Έχουμε πολλές φορές τονίσει πως ο ΣΥΡΙΖΑ από καιρό έχει μεταλλαχθεί σε ένα συστημικό κόμμα, πως αυτή η μετάλλαξη έχει ως ορόσημο το καλοκαίρι του 2015, την κατάφωρη αγνόηση του δημοψηφίσματος και του «Όχι» του ελληνικού λαού και την υπογραφή και εφαρμογή (μην το ξεχνάμε) του τρίτου και επαχθέστερου Μνημονίου που επέβαλλε η τρόικα μετατρέποντας την Ελλάδα σε μετανεωτερική αποικία.
Όλοι υπηρέτησαν ή υποτάχθηκαν σε αυτήν τη μετάλλαξη και προώθησαν σαν υπουργοί, υφυπουργοί, γραμματείς οργανισμών κ.λπ. φέρουν μεγάλη ευθύνη και προέρχονταν όλοι από μια ηγετική ομάδα που είχε επιπλεύσει αφού είχε εκκαθαρίσει μια αριστερή πτέρυγα στο εσωτερικό του κόμματος – που την κορόιδευαν κιόλας γιατί δεν κατάφερε να κάνει κάτι σημαντικό στα χρόνια που μεσολάβησαν. Δεν έκαναν όμως το κακό που επέφερε ο ΣΥΡΙΖΑ (ενιαίος από όλες τις πτέρυγες που σπαράσσονται τούτες τις μέρες και υπό την ηγεσία του Τσίπρα από το 2015 μέχρι το 2023) σε όλα αυτά τα χρόνια, προσθέτοντας στη λίστα πέρα από το τρίτο μνημόνιο, τη Συμφωνία των Πρεσπών (για την οποία όλες οι πτέρυγες είναι ακόμα περήφανες), τη συμφωνία για το μεταναστευτικό το 2016 που γέμισε με hot-spot τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου, τη σύμφωνη γνώμη του να γκριζαριστούν αυτές οι περιοχές και φυσικά το άνοιγμα του δρόμου για την αυτοδύναμη επικράτηση της Ν.Δ. το 2019.
Με όλα αυτά η αριστερά τύπου ΣΥΡΙΖΑ χρεώθηκε μια τεράστια χρεοκοπία/ήττα και απομακρύνθηκε από τμήματα του λαού και των μεσοστρωμάτων. Ντρόπιασε το όνομα «αριστερά» και ακολούθησε από τότε μια πολιτική χωρίς ουσιαστική αντιπολίτευση, μια πολιτική καταγγελτικών λόγων προσωπικά για τον Κ. Μητσοτάκη ενώ παράλληλα ψήφισε σχεδόν τα μισά νομοσχέδια που έφερε η Ν.Δ. Η απουσία αντιπολίτευσης αλλά και η κρίση στις σχέσεις του ΣΥΡΙΖΑ με την κοινωνία στη συνέχεια επέφεραν το μεγάλο μπαμ των δύο εκλογικών αναμετρήσεων όπου φάνηκε πως η τιμωρία του ΣΥΡΙΖΑ είναι μεγάλη. Ο οργανισμός αυτός έμοιαζε, και μάλλον ήταν, μια φούσκα που έσκασε, χωρίς να έχει ουσιαστικές σχέσεις με την κοινωνία και τις ανάγκες της. Και τότε εμφανίστηκαν με πιο μεγάλη ένταση ορισμένα εγγενή χαρακτηριστικά του οργανισμού αυτού: Ο αρχηγός παραιτήθηκε, οι φράξιες ξεσάλωσαν σε μάχη διαδοχής, ο τέως αρχηγός ταξίδευσε στις ΗΠΑ, ήρθε από το πουθενά ο Στ. Κασσελάκης και πήρε το κόμμα –κάτι σαν επιθετική εξαγορά– και τώρα προχωρεί σε μια εκκαθάριση εν λειτουργία της επιχείρησης για να την εξυγιάνει.
Κι όλοι όσοι δεν καταλάβαιναν τι γινόταν ή/και τι συνέβαινε ή/και δεν νοιάζονταν για το τι γίνεται στην κοινωνία ή/και αν γίνεται ένας πόλεμος και μια εθνοκάθαρση δίπλα μας, επιδίδονται εδώ και δύο-τρεις μήνες σε έναν πόλεμο χωρίς τέλος νομίζοντας ότι υπερασπίζονται κάτι αριστερό… Ούτε καν δεν τους περνά από το μυαλό πως οι ίδιοι άνοιξαν τις πόρτες για αυτές τις εξελίξεις. Και τώρα, εκδηλώσεις στο Τριανόν υπό την αιγίδα της εφημερίδας Εποχής, κείμενα με 1.300 υπογραφές, πολύωρες νυχτερινές διαδικτυακές συσκέψεις για το αν θα αποχωρήσουν και πώς θα γίνει αυτό, παρέμβαση της τελευταίας στιγμής του «σοφού» Γ. Δραγασάκη, πρόταση για δημοψήφισμα για την έγκριση των τεσσάρων διαγραφών από τη βάση από μεριάς του Στ. Κασσελάκη, επιστολή μανιφέστο αποχώρησης του Γ. Σταθάκη, ακολούθως αποχώρηση των Ν. Βούτση και Π. Σκουρλέτη και τραβάει κορδέλα το ζήτημα. Σύγκλιση μιας κεντρικής επιτροπής όπου ένας χωρισμός είναι αναπόφευκτός για μια μερίδα, μια άλλη μερίδα θα διαλέξει να παραμείνει και να μην κάνει πολύ φασαρία κ.λπ.
Σημάδια κρίσης, διάλυσης και έλλειψη πολιτικής
Ο ΣΥΡΙΖΑ όπως και όλος ο κεντροαριστερός χώρος θα ταρακουνηθούν με σφοδρότητα. Ο ΣΥΡΙΖΑ που γνωρίζαμε μέχρι τώρα δεν υπάρχει πλέον σε μεγάλο βαθμό και ό,τι παραμείνει θα πορευτεί προς κέντρο μεριά και θα ψάξει να βρει ένα ρόλο στην ευρύτερη ανασύνθεση του κεντροαριστερού χώρου. Το υπόλοιπο τμήμα, αυτό που θα βρεθεί εκτός ΣΥΡΙΖΑ, κι αυτό χωρίς καμία γραμμή πέρα από την επίκληση «αριστερής» κι «ανανεωτικής» ταυτότητας και μιας χαμένης «περηφάνιας» κατά τον Ευκλείδη Τσακαλώτο, δεν έχει τίποτα να προφέρει ως πολιτική γραμμή για όλα τα μεγάλα ζητήματα της χώρας και του λαού. Οι σαχλαμάρες για ταξική μεροληψία δεν αποτελούν πολιτική γραμμή. Να το τονίσουμε στο παρόν σημείο καμία από τις ηγετικές ομάδες που υπάρχουν εντός και πέριξ του ΣΥΡΙΖΑ (ομάδα Κασσελάκη, Ομπρέλα, 6+6 δηλαδή Αχτσιόγλου, και ό,τι άλλο τέλος πάντων) φαίνονται κατώτεροι των περιστάσεων, δεν μπορούν να χαράξουν μια κατεύθυνση κυρίως γιατί είναι αποκομμένοι όλοι από την κοινωνία και δεν κατανοούν το υπαρξιακό πρόβλημα της χώρας. Η γυάλα, στην οποία κάτω από πολύ ειδικές συνθήκες είχαν μάθει να υπάρχουν και να φθάσουν σε ύψη που το 2008 ούτε που τα φαντάζονταν, έχει σπάσει. Και τώρα που έχει αρχίσει η κατρακύλα έρχονται στην επιφάνεια όλες οι βαθιές παθογένειες αυτού του χώρου.
Η μοναδική πρόταση που ίσως εφαρμοστεί αλλά χωρίς καμία εγγύηση επιτυχίας είναι η συμπόρευση του ΣΥΡΙΖΑ με το ΠΑΣΟΚ. Πολλοί το προτείνουν, άλλοι το θέλουν κι άλλοι (π.χ. ο Ν. Ανδρουλάκης) το αντιμάχονται μέχρι να ξεκαθαρίσει το τοπίο. Στα επόμενα επεισόδια ίσως έχουμε και ολίγον ή πολύ Αλ. Τσίπρα…
Παρόλα αυτά για έναν κόσμο που θα ήθελε να υπάρχει πράγματι μια σοβαρή αντιπολίτευση (έστω χωρίς τα πρόσημα της αριστεράς) τα όσα γίνονται τους απογοητεύουν ακόμα περισσότερο. Γιατί μάλλον θα αργήσει η έλευση μιας σοβαρής, έστω σε συστημικά πλαίσια, αντιπολίτευσης. Γιατί και ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται σε βαθιά κρίση και ο Ν. Ανδρούλακης δεν τραβάει…
Τώρα προς το τέλος αυτής της φάσης –γιατί δεν μπορούμε να προφητεύσουμε όλες τις εξελίξεις– υπάρχει και η κατάσταση της γελοιοποίησης που δεν φαίνεται να την αντιλαμβάνονται όλες οι μετέχουσες πλευρές. Στις μέρες μας, βέβαια, δεν ανθεί η επιθεώρηση και η σάτιρα, αλλιώς θα είχαμε δει πολλά νούμερα.
Σε όλον αυτό τον χορό, τα σκετς, το πανηγύρι, την παιδική χαρά θα διακρίναμε μια εύθυμη νότα γιατί γίνονται και παίζονται επεισόδια που ο πλέον ευφάνταστος σεναριογράφος δεν θα μπορούσε να διανοηθεί, αλλά υπάρχει μια πλευρά που δεν τονίζεται ενώ είναι πολύ υπαρκτή: Η ανάμειξη της Πρεσβείας και των παραδοσιακών ολιγαρχών που κινούν και πολιτικά νήματα με ΜΜΕ κι άλλες διασυνδέσεις. Οψόμεθα…
