ή θύμωσαν ή ήταν διαφωνούντες με οποιονδήποτε τρόπο ή μορφή. Γύρω από την Ουάσιγκτον και το Μέριλαντ, υπάρχουν πολλοί Ισραηλινοί. Μερικές φορές που κάθεσαι σε μια καφετέρια ή πας κάπου, θα ακούσεις τις συζητήσεις, και δεν υπάρχει καμία έλλειψη υποστήριξης για το Ισραήλ μεταξύ αυτών των Ισραηλινών απ’ όσο μπορώ να δω.
