Τον Γενάρη που μας πέρασε -όχι τόσο παλιά δηλαδή, αφού ο χρόνος έχει πλέον άλλες διαστάσεις- συνυπήρχαν τρία στοιχεία που θα καθόριζαν τις εξελίξεις: οι προσδοκίες και οι ελπίδες πως με τη νέα κυβέρνηση θα έμπαινε τέρμα στο μνημονιακό εφιάλτη, οι τάσεις για συστημική παλινόρθωση αλλά και τα ανοικτά μέτωπα με τους δανειστές και την εγχώρια διαπλοκή.
Σήμερα αντιλαμβανόμαστε πώς τα πράγματα εξελίχθηκαν αλλιώς. Έχουμε συστημική παλινόρθωση υπό την… αιγίδα ενός μεταλλαγμένου ΣΥΡΙΖΑ, οι δανειστές επέβαλλαν τους όρους τους, η διαπλοκή ζει και βασιλεύει.
Ξέρουμε, λοιπόν, πως δεν υπήρξε «ιστορική νίκη», πως η ελπίδα ματαιώθηκε κι ο δρόμος δεν άνοιξε για μια άλλη Ελλάδα. Ξέρουμε πως ο τρόπος που έκλεισε η σύντομη παρένθεση ελπίδας, ήταν η μετατροπή του ΣΥΡΙΖΑ σε κάτι άλλο από αυτό που όριζαν οι διακηρύξεις. Ας πούμε πως τη συστημική παλινόρθωση την αναμέναμε εν μέρει, καθώς η μάχη και ο συσχετισμός ήταν συντριπτικά υπέρτεροι. Ή πως, οι πιο ρεαλιστές, περίμεναν έναν λιγότερο επώδυνο συμβιβασμό. Η πονηριά της Iστορίας, πάντως, έφερε την πλήρη παράδοση και τη συνθηκολόγηση.
Κι όμως, δεν έπρεπε να ξαφνιαστούμε. Η γραμμή για «πάση θυσία συμφωνία» διακηρυσσόταν διαρκώς με λόγια και έργα. Λεπτομέρεια, πως το «πάση θυσία» σήμαινε να μετατραπεί ολόκληρη η ηγεσία σε μνημονιακή και ο οργανισμός σε Kεντροαριστερά. Αυτός ο οργανισμός κινήθηκε με διαρκείς «αριστεροδέξιους» ελιγμούς, προσαρμογές και σκοπούμενες ενέργειες που είχαν στόχο την καθήλωση και αποδιοργάνωση του λαϊκού παράγοντα ως ανεξάρτητης ενεργούσας μεταβλητής.
Η εξουσιομανία και ο κυβερνητισμός αποδείχθηκαν ικανοί να αναχαιτίσουν το λαϊκό ριζοσπαστισμό, να επιβάλουν την εν λευκώ ανάθεση «στην πρώτη φορά Aριστερά», μια σημαδεμένη «διαπραγμάτευση» και ένα ξεχαρβάλωμα της χώρας. Σημαδεμένη, γιατί οι γέφυρες με το διεθνές κατεστημένο είχαν στηθεί από καιρό και έπαιζε η αυταπάτη για εύκολο συμβιβασμό με τα ευρωπαϊκά κέντρα.
Η πραγματική ήττα είναι πως ο λαός πίστεψε και θέλησε πολύ μια πολιτική αλλαγή και την ίδια στιγμή δεν είχε συναίσθηση των προϋποθέσεων που απαιτούνταν για να επιτευχθεί. Αυτό που τώρα βιώνουμε είναι η ήττα των αυταπατών. Δεν είναι λίγο να ματαιώνεται η ελπίδα ενός λαού, να διακηρύσσεται ότι δεν υπάρχει εναλλακτική, να απλώνεται η απαισιοδοξία και η καθήλωση. Ο κόσμος δεν έχει καθαρό τι και πώς έγινε. Χρειάζεται χρόνο να το διαπιστώσει και βεβαίως να αντιληφθεί πως ο καθένας είναι πολύ μόνος για να τα βγάλει πέρα με τεράστιες δυσκολίες επιβίωσης. Εύστοχα το διατύπωσε ένας δημοσιογράφος: «Όχι δεν ήταν η ουρά του γαϊδάρου, δεν ήταν ακριβώς η ουρά αυτό που κρέμονταν»…
Αυτή είναι η διάσταση της ήττας. Δεν είναι όμως μια στρατηγική ήττα, αφού τα σημάδια αντίστασης της κοινωνίας δεν έχουν εκλείψει. Οι πάνω δεν έχουν σταθεροποιηθεί, θα δυσκολευτούν να περάσουν όλα όσα πρέπει, οι κάτω -όσο κι αν βασανίζονται από το ερώτημα «τι πρέπει να γίνει, τι μπορούμε να κάνουμε»- θα βρουν το δρόμο τους, με ό,τι έχουν και ό,τι τους λείπει, βγάζοντας μαθήματα από την πείρα τους!
