κοινωνία

Αναγνωρίστηκε επίσημα η αγροτική λαϊκή εξέγερση των Τρικάλων το 1925 από το δημοτικό συμβούλιο μετά από τις συνεχείς αγωνιστικές πιέσεις της τοπικής επιτροπής. Του Χρήστου Σταμόπουλου.

Συλλαλητήριο για τους εργαζόμενους και τους απολυμένους στο Δελφίνι.

Καταφύγιο δεκάδων προσφύγων το παλιό αμαξοστάσιο του ΟΣΕ στην Πάτρα. Της  Κατερίνας Παγουλάτου.Παρασκευή απόγευμα, 11 Ιουνίου 2010. Στο παλιό αμαξοστάσιο του ΟΣΕ στην περιοχή του Αγίου Ανδρέα πηγαινοέρχονται δεκάδες πρόσφυγες: κάποιοι περιμένουν στην ουρά για να γεμίσουν πλαστικά μπιτόνια με νερό από μια εξωτερική βρύση, μια ομάδα στέκεται γύρω από τη μικρή φωτιά όπου βράζει νερό για τσάι σ’ ένα κατσαρολάκι. Πιο πέρα, άλλη ομάδα τρώει το λιγοστό φαγητό από ένα ταψί. Άλλοι κοιμούνται στα παλιά βαγόνια, άλλοι απλώς περιφέρονται.
Στρώματα και διπλωμένες κουβέρτες στις άχρηστες επί χρόνια αποβάθρες, απλωμένες μπουγάδες ανάμεσα στις αμαξοστοιχίες, ένας ξεφτισμένος καναπές και μια πολυθρόνα σε μια άκρη, ένα… σαλόνι στο πουθενά.
Το παλιό αμαξοστάσιο του ΟΣΕ, με τα εγκαταλειμμένα βαγόνια και τις τεράστιες άδειες εγκαταστάσεις, «ζωντάνεψε» εδώ και περίπου δέκα μήνες, όταν πρόσφυγες –κυρίως από την Αφρική– κυνηγημένοι από τη βροχή, το κρύο και την… αστυνομία, βρήκαν καταφύγιο στο χώρο. Ήταν λίγο πριν από τις εκλογές. Η «εξαφάνισή» τους από τον παραλιακό δρόμο βολική, έστω και για λίγο, όπως η κρυμμένη σκόνη μέχρι να τραβήξεις το χαλί.

«Εντολή από τα κεντρικά»
«Έχει έρθει εντολή από τα κεντρικά, ο χώρος θα καθαρίσει τη Δευτέρα στις 06:00 το πρωί» λέει ο φύλακας του ΟΣΕ, επιβεβαιώνοντας τις πληροφορίες μας ότι τα παλιά βαγόνια θα μεταφερθούν. «Θα τα πάνε στην Κάτω Αχαγιά» συνεχίζει, δείχνοντας το έγγραφο από τις Διαβιβάσεις. Και οι πρόσφυγες;
«Δεν έχουμε να πάμε πουθενά. Πού να πάμε;» λέει ο Μπεντρεντίν απλώνοντας τα χέρια με απόγνωση. Είκοσι τριών χρόνων, από τη Σομαλία, έχει πέντε μήνες στην Ελλάδα και δεκάδες προσαγωγές. «Όσες φορές προσπάθησα να φύγω, με έπιασαν».
Ονειρεύεται να πάει στη Γαλλία, όπου έχει συγγενείς, να συνεχίσει το σχολείο. Ο πατέρας του σκοτώθηκε στη Σομαλία, η οικογένειά του εκτοπίστηκε. «Στη Σομαλία πόλεμος. Ζούσαμε όπως εδώ, στο δρόμο». Αίτηση για άσυλο; Κουνά κατηγορηματικά το κεφάλι. «Greece no papers, no food, no house, nothing» και η ομήγυρη των προσφύγων που παρακολουθεί, συμφωνεί με νεύματα και χειρονομίες.
«Greece, nothing», φωνάζει άλλος πρόσφυγας από την Αλγερία, εξηγώντας σε σπαστά αγγλικά ότι όσοι, λίγοι, διαθέτουν την περίφημη κόκκινη κάρτα μένουν κι αυτοί εδώ, στα τρένα. «Greece, nothing».

«No food»
Ξαφνικά, όλοι αρχίζουν να τρέχουν. Ένας πρόσφυγας φωνάζει από μακριά «food», δεκάδες άνθρωποι ξεπροβάλλουν από τα βαγόνια και κατευθύνονται σε μια μισογκρεμισμένη μάντρα, στο βόρειο τμήμα των εγκαταστάσεων του ΟΣΕ. Μέλη της Κίνησης Υπεράσπισης Δικαιωμάτων Προσφύγων και Μεταναστών μοίρασαν ψωμί, γάλα και μακαρόνια, όπως μάθαμε μετά.
«No food, no food»: Η φράση επαναλαμβάνεται συνεχώς. «Τρώμε από τα σκουπίδια». Η εικόνα προσφύγων να ψάχνουν στους κάδους είναι γνώριμη στην Πάτρα.  Κάποιοι από την ομήγυρη μαζεύονται πίσω σιγά-σιγά κρατώντας την πολύτιμη σακούλα με τα τρόφιμα. Άλλοι προτιμούν φυσικά να φάνε.  «Γιατί μας διώχνουν από εδώ;» ρωτά ο Μπεντρεντίν. Τι να του πρωτοπώ: για την κυβέρνηση που ξεπουλά τον ΟΣΕ και ποιος ξέρει τι θα γίνει αύριο ο χώρος; Για το δήμο που τον θέλει για πάρκινγκ; Για την αντιμεταναστευτική πολιτική των κυβερνώντων, που πιθανά μία από αυτές τις ημέρες θα στείλουν την αστυνομία να τους απομακρύνει; Για την «αγνοούμενη» οδηγία της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ, που κάνει έκκληση για προστασία των προσφύγων από τη Σομαλία λόγω επιδείνωσης της κατάστασης στη χώρα;  Πριν φύγουμε τον ρωτώ αν ξέρει την ιστορία που κουβαλά το όνομά του; Μου απαντά απλά ότι είναι κοινό όνομα στους μουσουλμάνους. Του εύχομαι καλή τύχη. Μπορεί να μην ξέρει το έπος του σεΐχη Μπεντρεντίν, «γράφει» σίγουρα το δικό του.