Συνέντευξη του Βαγγέλη Πισσία, συντονιστή της αποστολής του Στόλου της Ελευθερίας στον Νίκο Ταυρή
Μίλησες για απλούς ανθρώπους στις πρώτες δηλώσεις που έκανες όταν ήρθες.
Όσα συνέβησαν απέδειξαν ότι απλοί άνθρωποι με σχέδιο και πείσμα μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα. Οι συμμετέχοντες στην αποστολή, στην πλειοψηφία τους, δεν είναι δημόσια πρόσωπα.Το ένα είναι αυτό. Το άλλο είναι ότι παρόλο που η δράση έχει έντονο επιχειρησιακό χαρακτήρα, δεν σημαίνει ότι οι άνθρωποι έχουν κάποια επιχειρησιακή ιδιότητα. Είναι άνθρωποι οι οποίοι μπαίνουν σ’ ένα σχέδιο το οποίο έχει πολιτικά, επιχειρησιακά και πολλά άλλα χαρακτηριστικά που όμως τροποποίησαν με τις δικές τους δεξιότητες, με τις δικές τους γνώσεις και τη δική τους σκέψη. Είναι μια σύνθεση, μια πολιτική διαδικασία σε μια χώρα, αλλά αντανακλά περισσότερο διεργασίες οι οποίες συντελούνται μέσα στο κοινωνικό σώμα και οι οποίες έχουν έντονο πολιτικό χρώμα και μια αποσαφηνισμένη πολιτική διάσταση που αφορά τα θέματα πολιτικής αλληλεγγύης και της αλληλεγγύης στον αγώνα που διεξάγουν διάφοροι λαοί στη γη. Παράλληλα έχεις ένα ισχυρό ανθρωπιστικό υπόβαθρο, αυτά τα δύο επίπεδα επηρεάζονται και αλληλοτροφοδοτούνται. Δεν είναι συνεπώς ένα εγχείρημα που συντελείται από τα πάνω, αλλά είναι ένα εγχείρημα που συντελείται από τα κάτω, από ανθρώπους που σαφώς και μπορούν να ανήκουν σε πολιτικούς χώρους, δεν λειτουργούν όμως εν ονόματι ενός πολιτικού χώρου, αλλά έρχονται στο βαθμό που η πολιτική τους γραμμή εκφράζεται μ’ αυτά τα εγχειρήματα, συναντιέται μ’ αυτά τα εγχειρήματα και μπορεί παράλληλα να δώσει προωθητική δύναμη σ’ αυτά τα εγχειρήματα. Όσοι συμμετέχουν σ’ αυτό, ακόμα κι αν ανήκουν σε πολιτικά υποκείμενα, έχουν αποδεχτεί κάποια προτεραιότητα, εφόσον αυτές είναι δράσεις διεθνιστικής αλληλεγγύης, οι οποίες εκείνο που προτάσσουν είναι το γενικότερο σχέδιο αντίστασης και αγώνα που ενδιαφέρει αυτούς στους οποίους αναφερόμαστε. Δηλαδή, εμείς ενδιαφερόμαστε για τους Παλαιστίνιους, ενδιαφερόμαστε να σπάσει ο αποκλεισμός της Γάζας. Δεν επιδιώκουμε να αυξήσουμε την ισχύ μας κατά κύριο λόγο. Γιατί αυτό πολλές φορές είναι στοιχείο αποτυχίας, το βλέπουμε και σε δράσεις που γίνονται στον ελληνικό χώρο, το ΚΚΕ για παράδειγμα. Δεν βρίσκει τρόπους, αυτό που κάνει το κάνει για να αναδείξει τον εαυτό του. Δεν βλέπει δηλαδή συνέχειες, δεν βλέπει ότι οι κοινές δράσεις με ορισμένους πολιτικούς χώρους μπορούν να δώσουν κάτι θετικό.
Τι σκεφτόσουν την ώρα που σας αιχμαλώτισαν κι όσο σας είχανε κρατούμενους;
Μου περνούσαν πολλές σκέψεις. Ξέρεις, αυτοί κάνανε πάνω από μισή ώρα να ανέβουν στο πλοίο. Φαίνεται ότι ήταν ιδιαίτερα δύσκολο, ήταν χαμηλότατου επιπέδου κομάντο, πέφτανε ο ένας πάνω στον άλλον, δηλαδή αυτά τα συρματοπλέγματα που είχαμε βάλει ήτανε μια χαρά για να τους κάνουν τη ζωή δύσκολη. Αν εμείς είχαμε τη δυνατότητα να προβάλουμε μια άλλου τύπου άμυνα, σου λέω με σκουπόξυλα, αυτοί δεν θα ανεβαίνανε στο καράβι. Αλλά θα άρχιζαν να σκοτώνουνε. Και επειδή είχε προηγηθεί η άλλη επιχείρηση, ήταν μεγάλο το ρίσκο. Τους φωνάζεις, τους καταγγέλλεις, είσαι μπροστά τους αυτοί έχουν όπλα, εσύ δεν «μασάς». Κι αυτή είναι η αξιοπρέπειά σου.
Έχει προηγηθεί κι όλη η διαδικασία, λέγανε «θα σας πυροβολήσουμε, αν δεν μας παραδώσετε το πλοίο». Τα άλλα πλοία έχουν φύγει.
Τα έχουν αιχμαλωτίσει. Εκεί πάλι σκέφτεσαι πώς μπορείς να το παρατείνεις και πώς να το κάνεις πιο δυναμικό. Στο τέλος έρχονται πάνω, κι εκεί βέβαια ξέρεις ότι έχει κλείσει η ιστορία. Αλλά μ’ ένα αίσθημα ικανοποίησης. Το ‘βλεπα κι από ορισμένα παιδιά τα οποία αισθάνονταν μεγάλη χαρά για το ότι τόση ώρα τους περιφρονήσαμε. Οι άλλοι αναγκάζονταν να βγάζουν τα σκατοπίστολα, να βγάζουν τα ηλεκτρικά τους, να ρίχνουν. Ήταν ένα αγριεμένο πλοίο, ένας αγριεμένος κόσμος εκεί πάνω. Κι αυτοί ήταν έντρομοι. Αυτοί κρατάγανε τα όπλα και φοβόντουσαν. Ο δικός μας κόσμος είχε ψηλά το ηθικό, ακολούθησε το μοιραίο με την αίσθηση ότι έχει γίνει ένα πολύ μεγάλο βήμα.
Φτάσαμε εκεί που φτάσαμε, στον τελικό προορισμό, και έπρεπε να σκεφθεί κανείς τι στάση θα κρατήσει στη διάρκεια των ανακρίσεων. Κρατήσαμε στάση άκρως περιφρονητική, καμία σημασία, δεν τους απαντούσες σε τίποτα, δεν τους κοιτούσες ποτέ στα μάτια. Θεωρώ ότι και αυτό το ίδιο το γεγονός λειτούργησε και ηθικά ας πούμε καλά, στερέωνε την όλη προσπάθεια, νιώσαμε καλά.
Έχεις καθόλου εικόνα πώς έχει καταγραφεί το γεγονός στον αραβικό κόσμο;
Είναι θριαμβευτικό, ας πούμε. Απ’ ό,τι λένε, είναι μια μεγάλη επιτυχία για πρώτη φορά. Έτσι λένε. Η Διεθνής Κοινότητα των Λαών. Και προχώρησε τόσο πολύ μπροστά, στο να αποδεχτεί κάποια αιτήματα, να κάνει κάποιες υποχωρήσεις, στο να αφήσει έκθετο το κράτος του Ισραήλ. Από τη μεριά μας αυτά μπορεί να τα θεωρούμε πολύ μικρά, αλλά αυτοί οι άνθρωποι τα έχουν ζήσει τόσα χρόνια. Η δική μας εμπειρία, τέσσερις μέρες κακοποίησης στο Ισραήλ, είναι απλά μία ένδειξη τι σημαίνει ένας λαός να κακοποιείται με τον ίδιο τρόπο επί σαράντα και πλέον χρόνια. Αυτό και μόνο να κάτσουν όλοι να σκεφτούν.
Εν πάση περιπτώσει αυτό που βγαίνει από τα ΜΜΕ είναι ότι έχει συνεπάρει όλον τον αραβικό κόσμο, ο οποίος θεωρεί ότι το Ισραήλ βρίσκεται σε άμυνα και σε απομόνωση. Είναι η πρώτη φορά που το Ισραήλ βρίσκεται σε διεθνή απομόνωση. Ακόμα και στον πόλεμο του Λιβάνου δεν βγήκαν άλλες χώρες να λένε unacceptable και non-productive, να δίνουν δηλαδή «πλάτη» σ’ ένα ακτιβιστικό εγχείρημα. Θεωρώ ότι αυτά είναι καινούργια πράγματα. Το σίγουρο είναι ότι θεωρούν ακατάλληλη την παρούσα ηγεσία στο Ισραήλ.
* Ολόκληρη τη συνέντευξη του Β. Πισσία μπορείτε να τη διαβάσετε στο site του Δρόμου
