Κομμάτια και θρύψαλα σχεδόν τα πάντα γύρω μας. Ας δούμε λοιπόν κι εμείς τα θραύσματα (μερικά απ’ αυτά) άλλα σάπια που μολύνουν, κι άλλα αιχμηρά που κόβουν.
Το πρώτο και κυριότερο: η Τραγωδία των Τεμπών δεν άλλαξε σε τίποτα τον τρόπο που σκέφτεται (;) και λειτουργεί το πολιτικό σύστημα.
Προκάλεσε όμως σοκ στην πλειονότητα του λαού. Το ερώτημα είναι, αν αυτό το σοκ προκαλεί επαναπροσανατολισμό στη σχέση πολιτών-πολιτικών. Οι διαδηλώσεις δείχνουν ότι αυτή τη φορά το τραύμα ήταν βαθύ. Παραλλήλως δείχνουν όμως ότι το πολιτικό στίγμα αυτών των κινητοποιήσεων κινείται στα ίδια και τα αυτά εις ό,τι αφορά τις «λογικές» του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ, ενώ η εξωκοινοβουλευτική Αριστερά ψάχνει εν πολλοίς «ουρά» (κυρίως του ΣΥΡΙΖΑ) για να πιαστεί.
Εν ολίγοις το ζήτημα της ζύμωσης, της σκέψης, του διαλόγου κι εν τέλει της διαμόρφωσης πολιτικής μετά τα τραγικά γεγονότα παραμένει ανοικτό, ακριβώς διότι διατελούσε «κλειστό» πριν απ’ αυτά τα γεγονότα. Ήτοι δεν παραγόταν πολιτική και γι’ αυτό συνεχίζει να μην παράγεται.
Πλην λοιπόν Λακεδαιμονίων, που αντιλαμβάνονται το έλλειμα πολιτικής ή την πολιτική που θα μπορούσε να έχουν παράγει αυτά τα γεγονότα, οι υπόλοιποι (όσοι ασχολούνται) συνεχίζουν να στοιχίζονται πίσω από μια Καρχηδόνα που πρέπει να καταστραφεί.
Διότι αυτή η Καρχηδών περιέχει εντός των τειχών κι όχι εκτός, έναν Δούρειο Ίππο που ευνουχίζει την Αριστερά, αλλά και τη διαδικασία για να γεννηθεί μια πολιτική χρήσιμη στον λαό.
…………….
Δεν είναι μόνον το ότι λείπουν οι ρήτορες από την Αγορά, ούτε το ότι οι ιδέες-μήτρες έχουν εξοστρακισθεί, είναι και το ότι η «Εκκλησία του Δήμου» που λειτουργεί στο διαδίκτυο αισθάνεται την ανάγκη, όταν μιλάει, να ξερνάει τον βόθρο που έχει μέσα της.
Και η μεν Δεξιά τη δουλειά της κάνει, η Αριστερά όμως που χειραγωγεί ο ΣΥΡΙΖΑ δίνει στην κοινωνία την εντύπωση
ότι Αριστερά (πλέον) μπορεί να είναι ένα συνονθύλευμα από πλείστους όσους Πασοκογενείς, συν ένα ασύδοτο λουμπεναριό, συν λίγους αριστερούς που ελπίζουν ακόμα ότι δεν πιάνονται κορόιδα, συν σαπρόφυτα που βιοπορίζονται από ΜΚΟ, επιδοτούμενη τέχνη και πελατειακές καριέρες στα ΑΕΙ και τα ΜΜΕ.
Υπό αυτήν την κόπρο του Αυγείου, Λαός και Λόγος πάνε χωριστά. Το πολιτικό και το πολιτειακό πρόβλημα βαθαίνουν και
αν το Κράτος είναι η Δεξιά, αυτή η «Αριστερά» είναι ο πελάτης της.
………………
Αυτό το σύστημα (και σχήμα) θα συνεχίσει να καταρρέει, όμως όσον δεν παράγεται πολιτική χρήσιμη για τον λαό, όσες φορές κι αν προσπαθήσει να δραπετεύσει ο Μόντε Χρίστο από το ένα κελί θα βγαίνει, σε άλλο κελί θα μπαίνει.
Υπάρχει ένας παλιός μύθος (αρχαίος) που λέει ότι «ο Βρυκόλακας για να μπει στο σπίτι σου, πρέπει να τον καλέσεις».
Νομίζω ότι η αλληγορία για τη σχέση των πολιτών με την εξουσία, είναι κάτι παραπάνω από φανερή…
ΣΤΑΘΗΣ Σ.
16•III•2023
