… η αλλιώς: τα στερνά τιμούν τα πρώτα
Δημοσιεύουμε ένα ενδιαφέρον απόσπασμα από το βιβλίο του Νίκου Κοτζιά «Ελλάδα Αποικία Χρέους», πριν βέβαια ο ίδιος γίνει υπουργός Εξωτερικών. Το απαύγασμα της θεωρίας του δεν τον εμποδίζει, βέβαια, να χορεύει στις συνόδους του ΝΑΤΟ σήμερα και να τραγουδά «We are the world» με τους συναδέλφους του. Αίλουρος κι αυτός… Άλλο το «απαύγασμα» κι άλλο το τι κάνουμε. Αλλά και όλοι οι άλλοι αξιωματούχοι, εκεί στο υπουργείο Εξωτερικών και την κυβέρνηση, ποιον «θεό» υπηρετούν; Την ανεξαρτησία της χωράς; Θα γελούσε κανείς. Πόσους αφεντάδες μπορούν να υπηρετήσουν διαχρονικά… Τι μυστήριο πράγμα ο άνθρωπος γενικά, και τι απλά που είναι όλα όταν οι αρχές και αρετές του είναι εντελώς ευέλικτες, έως και λαστιχένιες…
Το απαύγασμα της παρούσας μελέτης από τη σκοπιά της θεωρίας είναι ότι ως «Αποικία Χρέους» εντός της Ε.Ε. ορίζω:
Πρώτον, μια χώρα η οποία βρίσκεται στο κάτω μέρος της αλυσίδας κρίκων της ΕΕ.
Ένα κράτος, δεύτερον, στην εποχή της παγκοσμιοποίησης, του οποίου η κυριαρχία έχει περιοριστεί δραστικά, σε μεγάλο βαθμό είναι μόνο τυπική, αλλά, ακόμη και από αυτήν τη σκοπιά, ψαλιδισμένη.
Το κράτος αυτό, τρίτον, υπόκειται στην άμεση εποπτεία τρίτων δυνάμεων.
Οι αποφάσεις που λαμβάνονται γι’ αυτό, τέταρτον, δεν προκύπτουν από τη δική του εσωτερική νόμιμη διαδικασία λήψης αποφάσεων. Οι εσωτερικοί θεσμοί καλούνται στην ουσία να επικυρώσουν, ακόμα και να υλοποιήσουν, αποφάσεις που λαμβάνονται από τρίτα μέρη που δρουν διεθνώς και χαρακτηρίζονται από αυταρχισμό και οικονομικό εθνικισμό.
Ισχυρές δυνάμεις, όπως το γερμανικό κράτος, η γραφειοκρατία των Βρυξελλών και το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο παρεμβαίνουν, πέμπτον, στο εσωτερικό της αποικίας χρέους και «συνδιαμορφώνουν» την εσωτερική πολιτική ζωή και ημερήσια διάταξη.
Το αποικιακό κόστος της αποικίας χρέους, έκτο, δεν το καλύπτουν οι αποικιακές δυνάμεις, αλλά η ίδια η αποικία χρέους.
Η οικονομία της αποικίας χρέους, έβδομον, βρίσκεται υπό τον έλεγχο τρίτων. Η δε ανάπτυξή της γίνεται με τρόπο που να συμπληρώνει τις ανάγκες τους και όχι τις ίδιες δυνατότητες.
Στην αποικία χρέους, όγδοον, κλειδιά της αγοράς, του τραπεζικού συστήματος και του δημοσίου ελέγχονται και εποπτεύονται από τρίτους, κατά κανόνα στους δανειστές της.
Τα μεγάλα δάνεια, η τοκογλυφία, οι ειδικού τύπου δανειακές συμβάσεις που όμοιες συναντάμε πριν από έναν και δύο αιώνες, όπως δείχνω στη συνέχεια, χρησιμοποιούνται, ένατον, ως εργαλεία μετατροπής ενός κράτους μέλους της ΕΕ, τυπικά ισότιμου με τα υπόλοιπα μέχρι πρότινος, σε μια τέτοια αποικία χρέους. Στην αποικία χρέους αμνηστεύονται οι πράξεις διαφθοράς εκ μέρους τρίτων, ιδιαίτερα των γερμανικών εταιρειών στο παράδειγμα της Ελλάδας. Δίνεται σ’ αυτές άμεση πρόσβαση και έλεγχος του ορυκτού πλούτου της. Προτιμησιακό καθεστώς στις αποκρατικοποιήσεις. Προετοιμάζεται αν χρειαστεί, η δημιουργία (ειδικών) οικονομικών ζωνών στα εδάφη της.
Στην αποικία χρέους, δέκατο, επαναφέρονται μέθοδοι συσσώρευσης και κοινωνικών σχέσεων που παραπέμπουν στην περιοδο γέννησης του καπιταλισμού, του καπιταλισμού της πρωταρχικής συσσώρευσης. Δημοκρατία, κοινωνικό κράτος, κράτος δικαίου υποσκάπτονται.
Τέλος, η αποικία χρέους είναι πιο συγκεκαλυμμένη από τις παραδοσιακές αποικίες χάρη στη συστηματική χρήση και κατάργηση των ιδεολογικών μηχανισμών και συστηματικών στοιχείων οικονομικού και όχι μόνο ρατσισμού εκ μέρους των τρίτων μερών που ορίζουν την τύχη της.
