Της Αγγελικής Ντουσάκη
Πώς μπόρεσες να λείψεις; Πώς γίνεται να μην ήσουν εκεί;
Εκεί που καθοριζόταν το αύριο.
Εκεί που παιζόταν κορώνα γράμματα η ίδια η ζωή.
Εκεί που γνωριστήκαμε.
Εκεί που δεθήκαμε.
Εκεί που γίναμε ένα.
Άσε τι λένε. Γίνεσαι ένα με τον άλλο πραγματικά, όταν πεθαίνει γύρω σου η ζωή και προσπαθείτε μαζί να τη σώσετε!
Και τώρα να, γλεντάμε. Επιτέλους τα καταφέραμε. Τη σώσαμε τη ζωή!
Κι ενώ είσαι εδώ μαζί μας, δε γλεντάς. Όχι, γιατί δε θες. Χαίρεσαι κι εσύ. Αλλά δεν είναι το ίδιο.
Δε μπορείς να αγκαλιάσεις τι Μαρία και να της πεις «τα καταφέραμε»!
Δε μπορείς να κοιτάξεις τον Αλέξη στα μάτια και να είσαι σίγουρος ότι σκεφτήκατε το ίδιο πράγμα: «Επιτέλους, ξημέρωσε μια νέα μέρα» ! Όταν με τον άλλο έχεις ζήσει τα δύσκολα, μαθαίνεις να επικοινωνείς μαζί του μονάχα με ένα βλέμμα.
Δε μπορείς να θυμηθείς από πού ξεκινήσαμε και που φτάσαμε, γιατί δεν ήσουν μαζί μας.
Δεν ήσουν εναντίον μας, μα δεν ήσουν κι εκεί.
Ναι, τη χαρά μπορείς να τη νιώσεις κι εσύ! Μα δεν είναι η χαρά του συμμέτοχου. Είναι αυτό το «Ευτυχώς γύρισε η σελίδα». Μα σε καμιά περίπτωση το «Τη γυρίσαμε τη σελίδα».
Και ξέρεις γιατί δε θα νιώθεις το ίδιο; Γιατί πάντα μέσα σου θα υπάρχει ένα «Κι εγώ τι έκανα για όλα αυτά; Πού ήμουν;»!
Τώρα είναι η ώρα! Τώρα κρίνεται το αύριο, γιατί:
Δεν την έχουμε γυρίσει ακόμα τη σελίδα!
Δεν την αλλάξαμε ακόμα τη ζωή μας!
Δεν δώσαμε ακόμα τη μεγάλη τη μάχη.
Η γιορτή του αύριο μας περιμένει! Έτσι νομίζω πρέπει να την πούμε, «γιορτή του αύριο». Ναι, θα ‘ναι σαν μια μεγάλη γιορτή η νίκη μας! Γιορτή του αύριο, όχι μόνο γιατί δεν τη ζήσαμε ακόμα, μα και γιατί αυτό που έχουμε να κερδίσουμε είναι το ίδιο το αύριο, το μέλλον μας.
Θα ξεχυθούμε στους δρόμους. Στους ίδιους δρόμους που δίναμε τον αγώνα μας. Οι φωνές μας που τώρα γεμίζουν τους δρόμους ζητώντας το δίκιο, θα γίνουν γέλια και τραγούδια. Τα χέρια μας που τώρα σφίγγονται ενάντια στον εχθρό, θα είναι σφιγμένα για να στήσουν το χορό.
Κι εκεί μη δεχτείς να είσαι παρατηρητής!
Μην στερήσεις από τον εαυτό σου τη χαρά του ανθρώπου που έχει καταφέρει να καθορίσει τη ζωή του.
Άκου αυτό που σου πε ο ποιητής: «Σκέψου η ζωή να τραβάει το δρόμο της κι εσύ να λείπεις».
Και η ζωή, ήδη τον τραβάει το δρόμο της.
Βιάσου…
