του Γιώργου Σανιδά*
Η πρωτιά είναι συνυφασμένη με την ποδοσφαιροποίηση της πολιτικής. Ο λαός γενικά, αρέσκεται σε άρτους και θεάματα, γοητεύεται από υποτιθέμενα σύμβολα, στήνει και προσκυνά ανύπαρκτα είδωλα, εθίζεται στα παχιά λόγια, στις κάλπικες υποσχέσεις και στ’ ασύστολα ψέματα, επιθυμεί δεκάρικους, φούμαρα και μεταξωτές κορδέλες.
Πολλοί ακολουθούν τους έχοντες «παράσταση νίκης» θέλοντας να ψηλώσουν κι αυτοί μαζί τους. Γιατί είναι επιτυχία και ανταμοιβή να κατακτήσεις την εξουσία, έστω και με αθέμιτα μέσα, αντί να αποτελεί μεγίστη ευθύνη. Ακολουθούν λοιπόν, τους φερόμενους ως πρώτους, επιθυμώντας παράλληλα να μαζέψουν τα εναπομείναντα από το θερισμό ό,τι όρθιου απόμεινε στην έρημη χώρα. Σταχομαζώτρες που σκύβουν σαν καλοί Ραγιάδες τα κεφάλια συλλέγοντας ψιχία.
Ετούτοι συνήθως παθιάζονται με την ομάδα τους, την υπερασπίζονται, τη δικαιολογούν, βλέπουν στον καθρέφτη τους τα μεγαλοστελέχη της, πασχίζουν να διεισδύσουν στην αυλή τους, νιώθουν κι οι ίδιοι συστημικοί κι ας μην έχουν δεύτερο πουκάμισο να βάλουν, κι ας δουλεύουν μέρα-νύχτα να τους ταΐζουν. Αρκεί που εκείνοι θα πατήσουν στην κορυφή, θα πάρουν στ’ άπληστα την πανάκριβη εξουσία. Προσδοκούν πως τότε θα τους θυμηθούν, θα εκτιμήσουν την αφοσίωσή τους, θα βρουν μια θεσούλα στον καυτό ήλιο. Κι αν, πράγμα σπάνιο, συμβεί, γίνονται χαλί να τους πατήσουν, πιστά σκυλιά στο κατόπι τους έτοιμα να κατασπαράξουν τους εχθρούς τους που είναι και δικοί τους.
Κάπως έτσι χτίζονται οι στρατοί των ακολούθων, εδραιώνονται κόμματα στην εξουσία, βασιλεύει ο δικομματισμός με τους ανθρώπους στα ρετιρέ της διαφθοράς και τα κορόιδα από κάτω που ζούνε όπως όλοι οι κοινοί θνητοί στα χαμηλά μα η κοινή τους μοίρα δεν στέκεται αρκετή να τους ενώσει.
Χρωματίζονται άνθρωποι της ίδιας τάξης δίχως λόγο, χωρίζονται, γίνονται τυφλοί οπαδοί ομάδων. Μόνο που στην πολιτική υπάρχει μια ουσιώδη διαφορά απ’ το ποδόσφαιρο: Στην αρένα βρίσκεται ο λαός και κονταροχτυπιέται, ενώ οι άνθρωποι της εξουσίας τους παρακολουθούν μαζί απ’ την εξέδρα…
*Ο Γιώργος Σανιδάς είναι συγγραφέας
