Αυτές είναι οι πιο κούφιες εκλογές που έχω ζήσει. Και έχω την αίσθηση ότι το αποτέλεσμα θα είναι το πιο αναντίστοιχο με την πραγματικότητα. Ότι η μεγάλη πλειονότητα του κόσμου θα ψηφίσει με πολύ κρύα καρδιά. Όχι πως αυτό είναι πρωτοφανές, αλλά ποτέ άλλοτε δεν συνέβη σ’ αυτή την κλίμακα. Εάν οι εκλογές δεν ήταν ένας θεμελιώδης θεσμός, εάν δεν θεωρούσαν οι πολίτες ότι είναι υποχρέωσή τους να ψηφίσουν, εάν οι εκλογές δεν ήταν καθιερωμένη συνήθεια και εάν δεν υπήρχε μια κεκτημένη ταχύτητα συμμετοχής στην εκλογική διαδικασία, αμφιβάλλω εάν οι περισσότεροι θα έμπαιναν στον κόπο να πάνε στα εκλογικά τμήματα. Εάν εξαιρέσει κανείς μια μειονότητα που από καθαρό άμεσα προσωπικό συμφέρον ψηφίζει ένα κόμμα, όπως αρκετές χιλιάδες ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ. που ευνοήθηκαν υπέρμετρα στα χρόνια της κυριαρχίας τους, με πολλές οικογενειακές προσλήψεις στο δημόσιο, με πλουτισμό από ασύδοτες επιδοτήσεις, συν ένα σεβαστό αριθμό ανθρώπων που τηρούν μια οικογενειακή παράδοση, η πλειονότητα του κόσμου δεν θα ψήφιζε κανέναν. Ποτέ άλλοτε, το πολιτικό προσωπικό, τα πολιτικά κόμματα, δεν ήταν τόσο απαξιωμένα στη συνείδηση των πολιτών.
Η τελευταία απόπειρα του κόσμου να πιστέψει σε κάποιον ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ. Πίστεψαν όλοι, με όποιες επιφυλάξεις, αριστεροί, κεντρώοι και δεξιοί. Πίστεψαν, δηλαδή, ότι η Αριστερά εννοεί αυτά που λέει. Οι αριστεροί σαν ελπίδα για μία έστω λελογισμένη, αλλά ουσιαστική αλλαγή στην τρέχουσα εξοντωτική πολιτική και οι υπόλοιποι σαν μία πραγματική απειλή για ανατροπή της καθεστηκυίας τάξης. Με την υπογραφή του τρίτου Μνημονίου από τον ΣΥΡΙΖΑ, όλα γύρισαν σε μια κανονικότητα. Όλοι είναι ίδιοι. Και στη γωνία ΛΑΕ, ΚΚΕ, Χρυσή Αυγή. Θα περνάνε, μου έλεγε κάποιος, τα «προαπαιτούμενα» με 250, 260 ή και 270 ψήφους! Σαν να αγάπησε ξαφνικά ο λαός παθιασμένα τα Μνημόνια!
Ο Σημίτης ήταν ο προσδοκώμενος εκσυγχρονιστής. Επιτέλους θα έκανε την Ελλάδα Ευρώπη. Και ο Γιωργάκης Παπανδρέου, δεν ήταν σαν τον πατέρα του, αλλά έφερε το βαρύ του όνομα, όπως και ο Κωστάκης Καραμανλής δεν ήταν σαν τον θείο του, αλλά έφερε το επίσης βαρύ του όνομα. Και οι τρεις αποδείχτηκαν καταστροφικοί, κι ας είχαν μεγάλες ευκαιρίες να κάνουν κάτι καλό για τον τόπο αφού εκλέγονταν με ποσοστά πάνω από 40%. Οι άλλοι, Παπαδήμος και Σαμαράς, ήταν συμπληρώματα που κάλυψαν ή γεφύρωσαν κάποια κενά στη διαδικασία της καταστροφής και του ξεπουλήματος.
Όλοι, λοιπόν, μαζί και διαδοχικά, τα σκάτωσαν και οδήγησαν τη χώρα και το λαό στην καταστροφή. Μια τόσο μεγάλη καταστροφή, που θορύβησε και αφύπνισε τον κόσμο, τον έβγαλε από την αμεριμνησία του και τον έκανε να σκέφτεται περισσότερο πολιτικά. Κι αυτός ήταν ο καθοριστικός παράγοντας που ευνόησε την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ και τον έβγαλε από το περιθώριο, σε συνδυασμό με το «χώρο» που άφηνε η πολυφωνία του. Η κοινωνία αηδιασμένη από τα καθεστωτικά κόμματα και τους άθλιους ηγέτες τους, αναζήτησε μέσα από το πολιτικό πεδίο μια δύναμη χωρίς τα βάρη της διαφθοράς, της ανικανότητας και της ξενοδουλείας τα οποία, μόλις η κρίση ανατάραξε τα νερά, βγήκαν στην επιφάνεια σαν φελλοί και κουράδες δύσοσμες.
Και τώρα; Που ο ΣΥΡΙΖΑ αποστερήθηκε τα εξ ων συνετέθη, έφερε και ψήφισε το τρίτο Μνημόνιο μαζί με τους διεφθαρμένους που η κοινωνία έστελνε στην απόσυρση, τι θα κάνει άραγε ο κόσμος; Υποθέτω ότι θα ξετρόμαξαν οι δεξιοί που διαπίστωσαν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν μια εικονική απειλή και θα απογοητεύθηκαν αρκετοί απ’ αυτούς που προσχώρησαν στον ΣΥΡΙΖΑ πιστεύοντας ότι θα ήταν μια πραγματική απειλή για το σύστημα. Αλλά, το μεγαλύτερο πρόβλημα μάλλον θα το έχουν οι πάσης φύσεως αριστεροί που στήριξαν τον ΣΥΡΙΖΑ, τόσο αυτοί που έμειναν όσο κι αυτοί που έφυγαν. Άλλοι με ενοχές και τύψεις, άλλοι με συντριβή, άλλοι με εθελοτυφλία, άλλοι χαιρέκακα, άλλοι ψάχνοντας, άλλοι δικαιωμένοι, άλλοι σαν να μη συνέβη τίποτα και άλλοι με πρόβλημα ταυτότητας, γιατί και αριστερός και μνημονιακός κολλάει; Κουφά πράγματα, κούφιες εκλογές…
Αριστεροδεξιός,
Γκαούρ
