Ημέρα Παρασκευή. Με συνοπτικές διαδικασίες, καμιά 30αριά παρευρισκόμενοι βουλευτές συμφωνούν πως ψηφίστηκε το νομοσχέδιο με τα έκτακτα μέτρα, με το οποίο καταργούνται δικαιώματα και κατακτήσεις ενός αιώνα.
Έξω από την Βουλή, τα ΜΑΤ, συμβολικά και κυριολεκτικά, προστατεύουν το «νόμο» και ξαπλώνουν μέσα στα χημικά τον Μανόλη Γλέζο, το σύμβολο της Ελλάδας που αντιστέκεται. Τον ξαπλώνουν, αλλά δεν τον λυγίζουν. Οι διαδηλωτές και η οργή του κόσμου δυναμώνει. Απ΄ άκρη σ΄ άκρη της χώρας γίνονται συγκεντρώσεις, διαμαρτυρίες, στήνονται επιτροπές, επινοούνται νέες μορφές πάλης.
Η μαζική συμμετοχή στην απεργία της Πέμπτης και οι μαχητικές διαδηλώσεις δείχνουν πως οι εργαζόμενοι –μεταξύ αυτών και ένα σημαντικό τμήμα της βάσης του ΠΑΣΟΚ– έχουν αγωνιστικές διαθέσεις και δεν πτοήθηκαν από την ψήφιση του νόμου. Θα οργιστούν κι’ άλλο όταν πάρουν τους μειωμένους μισθούς σε λίγες μέρες…
Στις 5 Μαρτίου μπήκε μια ταφόπλακα. Όχι μόνο σε κατακτήσεις και αγώνες των εργαζομένων, αλλά και σε μια εποχή: Μπήκε ταφόπλακα στην «Μεταπολίτευση».
Αν και πολλοί είχαν κάνει επανειλημμένα λόγο για το τέλος της, τώρα ήρθε το πραγματικό της τέλος: Με τα μέτρα αυτά, όσα επί περίπου 35 χρόνια γνωρίζαμε για κοινωνικά συμβόλαια, για μικρομεσαίους, για στρεβλές εκπροσωπήσεις, για πολιτικές κεντρώου χώρου, για πολιτική, συνδικαλισμό, κόμματα κ.λπ., ανήκουν οριστικά στο παρελθόν. Το τέλος της μεταπολίτευσης συνεπάγεται και μετατροπή στους όρους άσκησης της ηγεμονίας της αστικής τάξης στη χώρα μας.
Μπαίνουμε ορμητικά σε μια νέα εποχή. Το έδειξε ο Δεκέμβρης, αλλά μερικοί νόμισαν ότι είναι παροδικό.
Τώρα το δείχνουν σε όλους τα μέτρα, οι ψευτιές, η διγλωσσία, η κάλυψη των κλεφτών και μιζαδόρων, η απλόχερη βοήθεια στον κόσμο του πλούτου. Πιο ανάλγητα, πιο ταξικά, πιο ξεπουλημένα, με περισσότερη υποτέλεια και διαφθορά, ο κόσμος του πλούτου θα προσπαθήσει να ξεπεράσει την κρίση του, χορεύοντας έναν χορό κανιβάλων γύρω από τους εργαζόμενους. Θα βαφτίσουν τον χορό αυτό «αγάπη προς την πατρίδα», «νέο πατριωτισμό», την ίδια στιγμή που θα βραβεύονται για την μείωση της εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας της χώρας.
Θα ταξιδεύουν στα διάφορα κέντρα, θα ξαμολούν τον Πάγκαλο στις γνωστές αντι-αριστερές προβοκάτσιες και θα βάζουν τον Χρυσοχοΐδη να ζητά συγγνώμη από επώνυμα θύματα της κρατικής βίας, ενώ θα έχει προσπαθήσει να συνθλίψει τις χιλιάδες των ανώνυμων που αντιστέκονται στη θηριωδία των μέτρων.
Στις 5 Μαρτίου έκλεισε μια εποχή και ανοίγει μια καινούργια, στην οποία η λαϊκή αντίσταση και η Αριστερά πρέπει να πρωταγωνιστήσει, με καρδιά, νου, γνώση, πολιτική, αρχές, αλληλεγγύη, αγώνες. Να δώσει νόημα, πνοή, όραμα. Να τονίσει την αξιοπρέπεια, την ακεραιότητα, την ηθική ανωτερότητα των αγωνιζόμενων ανθρώπων.
Άλλωστε, μέσα στη Βουλή μια δράκα υπαλλήλων των Βρυξελλών «αποφασίζοντας και διατάζοντας» ψήφισαν τα κατάπτυστα μέτρα.
Έξω, ένας λαός, ο Μανόλης Γλέζος, το σύμβολο και χιλιάδες διαδηλωτών έλεγαν το δικό τους λόγο, έδιναν την δική τους υπόσχεση. Κάπως έτσι γράφεται η ιστορία. Και οι επόμενες σελίδες είναι ακόμα λευκές…
