Είδαμε την πρόσφατη έρευνα μιας εταιρίας δημοσκοπήσεων και δεν χαρήκαμε καθόλου.
Όσο «πειραγμένα» και να είναι τα αποτελέσματα, πράγμα πολύ πιθανό στην Ελλάδα αφού οι δημοσκόποι έχουν συγκεκριμένους πελάτες με συγκεκριμένα συμφέροντα, μια δόση αλήθειας σίγουρα την έχουνε. Σ’ αυτή την έρευνα, προκύπτει ότι οι 6 στους δέκα Έλληνες τάσσονται υπέρ των απολύσεων στο Δημόσιο και ακόμα περισσότεροι είναι υπέρ της κατάργησης της μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων. Σε μία αντίστοιχη έρευνα, από άλλη εταιρία, πριν από λίγο καιρό, έβγαινε περίπου το ίδιο αποτέλεσμα.
Εύλογα αναρωτιέται ο καθένας από μας, πού ζούμε και με ποιους συζούμε! Γιατί, λες, δεν μπορεί να είμαστε στον 4ο εντός μνημονίου χρόνο, και να υπάρχουν ακόμα τόσοι συμπολίτες μας που συναινούν στην απόλυση συνανθρώπων τους, έχοντας οι ίδιοι υποστεί, άλλος λιγότερο και άλλος περισσότερο, τη βιαιότητα της ίδιας πολιτικής. Γιατί δεν υπάρχει άνθρωπος από το 90% του πληθυσμού που να μην έχει υποστεί μείωση στο εισόδημά του, που προέρχεται από μεροκάματο, μισθό, σύνταξη, εφάπαξ, ενοίκια ή άσκηση οποιουδήποτε ελεύθερου επαγγέλματος. Δεν υπάρχει δικηγόρος, γιατρός ή συμβολαιογράφος, ηλεκτρολόγος ή υδραυλικός, πολιτικός μηχανικός ή γεωπόνος, μαγαζάτορας ή ταξιτζής που δεν έχει νιώσει το άγχος της αναδουλειάς και το βαρύ χέρι της εφορίας. Δεν υπάρχει άνθρωπος που δεν πλήττεται από τα χαράτσια, τα αυξημένα τιμολόγια της ΔΕΗ, την αύξηση των παρακρατήσεων και των προκαταβολών φόρου, την αύξηση του ΦΠΑ, τις αυξήσεις στα διόδια και στα φάρμακα, την υψηλότερη στην Ευρώπη φορολογία στο πετρέλαιο, τη βενζίνη και το φυσικό αέριο, τα εξωφρενικά επιτόκια στα στεγαστικά, καταναλωτικά και επαγγελματικά δάνεια και ένα σωρό άλλες επιβαρύνσεις που πέφτουν ταυτόχρονα πάνω στον κάθε πολίτη, χωρίς ελαφρύνσεις για τους πολύτεκνους, τους άνεργους και τους φτωχούς. Και όμως, μέσα σ’ αυτή την οικονομική και κοινωνική πανωλεθρία, πολίτες, πολλοί πολίτες, πάρα πολλοί πολίτες, από τη μεγάλη ομάδα που αισθάνεται κατακρεουργημένη και ταπεινωμένη, δείχνουν να μην έχουν πάρει χαμπάρι τι τους συμβαίνει, γιατί τους συμβαίνει και ποιος φταίει γι’ αυτό που τους συμβαίνει. Αλλιώς δεν εξηγείται γιατί εξακολουθούν να στηρίζουν Σαμαρά και Βενιζέλο, γιατί αποδέχονται μοιρολατρικά το σφαγιασμό τους και γιατί, ως παρεπόμενη συνέπεια, επιθυμούν και το σφαγιασμό του διπλανού τους.
Είναι τόσα πολλά τα ψέματα που έχει αποκαλυφθεί ότι λένε η Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ, είναι τόσο μεγάλη η αποτυχία τους να φέρουν βόλτα την οικονομία, έχουν πάρει τόσο πολύ κόσμο στο λαιμό τους, έχουν προκαλέσει τόσο μεγάλη καταστροφή στην Ελλάδα, που είναι πραγματικά άξιο απορίας ότι υπάρχουν ακόμα τόσοι πολλοί άνθρωποι που τους στηρίζουν. Ώρες-ώρες έχεις την αίσθηση ότι είναι σαν τα μεταλλαγμένα καλαμπόκια της Μονσάντο. Έχουν υποστεί κοινωνικό ευνουχισμό. Είναι προγραμματισμένοι να υπακούν στον ισχυρό, στο αφεντικό, στο δικτάτορα που τους οδηγεί στο γκρεμό και την αυτοκτονία χωρίς να αντιδρούν.
Αυτός ο μεταλλαγμένος κόσμος, που αποτελείται από όλων των ειδών τους ανθρώπους, ήταν αρχικά εναντίον των ναυτικών, μετά εναντίον των εργαζομένων στο μετρό, στη συνέχεια εναντίον των εργαζομένων στη ΔΕΗ, αντιπροχτές εναντίον των ιδιοκτητών φορτηγών και των ταξιτζήδων, προχτές εναντίον των φαρμακοποιών και των γιατρών, χτες εναντίον των δασκάλων και των καθηγητών, σήμερα εναντίον των εργαζομένων στην ΕΡΤ, αύριο εναντίον των δημοσίων υπαλλήλων και, κομμάτι-κομμάτι, εναντίον όλου του ελληνικού λαού, του εαυτού τους συμπεριλαμβανομένου. Έχουμε δηλαδή αυτό το εξαιρετικά ενδιαφέρον φαινόμενο. Άνθρωποι σε μαζική κλίμακα να χαίρονται για το θάνατο του άλλου σκάβοντας ταυτόχρονα με τα ίδια τους τα χέρια το δικό τους λάκκο. Μιλάμε, δηλαδή, για μια κοινωνία θαμμένων ζωντανών.
Ενταφιάζων,
Γκαούρ
