Του Μάρκου Δεληγιάννη
Τούτες τις χειμωνιάτικες νύχτες καθώς κι άλλος ένας χρόνος ετοιμάζεται να μας αποχαιρετήσει, μνήμες ήλθαν απρόσκλητες και τη σκέψη μου τριβελίζουν. Αλίμονο, χρόνος πολύς δεν χρειάσθηκε, τόσες πολλές κατεδαφίσεις να γίνουν. Παραδώσαμε αμίλητοι τα ξύλα των καραβιών μας, τα νοτισμένα ξύλα απ’ την αλμύρα αιώνων στα επιδοτούμενα καμίνια κι αφήσαμε τις θάλασσες ορφανές.
Ύστερα παρακολουθήσαμε το κλείσιμο των σχολειών μας. Είδαμε να μας πνίγει ο λειτουργικός αναλφαβητισμός. Η κατεστημένη αγλωσσία, η παγιδευμένη εκπαίδευση στο νεκρό όγκο των πληροφοριών. Η εύκολη υποταγή σε ύποπτα ιδεολογήματα. Η νιότη σέρνεται άπραγη στο τέλμα του ισοπεδωτικού κοσμοπολιτισμού. Ο συνταξιούχος είναι κάτι άχρηστο, ένα κουρελιασμένο ρούχο πάνω απ’ το ροζιάρικο ραβδί. Η περίθαλψη έγινε λέξη μαγική, απόμακρη στα χείλη των ανήμπορων ιθαγενών.
Έγιναν τόσα πολλά κι εμείς θλιβεροί θεατές παρακολουθούμε να μπαίνει σ’ ενέργεια το εφεύρημα των κυβερνώντων: Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου το ονόμασαν. Χρειάσθηκαν εξήντα τον αριθμό για ν’ απαξιωθεί η Βουλή. Ο δυστυχής ο Μοντεσκιέ έκνομος στη χώρα μας. Εις θάνατον καταδικάσθηκε. Κι όλες αυτές οι πράξεις νομοθετικού εξαναγκασμού φέρουν την υπογραφή του Προέδρου της Δημοκρατίας. Όμως, κάποτε, αξιότιμε Πρόεδρε, θα σταθείτε και σεις στο κρίσιμο σταυροδρόμι και τότε θα πρέπει και εσείς να προφέρετε επιτέλους το μεγάλο Όχι, διαφορετικά η Ιστορία δεν ξέρει να συγχωρεί.
