κοινωνία

Άνδρες της FRONTEX την προηγούμενη εβδομάδα λειτουργώντας ως στρατιώτες κατοχικής δύναμης δημιούργησαν σοβαρά επεισόδια στη Μυτιλήνη.

Την Κυριακή 21/3 πραγματοποιήθηκε διαμαρτυρία έξω από την εκκλησία της Μικρής Παναγίας Θεσσαλονίκης όπου και τελούσε τη Θεία Λειτουργία ο Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης Άνθιμος. Οι συγκεντρωμένοι κρατώντας πλακάτ ζητούσαν τη φορολόγηση της εκκλησιαστικής περιουσίας

Για να φορολογηθεί η εκκλησία υπογράφουμε εδώ: https://www.petitiononline.com/mod_perl/petition-sign.cgi?taxchu

«Τότε κοτζαμπάσηδες και προεστοί, τώρα τραπεζίτες και υπουργοί»

Δεκάδες πολίτες την ημέρα της 25 Μαρτίου έκαναν παρεμβάσεις στις παρελάσεις, δηλώνοντας με αυτόν τον τρόπο την αντίθεση τους στα οικονομικά μέτρα της κυβέρνησης.

Ούτε μια μέρα παραπάνω στη φυλακή

«Τι θα γίνει με αυτό το “αστείο” τέλος πάντων; Θα δοθεί ένα τέλος τώρα, που θα μπορούσε να σημάνει ένα τέλος και για τους υπόλοιπους; Είναι κρίμα νέοι άνθρωποι να μην μπορούν να είναι ελεύθεροι να δημιουργήσουν και να προσφέρουν. Εάν ένα τέτοιο κόσμο θέλετε, με μεθόδους τις οποίες βιώνω εδώ και κάποιες μέρες, το καταφέρνετε. Αλλά το πουλί ακόμα και στο κλουβί πετάει γιατί έχει φτερά και νου. Μην το τσακίζετε άλλο», αναφέρει -μεταξύ άλλων- στην δεύτερη επιστολή του (21/3) από τις φυλακές του Κορυδαλλού ο κρατούμενος λόγω της συμμετοχής του στην απεργιακή συγκέντρωση της 11ης Μαρτίου, Μάριος Ζέρβας.

Τι κρύβεται πίσω από τον ουδέτερο και άχρωμο τίτλο: «Συμπόσιο του St Gallen»;  Ένα πανίσχυρο λόμπι, «Παγκόσμιο Διοικητήριο» που συνεδριάζει κάθε χρόνο από το 1970 έως σήμερα -40 χρόνια!- στην Πανεπιστημιούπολη του St Gallen στην Ελβετία.

Μια επανάσταση ετοιμαζόταν να ξεσπάσει, αλλά μόνον ένας οραματιστής μπορούσε να διακρίνει τα σημάδια. Η Μπέτι Φρίνταν* είχε δημοσιεύσει το 1963 το Feminine Mystique, το βιβλίο-καταλύτης στο οποίο όριζε το «πρόβλημα που δεν έχει όνομα». Το διάβασα το 1964, όταν πήγα στον Μισισιπή ως μέλος του SNCC (Φοιτητική Συντονιστική Επιτροπή Αντιβίας) και του κινήματος για τα δικαιώματα των Μαύρων, και παρ’ όλο που η Φρίνταν είχε τοποθετήσει το πρόβλημα με τους όρους των μεσοαστών νοικοκυρών που κατέβαζαν τα ηρεμιστικά με τις χούφτες και δεν μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν πουθενά τα προσόντα και τις σπουδές τους, είχα συναντήσει τον εαυτό μου σε κάθε σελίδα. Το βιβλίο αυτό άλλαξε τη ζωή μου

[…] Σ’ αυτήν την αυτοβιογραφία, θέλω να παρουσιάσω ανάγλυφα τα σημεία της ζωής μου που αφορούν τον αγώνα των γυναικών για απελευθέρωση και, ακόμα περισσότερο, την κοινωνική σημασία αυτού του αγώνα. Από τα εφηβικά μου χρόνια, είχα συνειδητοποιήσει ότι μου ήταν αδύνατον να πλάσω την ζωή μου σύμφωνα με το μοντέλο που πρότεινε η εποχή μου, ότι έπρεπε να ξεπεράσω τον εαυτό μου προκειμένου να καταφέρω να διακρίνω την πραγματική προοπτική της ζωής μου.

Τρία γράμματα της Ελίζαμπεθ Στάντον στη Σούζαν Άντονι

Η Σόζουρνερ Τρουθ μίλησε στο Συνέδριο για τα Γυναικεία Δικαιώματα που έγινε τον Μάιο του 1851 στο Άκρον του Οχάιο, όπως περιγράφει η Φράνσις Κέιτζ, που προήδρευε, στις Αναμνήσεις της:

«Ελάχιστες ήταν τότε οι γυναίκες που τολμούσαν να μιλήσουν δημοσίως. Οι σεβάσμιοι διδάσκαλοι του έθνους έπαιρναν τον λόγο και μας έβαζαν στη θέση μας, ενώ οι κλακαδόροι διασκέδαζαν με την καταβαράθρωση των “ξεροκέφαλων” γυναικών. Οι πιο ευαίσθητες φίλες ήταν έτοιμες να καταρρεύσουν και η ατμόσφαιρα μύριζε μπαρούτι. Όταν ξαφνικά, από μια γωνιά της αίθουσας, σηκώθηκε η Σόζουρνερ Τρουθ. Προχώρησε αργά και επίσημα προς το προεδρείο, με το παλιό της καπελάκι στα χέρια και σήκωσε τα μεγάλα εύγλωττα μάτια της. Σηκώθηκα και είπα: “Η Σόζουρνερ Τρουθ”.

Ο θόρυβος καταλάγιασε και όλα τα μάτια στράφηκαν σ’ αυτήν την σχεδόν αμαζόνια μορφή, που στεκόταν πανύψηλη, 1,80 σχεδόν, με το κεφάλι ορθό και το βλέμμα να διαπερνά τον αέρα, σαν να έβλεπε όραμα. Με τις πρώτες λέξεις που πρόφερε, έπεσε μια βαθιά σιωπή. Μίλησε με μια βαθιά φωνή, που, αν και δεν ήταν δυνατή, άγγιξε όλα τα αφτιά μέσα στην αίθουσα και έξω από αυτήν, στο πλήθος που βρισκόταν στους διαδρόμους και στον δρόμο».

Ο λόγος της Τρουθ καταγράφηκε και αργότερα τυπώθηκε. Η επαναλαμβανόμενη επωδός «και δεν είμαι εγώ γυναίκα;» έγινε στην δεκαετία του 1970 έμβλημα των Αφροαμερικάνων φεμινιστριών.

Η Αριστερή Ενότητα, ήδη μετράει 3 χρόνια ζωής στα ελληνικά πανεπιστήμια.