Του Σπύρου Παπασπύρου, προέδρου της Ε.Ε. της ΑΔΕΔΥ.
Η αντικατάσταση της αλήθειας από το ψέμα και η πλαστογράφηση της ιστορίας, εμφανίζει, ως αιτία της κρίσης, του δημόσιου χρέους και των ελλειμμάτων, τις δημόσιες και κοινωνικές δαπάνες.
Η βαθιά οικονομική κρίση γεννήθηκε στο χώρο των χρηματοπιστωτικών αγορών και προϊόντων (στεγαστικά, ενυπόθηκα δάνεια, παράγωγα και δομημένα προϊόντα, καταναλωτικά δάνεια) και αναπτύχθηκε σε ένα χρηματοοικονομικό πρότυπο διανομής που στηρίζεται, εδώ και χρόνια, έντονα, στη νεοφιλελεύθερη αρχιτεκτονική της παγκόσμιας, Ευρωπαϊκής και Εθνικής Οικονομίας.
Η αντικατάσταση της αλήθειας από το ψέμα και η πλαστογράφηση της ιστορίας, εμφανίζει, ως αιτία της κρίσης, του δημόσιου χρέους και των ελλειμμάτων, τις δημόσιες και κοινωνικές δαπάνες. Σύμφωνα με εκτιμήσεις οικονομολόγων, οι δημόσιες κοινωνικές δαπάνες, συμπεριλαμβανομένων και των πακέτων οικονομικής ενίσχυσης των τραπεζών -που για τη χώρα μας ανέρχεται στα 55 δισ. ευρώ- συμμετέχουν λιγότερο από το 10%. Είναι επομένως ώρα, η ασύστολη προπαγάνδα και το σύμπλεγμα επαρχιωτισμού που χαρακτηρίζει την «ελληνική» της έκδοση, να τερματιστούν. Η έλλειψη διαφάνειας, ειλικρίνειας, στάσης συστράτευσης, για τις αιτίες, τις μορφές εξέλιξης, τις πολιτικές διαχείρισης της κρίσης, δεν οδηγεί στην αντιμετώπισή της. Είναι σε πλήρη αντίθεση με τις αρχές, τους κανόνες, τις αλλαγές και τα νέα συστήματα που απαιτούνται, όπως η ίδια αναδεικνύει ως δίδαγμα και συμπέρασμα, για να είναι η οικονομία παραγωγική, περιβαλλοντικά ορθή, κοινωνικά δίκαιη και αποδοτική.
Η απογραφή των δημοσίων υπαλλήλων έχει ολοκληρωθεί. Διέψευσε, πανηγυρικά, τα περί 1,5 έως 2 ακόμη και 2,5 εκατ. εργαζομένων στο Δημόσιο που με δηλώσεις, φήμες, σκοπιμότητες καλλιεργούσαν συστηματικά, διέδιδαν έντεχνα και η κυβέρνηση δεν αμφισβητούσε, επειδή δεν «γνώριζε» πόσους και ποιους πληρώνει(!) ο κρατικός προϋπολογισμός. Τελικά, επιβεβαιώθηκε ότι οι πολιτικοί, δημόσιοι υπάλληλοι, ως ποσοστό, είναι πολύ κάτω από το μέσο όρο της Ε.Ε. των 27, πολλοί λιγότεροι από τις ΗΠΑ και τον Καναδά και σχεδόν τρεις ποσοστιαίες δεκάδες πιο κάτω από τις Σκανδιναβικές χώρες. Παράλληλα, αποδείχθηκε ότι είναι οι πιο κακοπληρωμένοι στην Ευρώπη, τελευταίοι στο χώρο της Ευρωζώνης, ενώ η κυβέρνηση, με διαρροές, αντί Ενιαίου Μισθολογίου, δηλ. αξιοκρατικού και αξιοπρεπούς επιπέδου αμοιβών, με αρχές και διαφάνεια, προετοιμάζει την κοινή γνώμη για νέα μείωση μισθών και συντάξεων. Για άλλη μια φορά και προκειμένου να ικανοποιηθούν ιδιωτικά συμφέρονται και αγοραίες αντιλήψεις προωθείται η απαξίωση και υποβάθμιση των δημοσίων υπηρεσιών, η οποία δεν στρέφεται μόνο εναντίον των εργαζομένων σ’ αυτές, αλλά εναντίον όλου του ελληνικού λαού.
Η παραγωγική ανασυγκρότηση, ο σύγχρονος επανασχεδιασμός της Δημόσιας Διοίκησης και των Κοινωνικών Υπηρεσιών είναι εκτός ατζέντας. Άνευ συμμετοχής των πολιτών και των εργαζομένων.
Υπάρχουν σημαντικά προβλήματα στη λειτουργία του Δημοσίου. Όμως, η λύση δεν είναι η κατάργηση του για την εξυπηρέτηση κάθε είδους συμφερόντων, την πρόσκαιρη, συγκυριακή ικανοποίηση παραγόντων, εμμονών και λανθασμένων πολιτικών ιδεοληψιών. Ο τερματισμός των πελατειακών, διαμεσολαβητικών σχέσεων, της κομματικής και εξουσιαστικής λαφυραγώγησης της Δημόσιας Διοίκησης, είναι η ανοικτή πρόκληση προς όλους.
Η κατάσταση στην οικονομία, την κοινωνία, τη χώρα πορεύεται προς τη γενίκευση της δυστυχίας, της ακραίας αύξησης της ανεργίας, της φτώχειας, της ανέχειας. Η αντιστροφή αυτών των εξελίξεων απαιτεί αγώνα, ενότητα, επαναπροσδιορισμούς στις λειτουργίες, τις γραμμές των συνδικάτων. Οι βασικές στρατηγικές, τακτικές προτεραιότητες και στόχοι συμπυκνώνονται στους άξονες:
• Φραγμός στην ανατροπή των μισθολογικών, εργασιακών, ασφαλιστικών, κοινωνικών δικαιωμάτων.
• Ακύρωση των νεοφιλελεύθερων πολιτικών του μνημονίου, επαναφορά, αποκατάσταση αλλά και κατάκτηση νέων δικαιωμάτων (στο μισθό, τη σύνταξη, την κοινωνική ασφάλιση, το εργασιακό και συλλογικό δίκαιο, τις συλλογικές συμβάσεις και ελευθερίες).
• Υπεράσπιση του Δημοσίου ως κοινωνικού αγαθού που αφορά όλη την κοινωνία, όλους τους εργαζόμενους διότι προσφέρει παροχές όπως η υγεία, παιδεία, πρόνοια κ.ά. απολύτως αναγκαίες για ολόκληρο τον ελληνικό λαό.
• Ενίσχυση της αυτόνομης, κινηματικής και αγωνιστικής κατεύθυνσης του συνδικαλιστικού κινήματος.
• Κοινωνική σύνδεση και δικτύωση των συνδικάτων, δημιουργία ενός ευρύτερου λαϊκού-κοινωνικού κινήματος δράσης, διεκδίκησης λύσης και διεξόδου. –
