Με όχημα την ποίηση: Πάμπλο Νερούδα (1904-1973)
Στο τέλος-τέλος κανείς δεν υπάρχει
Στο τέλος-τέλος κανείς δεν υπάρχει, όχι, όχι,
ούτε στόμα υπάρχει ούτε φωνή,
ούτε μάτια, ούτε χέρια, ούτε πόδια: όλα τους χάθηκαν•
μ’ένα τσέρκι...
Με όχημα την ποίηση: Κλείτος Κύρου (1921-2006)
Εισβολή
Οι στρατιώτες φεύγαν σκυφτοί με σπασμένες τριάδες
Από τα δυτικά προάστια της πολιτείας
Γυναίκες με μπόγους στους ώμους
Αστοί φορτωμένοι χρυσάφι και τρόμο
Τα βαπόρια σφυρίζαν με απόγνωση
Οι...
Με όχημα την ποίηση: Πάμπλο Νερούδα (1904-1973)
Αγρυπνία
Εν τω μέσω της νυκτός αναρωτιέμαι
τι θα γίνει ξανά με τη Χιλή;
Τι θα γίνει η φτωχή, η μαύρη μου η πατρίδα;
Αγαπώντας τόσο τούτο το...
Mε όχημα την ποίηση: Άγγελος Σικελιανός (1884-1951)
Πάσχα των Ελλήνων
ΧΙ
ΥΜΝΟΣ ΣΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ
Άνεμος, άνεμος χαράς με ζώνει, με κυκλώνει,
άνεμος σει τα σπλάχνα μου, στα στήθη μου σκιρτά,
κι όπως νερώνε βροντισμός, κι ως...
Με όχημα την ποίηση: Κωνσταντίνος Καβάφης (1863-1933)
Εν Μεγάλη Ελληνική Αποικία, 200 π.Χ.
Ότι τα πράγματα δεν βαίνουν κατ’ευχήν στην Αποικία
δεν μεν’η ελαχίστη αμφιβολία,
και μ’όλο που οπωσούν τραβούμ’ εμπρός,
ίσως, καθώς νομίζουν ουκ...
Με όχημα την ποίηση: Τάκης Σινόπουλος (1917-1981)
«Πρόλογος»
Αυτά τα ποιήματα ανήκουν στην Άννα
στην Άννα-πουλί.
Βγήκανε μέσα από δύσκολες στιγμές κι’ από θαυμαστές
πάλι στιγμές της νύχτας και της ημέρας.
Η νύχτα είταν η μεταρσίωση
Και...
Με όχημα την ποίηση: Κώστας Μόντης (1914 – 2004)
Μιχαλάκης Καραολής
Μην πάρετε οποιαδήποτε φωτογραφία του.
Υπάρχει μια όταν ήταν δεκαέξι χρονών
στα χείλη το χαμόγελο των δεκαέξι χρονών,
στα μάτια μια πρωινή πόρτα χωριού που άνοιγε.
Υπάρχει...
Με όχημα την ποίηση: Διονύσιος Σολωμός (1798-1857)
Οι ελεύθεροι πολιορκημένοι
ΣΧΕΔΙΑΣΜΑ Γ΄
1
Μητέρα μεγαλόψυχη στον πόνο και στη δόξα,
Κι αν στο κρυφό μυστήριο ζουν πάντα τα παιδιά σου
Με λογισμό και μ’ όνειρο, τι...
Με όχημα την ποίηση: Πάμπλο Νερούδα (1904-1973)
Πρώτο ταξίδι
Δεν ξέρω στο Τεμούκο πότε φτάσαμε.
Το πότε γεννιέσαι δεν ήταν ακριβές, και αργεί
στ’ αλήθεια η γέννηση, αργεί πολύ ώσπου
να νιώσεις, να μάθεις, να...
Με όχημα την ποίηση: Γιώργος Γεραλής (1917-1996)
Ελληνική Νύχτα
Την ακούμπησε ο Άνεμος στον Εξώστη
όπως θ’ ακουμπούσε ένα πουλί ή ένα φλάουτο.
Με κοίταζε χρόνια, καμιά φορά την ξεχνούσα,
όμως ήξερα πως με κοίταζε....
