Στην περίπτωσή μας δεν υπάρχει εμίρης. Κανείς δεν μπορούσε ούτε καν να υποψιαστεί ότι η κραταιά Γερμανία, με τη Μέρκελ κυβερνήτη επί δεκαπέντε χρόνια, θα ξέπεφτε στο επίπεδο της ελληνικής κακομοιριάς κι ακόμα παρακάτω.
Από τη μια η Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν ανίκανη, έλεγαν τα γερμανικά ΜΜΕ, για το υπουργείο Άμυνας, τη διόρισαν πρόεδρο της Κομισιόν, με το ίδιο ρουσφετολογικό πνεύμα που χώνει «ο παράγων» το χαζό ανίψι για κλητήρα στον Δήμο Κολοπετινίτσας. Η φον ντερ Λάιεν τα έκανε θάλασσα, ξεμείναμε από εμβόλια, τη χλευάζουν δημοσίως αλλά δεν ιδρώνει το αυτί της. Όλοι μαζί τρέχουν να τα κουκουλώσουν. Όπως κάνει κάθε «πονηρός πολιτευτής» κατά τον Σαββόπουλο, στις καλές του.
Και από την άλλη μεριά η ίδια η καγκελάριος μετράει μέρες στην εξουσία αλλά απαγορεύει στους Ευρωπαίους υποτακτικούς, για να μην πω δούλους, να εμβολιαστούν με οτιδήποτε άλλο εκτός από αυτό που θα υποδείξει η ίδια, είναι πολλά τα λεφτά. Ο λαλίστατος Μακρόν τσιμουδιά. Οι ίδιοι μεγαλόσχημοι ξεσήκωσαν τους ανέμους του ολέθρου ότι χανόμαστε από τον κορωνοϊό, οι ίδιοι απαξίωσαν και απαγόρευσαν κάθε εμβόλιο, εκτός από αυτά της δικής τους παραγωγής, οι ίδιοι τρέχουν με την ψυχή στο στόμα να ζητήσουν σωτηρία από τον μοχθηρό Πούτιν που φυλακίζει τον Ναβάλνι, τον άρχοντα της Δημοκρατίας με το περιφανές 3% στις εκλογές. Τρέχουν κάθιδροι αλλά θρασείς με την πρόχειρη και ανενδοίαστη θεωρία ότι άλλο το ρωσικό εμβόλιο και άλλο η γεωπολιτική!
Πώς άλλο, δηλαδή; Μέχρι χθες τον Ούρμπαν, πρωθυπουργό της Ουγγαρίας, φασίστα τον ανέβαζαν ναζί τον κατέβαζαν οι άρχοντες των Βρυξελλών επειδή δεν έκανε τα κέφια τους. Αλλά όταν τους έγραψε, ως συνήθως, στα παλιά του τα παπούτσια και πήρε πρώτος και μόνος στην Ε.Ε. το ρωσικό εμβόλιο για «το συμφέρον των Ούγγρων», αυτοί, με τη φωλιά τους λερωμένη, έβγαλαν κυριολεκτικά τον σκασμό, για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους.
Χαρακτηριστικά η Καθημερινή γράφει (κύριο άρθρο, 9/2/21) «οι παράγοντες της ευρωπαϊκής ηγεσίας δίνουν την εντύπωση ότι η Ε.Ε. δεν μπορεί να προστατεύσει ΟΥΤΕ την υγεία των πολιτών της». Ούτε το ήθος ούτε την οικονομική μας ασφάλεια, όλα όψεις ενός κόσμου που ταξιδεύει χωρίς μπούσουλα.
Η κρίση είναι της Δύσης, δεν είναι παγκόσμια
Οι ηγεσίες ξεφτιλίζουν οι ίδιες την αξιοπιστία τους. Το κακό δεν είναι πια η αλαζονεία τους αλλά η ανικανότητα και η απληστία τους. Μαζί τους και οι δισ- και τρισεκατομμυριούχοι προστάτες τους, στηρίγματα του δυτικού καπιταλισμού.
Δύο μεγάλες κρίσεις πέρασε την τελευταία δεκαετία ο καπιταλισμός, μία οικονομική το 2008 και μία τώρα με τον κορωνοϊό. Και στις δυο περιπτώσεις τα δυτικά ΜΜΕ ούρλιαζαν ότι είναι «παγκόσμια κρίση». Ψέμα. Η Ρωσία και ιδίως η Κίνα ξεπέρασαν και τις δύο κρίσεις σε χρόνο μηδέν. Και οι δύο κρίσεις έπληξαν, εγκαταστάθηκαν και εξακολουθούν να ροκανίζουν όλη την Ε.Ε., και τη Γερμανία. Στις ΗΠΑ έκριναν, εν μέρει, τις εκλογές. Ο Μπάιντεν προλέγει τώρα σκληρή αντιπαράθεση με Ρωσία-Κίνα θεωρώντας ότι οι πόλεμοι, οι εξοπλισμοί, είναι κινητήρια δύναμη της αμερικανικής οικονομίας. Ο Μπάιντεν έχει μείνει στα παλιά:
Πρώτον, στην αρχή της κρίσης, στη Συρία, βρέθηκαν αντιμέτωποι οι στόλοι ΗΠΑ-Ρωσίας. Οι ΗΠΑ έχουν αμυντικό προϋπολογισμό μεγαλύτερο από Κίνα-Ρωσία-Γαλλία- Βρετανία, συνολικά 10 χώρες (βλ. Δρόμος, 16/1/21 «Από την Πλατεία στο Καπιτώλιο»). Τελικά, χωρίς να πέσει τουφεκιά, ο αμερικανικός στόλος αποχώρησε «θέτοντας εαυτόν μακράν του εχθρού».
Δεύτερον, συμπερασματικά, οι εξοπλισμοί, λόγω εκτεταμένης διαφθοράς στις Ε.Δ. των ΗΠΑ, δεν αποτελούν πλέον μοχλό ανάπτυξης αλλά βαρίδι της οικονομίας. Πλουτίζουν οι ιδιωτικές εταιρείες, φτωχαίνει το κράτος, πένονται οι άνθρωποι.
Το φαινομενικά παράδοξο είναι ότι έχει ξεδοντιαστεί η ταξική πάλη αλλά το σύστημα δεν αισθάνεται και τόσο σταθερό. Αντιθέτως, τρεμουλιάζει
Το σύστημα χωρίς αντίπαλο
Τώρα το σύστημα είναι απίστευτα ισχυρό, χωρίς αντίπαλο στο εσωτερικό του. Κονιορτοποίησε την ιστορική Αριστερά, ενώ οι δυο φερόμενοι ως ηγέτες της ακροδεξιάς, οι Σαλβίνι (Ιταλία) και Λεπέν (Γαλλία) μοιάζουν μάλλον με σκυλάκια του καναπέ παρά με Μουσολίνι.
Η διαφορά είναι ότι το σύστημα δεν έχει πια ανάγκη από άλλοθι, ούτε από μάσκες, Χίτλερ ή Μουσολίνι. Ο «Βασιλιάς» βγαίνει στη σκηνή γυμνός, χωρίς ντροπή, δεν φοβάται αποκάλυψη από το αθώο παιδί, ούτε στην Ευρώπη ούτε στις ΗΠΑ, όπου νοθεία-ξενοθεία επιβλήθηκε.
Το σύστημα έχει συντρίψει, ιδεολογικά και πολιτικά, κάθε οργανωμένη δύναμη εσωτερικής αντίστασης και ανατροπής. Το φαινομενικά παράδοξο είναι ότι έχει ξεδοντιαστεί η ταξική πάλη αλλά το σύστημα δεν αισθάνεται και τόσο σταθερό. Αντιθέτως, τρεμουλιάζει. Επειδή, με όσα κάνει ή παραλείπει, το σύστημα πλάθει, αναπλάθει και διαπαιδαγωγεί συνεχώς ένα ρεύμα δυσφορίας, διαμαρτυρίας, αντίδρασης.
Οι παλιές υποσχέσεις για ευημερία και ελευθερία πραγματοποιήθηκαν και ο τρισκατάρατος κομμουνισμός διαλύθηκε. Αλλά τώρα το σύστημα τα παίρνει όλα πίσω. Χωρίς να υπάρχει λόγος, κάποιος ορατός επικίνδυνος αντίπαλος. Το «Τέλος της Ιστορίας» ήταν υπόσχεση για τον παράδεισο αλλά τελικά μοιάζει με δρόμο για την κόλαση.
Ο εχθρός δεν είναι εντός αλλά στη διπλανή πόρτα, δεν πουλάει ιδεολογία ούτε υπόσχεται ιδανικές κοινωνίες, εκμεταλλεύεται περιστάσεις και ανθρώπους, όπως ο κάθε νοήμων καπιταλιστής αλλά όχι σαν κάτι άλλους που νομίζουν ότι ζουν σε αέναο γούεστερν εκτός οθόνης με το πιστόλι στο χέρι. Είναι λίγο κιτρινιάρης αλλά τι μας νοιάζει;
