Η Αγάπη
«Απάνω απ’ όλα είναι ο ήλιος την Ημέρα
και τη νύχτα είναι είτε τ’άστρα είτε το φεγγάρι…»
λέει σ’ένα ποίημά του ο Παπατσώνης.
Σκέπτομαι
πόσο σκοτεινά θα’ναι αν λείψουν και τα δυο.
Τότε πρέπει κάτι να κάνεις
να βγεις απ’ το αδιέξοδο τούτο
αν θέλεις φυσικά να επιβιώσεις.
Να στήσεις
ένα ψεύτικο ομοίωμα στο απορφανισμένο στερέωμα
κάτι τελοσπάντων να φέγγει
να μη στερηθείς τη θέα του Κόσμου
τα έμψυχα κι’άψυχα.
Όμως πάνω απ’ όλα πρέπει να’ναι η Αγάπη
γιατί είναι κι’ ο ήλιος κι’ όλα τα φωτεινά σύνεργα
τ’Ουρανού.
Κορίτσι με το φρέσκο φόρεμά σου
Κορίτσι με το φρέσκο φόρεμά σου,
διάφανη δόξα του λεπτού γαλάζιου,
κορίτσι της ξανθιάς δροσοβροχής
που κυνηγάς τους κάλυκες του ανέμου,
κορίτσι που ονειρεύομαι, ψιλό μετάξι
του ύπνου,
ψίθυρος εαρινός σε φεγγαρίσιους
κλώνους,
κορίτσι του γυμνού νερού, που ο κύκνος
σπάζει τα φτερά του,
άσπρος σαν το σκληρό μαστό,
κρύο σαν την καρδιά σου!
Ήρθε
Ήρθε καθώς έρχεται στον ύπνο σου
δροσερή φωνή να σε ξυπνήσει.
Αν μ’εγκαταλείψει, συλλογίζομαι,
αν μ’εγκαταλείψει θα πεθάνω.
Θεέ μου, ας μείνει όπως μένουν τα πράγματα
τα πράγματα που αγαπάς και δεν τ’αποχωρίζεσαι,
ας μείνει σαν τον κίνδυνο,
σαν τη βροχή, που σ’αποκλείει
από τον έξω κόσμο,
ας μείνει, όπως περίμενες…
Εγώ
θα κάνω πως κοιτάζω αλλού,
πως δεν καταλαβαίνω,
όταν η παρουσία της θ’αναπαύεται μέσα μου,
όταν θ’αναστατώνει το αίμα μου
ο φλοίσβος των χεριών της.
