Το κράτος έκτακτης ανάγκης είναι εδώ.
Όσα συμβαίνουν στη δίκη για τους κατηγορούμενους ως μέλη της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς ξεπερνούν κάθε έννοια αστικής δικαιοσύνης. Δείχνουν στην ουσία ένα κράτος έκτακτης ανάγκης και περισσότερο στρατοδικείο παρά δικαστήριο.
Τα τρομακτικά μέτρα περιφρούρησης, η κατακράτηση ταυτοτήτων σε όσους μπαίνουν στην αίθουσα, η συνηθισμένη κατάληψη θέσεων από ασφαλίτες μέσα στο έκτακτο δικαστήριο (γυναικείες φυλακές Κορυδαλλού), η ρητή άρνηση του δικαστηρίου να μαγνητοφωνηθούν τα πρακτικά της δίκης κ.λπ. οδήγησαν τους κατηγορούμενους σε πολλές και έντονες διαμαρτυρίες.
Η αποφασιστικότητά τους να μην δεχτούν τέτοιους όρους δίκης τους οδήγησε στο να μην προσέρχονται στο δικαστήριο, να παύσουν τους δικηγόρους τους και το δικαστήριο να αρχίσει να διορίζει δικηγόρους, οι οποίοι όμως αρνούνται να εκπροσωπήσουν υπ’ αυτές τις συνθήκες τους κατηγορούμενους.
Κάτω από αυτές τις συνθήκες δεν μπορεί να γίνει λόγος για δίκη (για δικαιοσύνη είναι μεγάλη κουβέντα). Δεν μπορούν να δικαστούν για τις πράξεις, για τις οποίες κατηγορούνται.
Η αποφασιστικότητα που δείχνουν (η οποία κάνει τον κ. Πρετεντέρη να απορεί «πού το βρίσκουν όλο αυτό το μίσος, τόσο νέα παιδιά;») έχει οδηγήσει σε αμηχανία τις δικαστικές αρχές και όλα δείχνουν πως καταπατιέται κάθε έννοια δικονομικού πολιτισμού και σύρονται σε μια δίκη-παρωδία.
Αν κανείς σκεφτεί πως η συγκεκριμένη οργάνωση αποτελείται από νέους ανθρώπους, πως δεν βαρύνονται με καμιά κατηγορία ανθρωποκτονίας (η οργάνωση αυτή έχει τοποθετήσει εκρηκτικούς μηχανισμούς) οδηγούμαστε στο συμπέρασμα πως όλη η τρομοκρατική σκηνοθεσία αποσκοπεί στον εκφοβισμό και στην κατασταλτική αντιμετώπιση ενός φαινομένου, που ίσως έχει πάρει διαστάσεις μετά τον Δεκέμβρη του 2008. Οι κραυγές της αστικής κοινωνίας για τον κίνδυνο από την τρομοκρατία είναι σε μεγάλο βαθμό ένα πρόσχημα για τη θωράκισή της σε συνθήκες κρίσης και ακραίας κοινωνικής πόλωσης.
Υπάρχει όμως μια απορία: Η διανόηση, ο νομικός κόσμος, οι προοδευτικές δυνάμεις, τα κόμματα της Αριστεράς κ.λπ. δεν βλέπουν τι γίνεται μέσα και πέριξ του χώρου των γυναικείων φυλακών, στο ειδικό δικαστήριο; Ή, μήπως, όταν πρόκειται για «τρομοκράτες» όλα είναι ανεκτά;
