Κανένας δεν βγαίνει ακέραιος από την επαφή του με τον διάβολο. Κάποιοι προοδευτικοί άνθρωποι που νόμισαν ότι με τη βοήθεια των ξένων δυνάμεων θα βελτίωναν τα δικά τους καθεστώτα, διαψεύστηκαν παταγωδώς βιώνοντας όλη αυτή τη φρίκη, τον εξανδραποδισμό και τον αφανισμό των χωρών και των πολιτισμών τους. Για παράδειγμα, οι Σύριοι που διεκδικούσαν δημοκρατικές αλλαγές χωρίς να είναι όργανα των ΗΠΑ ή του Ισραήλ, παραδέχονται ότι σε μία χώρα που δεν υπάρχει πια το αρχικό τους αίτημα έχει γίνει θρύψαλα. Μάλιστα, πολλοί έχουν καταρρακωθεί ψυχικά καθώς βλέπουν πολύ καθαρά ότι σκοπός των μητροπόλεων δεν ήταν ο εκδημοκρατισμός του καθεστώτος και η ανασυγκρότηση και αναβάθμιση των χωρών τους, αλλά η καταστροφή και λεηλασία τους.
Υπάρχουν, όμως, άνθρωποι που διατηρούν ψευδαισθήσεις. Που δυσκολεύονται να αντιληφθούν ότι οι μητροπόλεις ποτέ δεν ενδιαφέρονται για τους λαούς και τους πολιτισμούς. Τα ιστορικά παραδείγματα είναι αμέτρητα και η μονοδιάστατη κατεύθυνση των «εφαρμογών» αποκλειστική. Η όποια στήριξη των προοδευτικών δυνάμεων πάνω στις μητροπόλεις είναι άκρως προβληματική και επικίνδυνη. Ας μην ξεχνάμε το ΕΑΜ και τους Άγγλους. Εξίσου θανάσιμα επικίνδυνη είναι η –εκούσια ή ακούσια- ανάμιξη μιας χώρας στους γεωστρατηγικούς ελιγμούς των ξένων δυνάμεων ή στην καθ’ οιονδήποτε τρόπο εμπλοκή της στις ανταγωνιστικές τους συγκρούσεις.
Εμείς γνωρίζουμε την «τύχη» των βαλκανικών χωρών: μαφιόζικες ηγεσίες, εμπεδωμένη φτώχεια και υπανάπτυξη, εχθρότητα μεταξύ των γειτόνων, μαζική μετανάστευση και στρατιωτικές βάσεις ορμητήρια των ΗΠΑ. Αλλά και στις άλλες χώρες που ρημάχτηκαν; Ο Καντάφι και ο Σαντάμ δεν είχαν όπλα μαζικής καταστροφής ούτε αρνούνταν να παραδώσουν το πετρέλαιο στις πολυεθνικές. Νόμισαν, όμως, ότι συμπλέοντας εξασφάλιζαν την ανοχή των μητροπόλεων. Τώρα, δεν υπάρχουν τα καθεστώτα, ούτε καν οι χώρες.
Και η ουκρανική αντιπολίτευση στηρίχτηκε στις ΗΠΑ και τους Ευρωπαίους. Αποτέλεσμα: οι Δυτικοί κατάφεραν να δημιουργήσουν ένα επιπλέον πρόβλημα στους Ρώσους, αλλά οι Ουκρανοί έχασαν το διαμάντι της Κριμαίας και το πλούσιο σε άνθρακα βιομηχανικό τμήμα της ανατολικής Ουκρανίας, ενώ πολιτικά, κοινωνικά και οικονομικά, η κατάσταση της χώρας είναι βαλτωμένη.
Αυτό το διάστημα, βλέπουμε τι παθαίνουν οι Κούρδοι. Βασίστηκαν στους Αμερικάνους, ενθαρρύνθηκαν και εξοπλίστηκαν από τους Αμερικάνους, αλλά και ξεπουλήθηκαν από τους Αμερικάνους. Χρησιμοποιήθηκαν σαν μισθοφόροι στο μακελειό της Μοσούλης, αλλά οι Αμερικάνοι τους απαγόρευσαν μετά το δημοψήφισμα να ανακηρύξουν κράτος στο ιρακινό Κουρδιστάν. Χρησιμοποιήθηκαν στη Συρία για την αποσταθεροποίηση της Συρίας και την ανάσχεση του Ισλαμικού Κράτους-ISIS όταν οι Αμερικάνοι δεν το χρειάζονταν πια, αλλά όταν ήρθε η ώρα των Τούρκων, αφέθηκαν οι Κούρδοι μόνοι τους, με τα τουφέκια της αμερικάνικης βοήθειας, να αντιμετωπίσουν τα 72 αμερικανικής κατασκευής υπερσύγχρονα βομβαρδιστικά και τα γερμανικά, αγγλικά και γαλλικά τανκς και κανόνια που διαθέτει ο τούρκικος στρατός.
Εξίσου καταστροφική αποδείχτηκε η προσκόλληση της Παλαιστινιακής Αρχής στις υποσχέσεις και διαβεβαιώσεις των ΗΠΑ. Αποτέλεσμα: οι επιδρομές των Ισραηλινών και οι δολοφονίες των Παλαιστινίων συνεχίζονται, ενώ σχεδόν δεν έχει πια απομείνει ούτε ένα ακέραιο έστω μικρό κομμάτι ενιαίο για τους Παλαιστίνιους στη Δυτική Όχθη. Οι ισραηλινοί εποικισμοί, το τείχος, τα συρματοπλέγματα και οι ξεχωριστοί δρόμοι, έχουν κατακερματίσει αυτό που οι Παλαιστίνοι υπολόγιζαν ότι θα είναι το μελλοντικό τους κράτος. Αυτό ως έδαφος δεν υπάρχει πια, καταπατήθηκε, χτίστηκε, απαλλοτριώθηκε. Με τη σιωπηρή συναίνεση των Ευρωπαίων.
Για να μην πούμε και για την Κύπρο, που ορισμένοι υπολόγιζαν ότι με την ένταξή της στην Ε.Ε., αυξάνονταν οι πιθανότητες αποχώρησης των τουρκικών στρατευμάτων κατοχής. Σήμερα, 44 χρόνια μετά, αυτό μοιάζει με ανέκδοτο. Ούτε αναφέρεται πια η συνεχιζόμενη κατοχή μεγάλης εδαφικής περιοχής του νησιού από τους Άγγλους. Η άρχουσα τάξη του νησιού μια χαρά κάνει τις δουλειές της…
Γι’ αυτό πρέπει να ανησυχεί κανείς πάρα πολύ για την εμπλοκή της Ελλάδας, στους ανταγωνισμούς με τις νέες «συμμαχίες», τις «ζώνες» και τα «οικόπεδα». Και ενώ η χώρα βρίσκεται σε κακή εσωτερική κατάσταση και υπό ξένη επιτροπεία. Τα περί αναβάθμισης της Ελλάδας στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ σε σχέση με την Τουρκία κ.λπ., θα μπορούσε κανείς να τα ακούει με επιείκεια όταν λέγονται από παιδάκια του δημοτικού που παίζουν με στρατιωτάκια ή με ειρωνία όταν εκτοξεύονται από εθνικιστές φαφλατάδες που ονειρεύονται τον Μέγα Αλέξανδρο ή ότι θα πάρουμε την Πόλη με τον «εξαδάκτυλο». Αλλά όταν τα ακούς από τον πρωθυπουργό και υπουργούς σαν τον Κατρούγκαλο και τον Καμμένο, έχεις κάθε λόγο να ανησυχείς όχι μόνο για τον ενδοτισμό τους, αλλά και για τη θανάσιμη ανεπάρκειά τους.
Απροστάτευτος,
Γκαούρ
