Έφυγε από τη ζωή το Σάββατο 3 Μαρτίου, στο νοσοκομείο όπου νοσηλευόταν, ο σύντροφος Φειδίας Παϊρίδης. Τα τελευταία 15 χρόνια αντιμετώπιζε σοβαρά προβλήματα με την καρδιά του και η υγεία του είχε επιδεινωθεί τους τελευταίους μήνες.
Ο Φειδίας ήταν γεννημένος το 1958 και έμενε στη Δραπετσώνα. Είχε ενταχθεί από νεαρή ηλικία στο μαρξιστικό-λενινιστικό κίνημα της χώρας μας. Τις τελευταίες δεκαετίες ήταν σταθερά από τα βασικά στελέχη της πολιτικής ομάδας Α/συνεχεια και στη συνέχεια της ΚΟΕ.
Άνθρωπος ιδιαίτερος, ανιδιοτελής και τίμιος, με καθαρή και σύνθετη σκέψη, με στέρεες αντιλήψεις και βαθιά γνώση σε μια σειρά πεδία, έζησε μια πολύ δύσκολη ζωή.
Για τους ανθρώπους της ΚΟΕ και για όλους όσοι τον γνώρισαν, πρόκειται για μια μεγάλη απώλεια.
Τη Δευτέρα 5 Μαρτίου, οι σύντροφοι του Φειδία Παϊρίδη τον αποχαιρέτησαν με μια πολιτική κηδεία που πραγματοποιήθηκε στο νεκροταφείο Σχιστού. Δημοσιεύουμε εδώ αποσπάσματα από τις δυο ομιλίες αποχαιρετισμού του σ. Φειδία. Η μία έγινε εκ μέρους όλων των συντρόφων της ΚΟΕ και η άλλη εκ μέρους των συντρόφων του Φειδία από τις γειτονιές του Πειραιά. Ολόκληρες τις ομιλίες μπορείτε να τις βρείτε στην ιστοσελίδα της ΚΟΕ (www.koel.gr).
Σπύρος Παναγιώτου
Ομιλία εκ μέρους της ΚΟΕ
Πάνω από 40 χρόνια κοινής πορείας, από τα μαθητικά μας χρόνια, μέχρι σήμερα είναι μια μεγάλη απόσταση. Μια ολόκληρη ζωή με όλα τα σκαμπανεβάσματα, τις καλές στιγμές, τις διαψεύσεις, τα κοινά οράματα, τις μικρότητες, τα προβλήματα της επιβίωσης. […]
Κι εσύ Φειδία, σαν μια συνηθισμένη μα και ξεχωριστή μορφή, ανήκες σε εκείνους που τις διακηρύξεις τις μετέτρεπαν σε στάση ζωής και πράξη για την υλοποίησή τους. Αγόγγυστα, χωρίς παράπονα, χωρίς μεμψιμοιρίες. Συνηθισμένη μορφή, λαϊκή, απλή, εργάτης μηχανουργείου, πλασμένος μέσα στη φτώχεια, αλλά και μαζί με τις χιλιάδες των νέων που όρμησαν στο στίβο της αντιφασιστικής αντιιμπεριαλιστικής πάλης. Ξεχωριστή, γιατί από νέος έμοιαζες πάντα πιο μεγάλος, είχες ένα δικό σου στυλ, ήσουν καλλιεργημένος άνθρωπος και είχες ιδιαίτερα ενδιαφέροντα.
Βγαλμένος από μια ιδιαίτερη και πολυβασανισμένη οικογένεια, έμαθες εκεί, μέσα στην φτώχεια και τις κακουχίες, τη σημασία της ποιότητας, της καλλιέργειας, της τέχνης, των γραμμάτων. Τα βιβλία λογοτεχνίας, η κλασική μουσική, η μελέτη της ιστορίας, ήταν συνυφασμένα με τη διαμόρφωσή σου. Και δεν σε εγκατέλειψαν ποτέ, μάλλον δεν τα εγκατέλειψες εσύ ποτέ. Όπως δεν εγκατέλειψες ποτέ την αγωνιστική κοσμοαντίληψη γύρω από τα πολιτικά θέματα και τη στάση ζωής.
Όποιοι σε γνώρισαν, νέοι και μεγαλύτεροι σήμερα σε ηλικία, εκτίμησαν τη σκέψη σου, την βαθιά ανιδιοτέλειά σου, την αποφασιστικότητά σου, την καθαρότητα που είχες σε όλες τις επιλογές σου, το χιούμορ σου, την εξυπνάδα σου. Σχεδόν όλοι, έχουν να θυμούνται κάποια φράση σου, κάποιο επεισόδιο που είχαν από κοινού μαζί σου, κάποιο περιστατικό. Και όλοι, Φειδία, ομολογούν πως αυτή η επαφή που είχαν μαζί σου, μικρή ή μεγάλη, τους διαμόρφωνε ή τους σημάδευε σαν μια στάση που έπαιζε ρόλο στη συνείδησή τους.
Αυτά τα χαρακτηριστικά έκαναν ώστε να είσαι ιδιαίτερα αγαπητός σε ολόκληρη την οργάνωση της ΚΟΕ, σε νέους και παλιότερους συντρόφους. […]
Το βασικό σου χαρακτηριστικό λοιπόν, ήταν ότι έζησες δύσκολα αλλά συνάμα ένοιωσες να διαπερνιέσαι από λιγότερες αντιφάσεις που εκφράζονται στον καθένα, ανάμεσα στην πραγματικότητα που βιώνει, στις σειρήνες που τραγουδάνε, τις αυταπάτες που μας κυριεύουν, τα συμπεράσματα που πρέπει να βγάζουμε. Στην περίπτωσή σου, το είναι και η συνείδησή σου δεν είχαν κανένα ταραγμό, είχες κάνει τις επιλογές σου, είχες ήσυχη αυτή την πλευρά της συνείδησής σου, δεν γκρίνιαζες για τα αποτελέσματα των επιλογών σου, δεν κρατούσες κανένα «χατζάρι» όταν έβλεπες συμπεριφορές και στάσεις που είχαν άλλο χαρακτήρα. Δηλαδή, διάστασης λόγων, πράξης και ζωής. Όμως, όποτε χρειάστηκε ήσουν ακριβής, αυστηρός, αποφασισμένος ακόμα και για χωρισμούς που πονάνε. […]
Τώρα που φεύγεις Φειδία, δεν «κρεμάς τα ποδοσφαιρικά σου παπούτσια», όπως καμιά φορά έλεγες. Συνεχίζεις να υπάρχεις, συνεχίζεις να είσαι ανάμεσά μας, ο αγώνας άλλωστε συνεχίζεται. Σε αποχαιρετάμε, πονώντας για την απώλειά σου, αλλά θα θυμόμαστε την εικόνα σου, το στυλ σου, το χιούμορ σου, τη στάση ζωής σου και θα παίρνουμε δύναμη και κουράγιο.
Γεια χαρά Φειδία, σύντροφέ μας!
Γιώργος Τζαφέρης
Ομιλία εκ μέρους των συντρόφων του Φειδία από τις γειτονιές του Πειραιά
Συνηθίζεται σε τέτοιες περιπτώσεις να αποχαιρετούν με δυο κουβέντες φίλους και συντρόφους, αλλά εδώ δυσκολευόμαστε πολύ αγαπημένε μας Φειδία. Κανείς από τους συντρόφους σου, εδώ στις γειτονιές του Πειραιά, δεν αισθάνεται ότι μπορεί μέσα σε λίγες λέξεις να περιγράψει το ποιος πραγματικά ήσουν και τι σήμαινες για μας. […]
Είναι σίγουρο ότι όλοι μας θα επιλέξουμε να κρατήσουμε μικρές εικόνες σου από την κοινή μας διαδρομή, απλές εικόνες που μας στιγμάτισαν και που όμως σε χαρακτήρισαν στη διαδρομή σου. Αυτό κάναμε μόλις μάθαμε τα άσχημα μαντάτα. Μαζευτήκαμε και φέραμε στην μνήμη μας εικόνες σου. Άλλος να χορεύεις τη «Δραπετσώνα» με μια απίστευτη λεβεντιά. Άλλος τις Πρωτομαγιές με το καλοσιδερωμένο λευκό σου πουκάμισο γιατί, όπως έλεγες, «οι εργάτες γιορτάζουν τέτοια μέρα και δεν θα τους την χαρίσουμε», άλλος να δίνεις λύσεις στο πρώτο μας στέκι, στο προσφυγικό της Νίκαιας, και να μας μαθαίνεις τα στοιχειώδη. Μετά, στο υπόγειο της Ηλιουπόλεως, στις σχολές της Κερπινής. ‘Η να ξημεροβραδιάζεσαι στο λιμάνι στις μεγάλες απεργίες των ναυτεργατών. Από πουθενά δεν έλειψες, από καμιά μικρή ή μεγάλη μάχη που δώσαμε. Και τι δεν έχουμε να θυμόμαστε…
Και ποτέ χωρίς να ζητήσεις τίποτα, χωρίς να θέλεις να φαίνεσαι ή να ξεχωρίζεις, πιστός στα οράματα και τις ιδέες που διάλεξες να στρατευτείς από μαθητής για να τα υπηρετήσεις, μέχρι το τέλος.
Όχι, δεν θα σε βγάλουμε άγιο μετά θάνατον όπως συνηθίζεται. Ήσουν δύσκολος άνθρωπος άλλωστε, όπως δύσκολη ήταν και η ζωή που έζησες, αλλά έκρυβες τόσα όμορφα πράγματα πίσω από το αυστηρό και μοναχικό σου πρόσωπο, που όσους καταφέραμε ή μας άφησες να τα ανακαλύψουμε, μας κέρδισες αμέσως.
Στάθηκες όρθιος σε όλες τις δύσκολες στιγμές της προσπάθειας μας. Αποφασιστικός, ξεκάθαρος, με κοφτερό μυαλό, δεν ταλαντεύτηκες ούτε στιγμή και μας βοήθησες να μείνουμε κι εμείς όρθιοι. Το κυριότερο όμως είναι ότι αγαπούσες, με τον δικό σου βέβαια τρόπο, τον απλό λαϊκό κόσμο σε αυτές τις γειτονιές που ζούμε και προσπαθούμε να αγωνιστούμε. Με αυτόν τον κόσμο ήθελες να συχνωτίζεσαι, εδώ πέρναγες καλά και μας μάλωνες, μας κατσάδιαζες όταν τον κριτικάραμε με ευκολία ή τον βλέπαμε αφ’ υψηλού καμιά φορά. «Γι’ αυτούς τους ανθρώπους παλεύουμε» έλεγες, «αυτοί πρέπει να μας ενδιαφέρουν, όσο δύσκολο κι αν είναι, να μη δραπετεύουμε».
Πολλά είπαμε αγαπημένε μας Φίντο, αν μας άκουγες θα είχες ήδη διαμαρτυρηθεί ή θα μας είχε κατσαδιάσει με τον λιτό και μονοκόμματο τρόπο σου που δεν σήκωνε και πολλά.
Οι σύντροφοι σου από τις γειτονιές του Πειραιά σε αποχαιρετούμε για τελευταία φορά, και σου λέμε πως εδώ θα μείνουμε, σ’ αυτές τις γειτονιές, και θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε μαζί και δίπλα στους απλούς καθημερινούς ανθρώπους για να αλλάξουμε αυτόν τον κόσμο. Και η εικόνα σου θα είναι πάντα στο μυαλό μας, ειδικά στα δύσκολα, θα χαμογελάμε όταν σε θυμόμαστε Φειδία…
Ζωή δεν είναι τίποτα για μας έξω από σένα!
Αγάπησε, ξεφάντωσε, σπούδασε, δούλεψε και ζήσε χωρίς φόβο.
Μην φοβηθείς, μην υποχωρήσεις στις δυσκολίες
και αν θες και μπορέσεις, προσηλώσου σ’ αυτήν σαν τον κισσό στο δέντρο
και δέσου με την γη ετούτη σαν αχινός στον βράχο
και μην σε νοιάξει πού θα βρεθείς τα μάτια σου σαν κλείσεις!
Η εξαδέλφη Μίνα
5/3/2018
Οι κοντινοί άνθρωποι του Φειδία ζητούν όποιος επιθυμεί, στην μνήμη του, να ενισχύσει οικονομικά την εφημερίδα Δρόμος της Αριστεράς.
