Ο πλουραλισμός στα Μέσα Ενημέρωσης δεν προϋποθέτει απαραίτητα και πλουραλισμό στις απόψεις, ποιότητα στα κείμενα, ανιδιοτέλεια στις άρθρα και την αλήθεια που όλοι αναζητούμε διαβάζοντας, ακούγοντας και βλέποντας τα δεκάδες κανάλια, έντυπα, sites, blogs αλλά και Κοινωνικά Μέσα Δικτύωσης.
Ψάχνουμε να διαβάσουμε την είδηση που αναπαράγεται, πανομοιότυπα, σε όλα τα Μέσα με τη μέθοδο copy-paste χωρίς ποτέ κανείς κειμενογράφος να έχει διασταυρώσει στοιχεία ή να έχει αναζητήσει εάν όντως υφίσταται το γεγονός. Βεβαίως, δεν ξέρουμε καν την πηγή της είδησης, από τη στιγμή που δεν αναγράφεται, παρά σε ελάχιστες περιπτώσεις και ίσως όταν πρόκειται για Πρακτορείο.
Αφού έχουμε, λοιπόν, την είδηση στα χέρια μας, με αμφίβολη προέλευση και στοιχεία, ο αρθρογράφος/ιδιωτικός υπάλληλος επιδίδεται στην ανάλυσή της, με προσωπικό ύφος πάντα και υστερόβουλη τάση η οποία πηγάζει, βεβαίως, από τον… εργοδότη του.
Τα πράγματα είναι απλά: Aς υποθέσουμε πως είσαι εργαζόμενος στα έντυπα του Μαρινάκη. Θα μπορούσες ποτέ να γράψεις κάτι εναντίον του, έστω κι αν έχει βουίξει ο κόσμος για τις παραβάσεις του; Εργάζεσαι σε κανάλι του Σαββίδη και σκάει είδηση για τη ΣΕΚΑΠ, το ποδόσφαιρο, τα όπλα κ.λπ. Υπάρχει περίπτωση να ασχοληθείς, να αναλύσεις ή να αναφέρεις ως τίτλο ειδήσεων κάτι απ’ όλα αυτά, χωρίς να έχεις (εργασιακές/προσωπικές) κυρώσεις;
Το πόσοι (μικρο)Μαρινάκηδες και (μικρο)Σαββίδηδες υπάρχουν στο χώρο είναι θέμα απλής αριθμητικής, μια που το… κλίμα τούς ευνοεί. Ο ρόλος πλέον των ΜΜΕ δεν είναι ούτε καν η απλή ενημέρωση του πολίτη αλλά ο αποπροσανατολισμός του με κάθε τρόπο και η διαμόρφωση κοινής γνώμης με συγκεκριμένη κατεύθυνση.
Τα έντυπα και τα ηλεκτρονικά Μέσα, πλέον, είναι βιτρίνα ξεπλύματος μαύρου χρήματος και αντί του αναγνωστικού κοινού υπηρετούν μόνον πελατειακές σχέσεις. Ο πελάτης/εργολάβος/επιχειρηματίας υπαγορεύει και ο κατ’ ευφημισμόν δημοσιογράφος ευλογάει τα γένια του αφεντικού.
Κι αν με ρωτάτε εάν υπάρχει συνδικαλισμός στο χώρο, σας έχω άσχημα νέα: η συντεχνία καλά κρατεί!
