Σε νέο κρεσέντο καταστολής και αυταρχισμού έχει επιδοθεί τις τελευταίες μέρες η κυβέρνηση Κ. Μητσοτάκη. Η πλήρης καταπάτηση των δημοκρατικών δικαιωμάτων της οικογένειας Ινδαρέ –στο Κουκάκι, όχι στα Εξάρχεια–, η κακοποίησή της, οι συλλήψεις του πατέρα και γνωστού σκηνοθέτη και των δύο γιων και τα κατηγορητήρια που απαγγέλθηκαν, είναι γεγονότα που αποτελούν μνημείο αστυνομικής βίας και αυθαιρεσίας. Και τα πράγματα γίνονται ακόμα χειρότερα αν αναλογιστεί κανείς για τι το διαδίδεται για την οικογένεια από διάφορες «αστυνομικές πηγές», από τα «έγκυρα» ρεπορτάζ των ΜΜΕ και τα διάφορα κυβερνητικά τρολ του διαδικτύου. Απλά και μόνο για να δικαιολογηθούν οι αντιδημοκρατικές πρακτικές της Ελληνικής Αστυνομίας.
Τι επιδιώκει όμως η κυβέρνηση της Ν.Δ;. Είναι μόνο ότι ο αυταρχισμός και η καταστολή αποτελούν αναπόσπαστα μέρη της ιδιοσυστασίας της Δεξιάς και πρέπει να επιβληθεί με κάθε τρόπο το δόγμα «Τάξη και Ασφάλεια»; Από ό,τι φαίνεται δεν είναι μόνο αυτό.
Η Ν.Δ. επιθυμεί νέους πολιτικούς διχασμούς και τεμαχισμούς μέσα στην ελληνική κοινωνία, ειδικά, τώρα, που βρισκόμαστε μπροστά σε μια προϊούσα εθνική αποσταθεροποίηση με κύριο επίκεντρο τα ελληνοτουρκικά και δευτερευόντως το προσφυγικό/μεταναστευτικό ζήτημα. Η κυβέρνηση εκμεταλλευόμενη την υπάρχουσα δυσαρέσκεια σχετικά με το θέμα της παραβατικότητας και της εγκληματικότητας, προσπαθεί να αποκτήσει κοινωνική συναίνεση καλλιεργώντας συντηρητικά αντανακλαστικά. Παράλληλα προσπαθεί να περιθωριοποιήσει πολιτικά και κοινωνικά διάφορα κομμάτια –κύρια νεολαιίστικα–, να στοχοποιήσει κάποιους πολιτικούς χώρους και να τους «σπρώξει» σε εξτρεμιστικές πρακτικές, προκαλώντας έναν «πόλεμο» που θα μεγεθύνεται από τα ΜΜΕ και θα καλούνται όλοι, κόμματα και πολίτες, να πάρουν θέση και να διαλέξουν στρατόπεδο –είσαι με «την τάξη ή το χάος», με «την ασφάλεια ή τον φόβο»;
Στόχος των παραπάνω κυβερνητικών κινήσεων είναι το βάθεμα της αναδίπλωσης της ελληνικής κοινωνίας και η άμβλυνση ορισμένων ξεχωριστών χαρακτηριστικών που διαθέτει, όπως η ικανότητα σε ειδικές στιγμές να ξεπερνάει διαχωρισμούς και στεγανά και να εκδηλώνει μαζικά την αντίθεσή της σε σχεδιασμούς που της επιβάλλονται. Βέβαια η επιτυχία αυτού του σχεδιασμού δεν είναι βέβαιη, αφού. παρόλη τη συναίνεση που μπορεί να συναντήσουν οι στόχοι της Ν.Δ.. έχουν ήδη γίνει πολλά και προκλητικά –που κάποια μάλλον αποτελούν και μικρές πρόβες για μελλοντικές έκτακτες καταστάσεις. Οι βασανισμοί, οι τραυματισμοί, οι πλαστικές σφαίρες, οι συλληφθέντες άσχετοι πολίτες με κουκούλες, η καταπάτηση οικογενειακού ασύλου κ.ο.κ. δεν είναι αμελητέα γεγονότα. Πόσο μάλλον αν αθροιστούν και με την αθώωση της Χρυσής Αυγής για τις κατηγορίες της εγκληματικής οργάνωσης. Όλα αυτά μαζί μπορεί να δημιουργήσουν μια κατάσταση μη διαχειρίσιμη πολιτικά για την κυβέρνηση και να μην αρκεί η αποφασιστικότητα για να λυθεί.
Βέβαια η κυβέρνηση, από όλα αυτά, έχει και διάφορα μικροπολιτικά οφέλη. Κατόρθωσε να μην μονοπωλούν την επικαιρότητα τα καυτά ζητήματα των ελληνοτουρκικών και του προσφυγικού/μεταναστευτικού –δύο θέματα που η κυβέρνηση έχει βαθμολογηθεί με κάτω από την βάση. Αυτή η αλλαγή ατζέντας είναι κάτι που καλωσορίζεται από τον ΣΥΡΙΖΑ αφού και τα δύο κόμματα, σαν γνήσια πολιτικά εξαρτήματα της παγκοσμιοποίησης στην Ελλάδα, έχουν κοινή γραμμή τόσο για τα ελληνοτουρκικά όσο και για το προσφυγικό/μεταναστευτικό και επιθυμούν διακαώς η μεταξύ τους πολιτική αντιπαράθεση να παιχτεί σε άλλα ζητήματα, πιο «ανώδυνα» και πιο διχαστικά. Και οι δύο όμως ωφελούνται αφού η μεν Ν.Δ. «συμμαζεύει» την ακροδεξιά της πτέρυγα και δημιουργεί ξανά γέφυρες με κοινωνικά κομμάτια που είναι δυσαρεστημένα από τις επιλογές της στο προσφυγικό/μεταναστευτικό και στην εξωτερική πολιτική. Ο δε ΣΥΡΙΖΑ βάζει σε τάξη τους δικαιωματικούς και άλλες «αριστερές» εσωτερικές φωνούλες ενώ παράλληλα προσπαθεί να «μαντρώσει» κόσμο πάνω στη γραμμή ότι «ο Κούλης και η Ν.Δ.. είναι το μαύρο σκοτάδι».
Αυτοί που δεν ωφελούνται, για ακόμα μια φορά, είναι η χώρα και η κοινωνία.
