Η πτώση του Μιράζ κοντά στη Σκύρο και ο θάνατος του 34χρονου πιλότου, ήταν ένα τραγικό γεγονός. Προστέθηκε στα πολλά ανησυχητικά επεισόδια που δείχνουν ότι δεν κλείνει η υπόθεση της τουρκικής προκλητικότητας και αμφισβήτησης της εδαφικής κυριαρχίας της Ελλάδας.
Η πτώση του αεροπλάνου, σημειώθηκε δυο μέρες μετά την είδηση ότι η ελληνική φρουρά στη Ρω έριξε τροχιοδρομικές βολές σε τουρκικό ελικόπτερο που πλησίαζε με σβηστά φώτα το νησί. Ενώ οι δύο έγκλειστοι (αιχμάλωτοι) στρατιωτικοί στις φυλακές της Αδριανούπολης, περιμένουν με αγωνία την εξέλιξη της περιπέτειάς τους.
Η συγκίνηση για τους έγκλειστους, και τώρα για τον πιλότο που σκοτώθηκε, είναι έντονη σε ευρύτατα στρώματα του λαού σε ολόκληρη τη χώρα. Είναι πραγματική συγκίνηση που δεν έχει καμιά σχέση με την υποκρισία του επίσημου πολιτικού κόσμου. Ο οποίος δείχνει μεγάλο ζήλο να σχετικοποιήσει τη σημασία των γεγονότων και να δείξει ότι δεν συμβαίνει τίποτα σοβαρό, για να συνεχίσει την «υπεύθυνη στάση» του.
Η συγκίνηση κι η ανησυχία, έχουν να κάνουν με αυτά που ίσως έρθουν. Το λαϊκό αισθητήριο, όταν τα πράγματα σοβαρεύουν, προσανατολίζεται σωστά. Άλλο αν δεν έχει τρόπο και φωνή να εκφραστεί, ούτε και σαφή πρόταση από πουθενά. Κι ας το αποκαλούν συνήθως «ετερόκλητο όχλο», «εθνικιστικό συντηρητικό συνονθύλευμα», ανερμάτιστο «εθνικολαϊκισμό».
Η θλίψη σχετίζεται με το γεγονός πως ο κόσμος διαισθάνεται ότι οι «εκπρόσωποί του» ετοιμάζονται να παραδώσουν το όνομα «Μακεδονία», ποδοπατώντας την εκφρασμένη διάθεσή του να μη γίνει αυτό το «δώρο» στις ΗΠΑ για να βάλουν τη FYROM στο ΝΑΤΟ. Την ίδια στιγμή, καταπίνουν μία-μία τις προκλήσεις και τα ανείπωτα λόγια των τούρκων επεκτατιστών, ενώ κοψομεσιάζονται απέναντι στον κύριο πρέσβη Τζ. Πάιατ.
Όλα αυτά ενώ μνημονιακό καθεστώς μονιμοποιείται, μαζί με τη φτωχοποίηση, την αρπαγή της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας, τη φυγή της νεολαίας στο εξωτερικό. Και ενώ δεν υπάρχει καμιά πολιτική δύναμη που να δίνει ελπίδα και πραγματική προοπτική.
Η θλίψη δεν μαλακώνει από όσα προσφέρουν τα κανάλια. Τα Survivor και House of Love, οι «ειδήσεις» της ΕΡΤ, οι διαφημίσεις και τα τηλεπαράθυρα, πιστοποιούν ότι το βούλιαγμα είναι γενικό. Μαζί με την οικονομική, πολιτική, κοινωνική υποβάθμιση, έρχεται και ο πολιτιστικός βάλτος.
Η ανησυχία, η συγκίνηση και η θλίψη, είναι όμως αυθεντικά συναισθήματα. Όπου υπάρχει πραγματικό συναίσθημα, υπάρχει ζωή και υπεράσπισή της από τον θάνατο και τη θανατίλα. Υπάρχει και αντίσταση, οργή, μνήμη, φιλότιμο.
Αν οι «μεγάλοι» φοβίζουν όλο τον κόσμο με το κουμπί που ίσως πατήσουν, το «κουμπί» των λαών είναι διαφορετικής φύσης και λειτουργίας. Θέλει και τον «μάστορά του». Αυτή βέβαια είναι μια άλλη, αλλά πολύ σημαντική, ιστορία…
