Η καγκελάριος Μέρκελ κράτησε τις υποσχέσεις της. Όχι βέβαια απέναντι στην Ελλάδα και την Κύπρο που βιώνουν την τουρκική επιθετικότητα με την έμπρακτη αμφισβήτηση κυριαρχικών δικαιωμάτων τους. Ούτε απέναντι στην ανύπαρκτη «ευρωπαϊκή αλληλεγγύη» ή το λεγόμενο «διεθνές δίκαιο» που υπάρχει μόνο για τους ισχυρούς και τα συμφέροντά τους. Αλλά κράτησε την υπόσχεσή της πρώτα και κύρια απέναντι στα γερμανικά συμφέροντα που αντιλαμβάνονται την Τουρκία ως ισχυρό και πολύτιμο οικονομικό συνεργάτη. Και βεβαίως εταίρο στην επέκταση της ζώνης επιρροής της σε Μ. Ανατολή, Βαλκάνια και Β. Αφρική. Κράτησε όμως την υπόσχεσή της και απέναντι στον Ερντογάν. Εξασφάλισε παράταση της ατιμωρησίας του έναντι των πιο ωμών απειλών και παραβιάσεων κυριαρχικών δικαιωμάτων δύο χωρών μελών της Ε.Ε. και κατά συνέπεια δικαιωμάτων και της ίδιας της Ευρώπης. Έκλεισε μάτια και αυτιά έναντι των πιο κυνικών δηλώσεων του καθεστώτος της Άγκυρας σε βάρος της ειρήνης, σε μια περιοχή που επεκτείνεται από τον Καύκασο μέχρι τη Συρία και από τη Λιβύη μέχρι το Αιγαίο, την Κύπρο και το μακρινό Κασμίρ.
Η απερχόμενη γερμανική προεδρία της Ε.Ε., έχοντας αυτή τη φορά τη σημαντική συμπαράσταση της Ισπανίας και της Ιταλίας, οδήγησε τη Σύνοδο Κορυφής σε μια απόφαση που περιγελά τις προηγούμενες αποφάσεις των ηγετών της Ε.Ε. και παρατείνει τη «θετική ατζέντα» στις σχέσεις Τουρκίας-Ε.Ε. Αποφεύγοντας να επιβάλλει ακόμα και ανώδυνες κυρώσεις σε βάρος της πρώτης.
Η υποτιθέμενη «καταδίκη» και τα «σκληρά λόγια» για την παραβατική συμπεριφορά της Τουρκίας ηχούν μόνο ως κακόγουστο αστείο. Η μικρή αναφορά στην παράνομη δραστηριότητα των ερευνητικών σκαφών της σε απόσταση 6 ναυτικών μιλίων από τα ελληνικά νησιά υπάρχει μόνο για να διασκεδάσει τις εντυπώσεις και να διευκολύνει τους πανηγυρισμούς της ελληνικής πλευράς.
Η ουσία των αποφάσεων της Ε.Ε. έγκειται -σύμφωνα με το κείμενο συμπερασμάτων- στην αναστολή της συζήτησης για κυρώσεις σε βάρος της Τουρκίας μέχρι τον επόμενο Μάρτη. Μαζί με οδηγίες προς τον ύπατο εκπρόσωπο Ζ. Μπορέλ για διερεύνηση ενός πακέτου ανώδυνων κυρώσεων που θα στρέφονται κατά προσώπων και εταιρειών που εμπλέκονται στις παράνομες τουρκικές δραστηριότητες. Να σημειωθεί ότι αντίστοιχες κυρώσεις έχουν επιβληθεί στην Τουρκία για τις παραβιάσεις στην ΑΟΖ της Κύπρου χωρίς καθόλου να καμφθούν οι δραστηριότητες της Άγκυρας στο νησί.
Εξευτελιστική ήταν και η δικαιολογία που χρησιμοποίησε η γερμανική προεδρία για την επιβολή της φιλοτουρκικής ατζέντας. Συγκεκριμένα επικαλέστηκε την ανάγκη «συνεργασίας για τα θέματα που σχετίζονται με την Τουρκία και την κατάσταση στην Ανατολική Μεσόγειο με τις Ηνωμένες Πολιτείες», μία ημέρα πριν ο απερχόμενος πρόεδρος Τραμπ ανακοινώσει, έστω και προσχηματικά, κυρώσεις κατά της Τουρκίας με αφορμή την ενεργοποίηση των S-400.
Όχι άδικα, η Τουρκία εξέφρασε την απόλυτη ευχαρίστησή της με τις αποφάσεις: «Η Ε.Ε. δεν έδωσε στη Σύνοδο Κορυφής, που έγινε χθες, την απάντηση που ανέμεναν κάποιες χώρες, επειδή οι αξιώσεις τους δεν ήταν δίκαιες. Οι αξιώσεις τους, στην πραγματικότητα, ήταν σε αντίθετη γραμμή με τα δίκαια της Τουρκίας. Οι εξελίξεις στην Ανατολική Μεσόγειο, η δική μας θετική στάση απέναντι σε όλα αυτά, έριξαν στο κενό τις δικές τους προσδοκίες», δήλωσε ο Τούρκος πρόεδρος μετά τη Σύνοδο Κορυφής.
Πράγματι, η Σύνοδος Κορυφής έκλεισε για ακόμα μια φορά τα μάτια στην επεκτατική πολιτική της Τουρκίας δίνοντας το ελεύθερο για την επιτάχυνση μιας επιθετικής πολιτικής που θέτει σε κίνδυνο την ειρήνη σε μια ευρύτατη περιοχή.
Η εκκωφαντική σιωπή και ανοχή Δύσης και Ανατολής επιτρέπει στην Τουρκία να ετοιμάζει παρεμβάσεις σε ένα τεράστιο μέτωπο, αποτελώντας ένα σημαντικό κίνδυνο για την ειρήνη και τους λαούς της περιοχής
Η Τουρκία διευρύνει τα μέτωπα της επιθετικότητάς της
Την ημέρα της συνεδρίασης της Συνόδου Κορυφής, ο Ερντογάν ταξίδευε στο Αζερμπαϊτζάν για να παρακολουθήσει στρατιωτική παρέλαση «προς τιμήν» της νίκης στο Ναγκόρνο Καραμπάχ. Από το Μπακού, πρωτεύουσα του Αζερμπαϊτζάν, δήλωσε: «Η ανάκτηση των κατεχόμενων εδαφών δεν σημαίνει ότι η μάχη έχει τελειώσει. Θα συνεχίσουμε τώρα σε πολλά άλλα μέτωπα, τόσο πολιτικά όσο και στρατιωτικά. Το Καραμπάχ ανήκει στο Αζερμπαϊτζάν και εντάχθηκε στην μητέρα πατρίδα μετά από 30 χρόνια λαχτάρα». Δεν βρέθηκε ούτε ένας από τη δυτική συμμαχία, με εξαίρεση ίσως τη Γαλλία που προ ημερών αναγνώρισε κατόπιν εορτής την ανεξαρτησία του Ναγκόρνο Καραμπάχ, να δηλώσει την αντίθεσή του στα νέα «πολιτικά και στρατιωτικά» μέτωπα που σχεδιάζει η Τουρκία.
Αναμενόμενη ήταν και η αντίδραση της Ρωσίας που υπογράμμισε ότι «όλες οι προσπάθειες επικεντρώθηκαν στην επιστροφή της κατάστασης στην περιοχή σε μια ειρηνική πορεία, σταματώντας τις εχθροπραξίες και προσελκύοντας τα δύο μέρη στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων… Αυτό το έργο είναι εξαιρετικά επίπονο και προχωρούμε με την παραδοχή ότι οι πολιτικές δηλώσεις πρέπει να συμβάλλουν ακριβώς σε αυτές τις διαδικασίες…». Η κομψή και έμμεση διπλωματική γλώσσα της Ρωσίας, κατανοητή με βάση τις σχέσεις που έχουν δημιουργηθεί ανάμεσα στις δύο χώρες, αν και προειδοποιητική, είναι άγνωστο αν θα ανακόψει τα σχέδια της Τουρκίας. Οι ευθύνες της Ρωσίας δεν είναι μικρότερες από τις αντίστοιχες της Δύσης.
Την ίδια στιγμή, στο εσωτερικό της Τουρκίας, συνεχίζεται ο «πόλεμος χαμηλής έντασης» σε βάρος των Κούρδων (αυτή τη φορά με εκατοντάδες συλλήψεις πολιτών με πρόσχημα τη συνεργασία με φιλοκουρδικές οργανώσεις). Ενώ στη γειτονική Συρία προχωρά για τρίτη ημέρα ο βομβαρδισμός με βαρύ πυροβολικό σε βάρος συριακών δυνάμεων και κούρδων μαχητών κοντά στην πετρελαιοπαραγωγό πόλη Ράκα, στα σύνορα με το Ιράκ. Ταυτόχρονα, δημοσιογραφικές πληροφορίες από τη Συρία αναφέρουν ότι η Τουρκία ετοιμάζει νέα φουρνιά τζιχαντιστών μαχητών που μαζί με αυτούς που επιστρέφουν από το μέτωπο του Ναγκόρνο Καραμπάχ ετοιμάζονται να «εκστρατεύσουν» στο Κασμίρ, ενισχύοντας το -στηριζόμενο από το Πακιστάν- κίνημα απόσχισης της περιοχής από την Ινδία.
Την ίδια στιγμή συνεχίζεται ανεμπόδιστα ο εξοπλισμός των δυνάμεων Σάρατζ στη Λιβύη και αναζητούνται νέες συμμαχίες μεταξύ ακραίων παραγόντων της χώρας για συνέχιση του εμφυλίου.
Η εκκωφαντική σιωπή και ανοχή Δύσης και Ανατολής επιτρέπει στην Τουρκία να ετοιμάζει παρεμβάσεις σε ένα τεράστιο μέτωπο από τον Καύκασο μέχρι την Ν.Α. Μεσόγειο και από εκεί μέχρι την Κεντρική Ασία, αποτελώντας έτσι ένα σημαντικό κίνδυνο για την ειρήνη και τους λαούς της περιοχής.
