του Νίκου Λάιου*
Τα ρουθούνια των συνηθισμένων, φυσιολογικών ανθρώπων πιάνουν δυσάρεστες οσμές στη δίκη της Χρυσής Αυγής. Οσμές βγαλμένες απ’ τα έγκατα του συστήματος, που διάφοροι Αϊνστάιν της προπαγάνδας ήδη μετατρέπουν σε ύλη ενός «Τείχους της Δημοκρατίας» (βλ. πρωτοσέλιδο της Εφημερίδας των Συντακτών, 3-4/10/2020).
Η απόφαση του Α΄ Τριμελούς Εφετείου Κακουργημάτων, μοιάζει λοιπόν από εκείνες τις καπάτσες, που όλους τούς αφήνουν ικανοποιημένους, μη εξαιρετέων των κορυφαίων Χρυσαυγιτών. Δεν παύει, βέβαια, να είναι μια δικαίωση για τις οικογένειες και τους φίλους του Παύλου Φύσσα, και όσων άλλων χτυπήθηκαν από τα παρακρατικά τάγματα εφόδου.
Όπως δεν παύει να είναι δικαίωση για το λαϊκό αίσθημα, που ως τέτοιο το μοιράζονται πολύ περισσότεροι άνθρωποι από τους Αβέντζερς. Οι Αβέντζερς [Avengers] της Ντίσνεϋ, θα ξέρετε, είναι Εκδικητές. Αυτή είναι η δουλειά τους και το χόμπι τους. Οι Αβέντζερς είναι πολύ κουλ. Λένε νόστιμα αστεία, φοράνε τέλειες στολές με βίντατζ αισθητική και παίζουνε τις νέες τεχνολογίες στα δάχτυλα. Οι Αβέντζερς είναι ελεύθερα πνεύματα. Άλλοι φραγκάτοι μπίζνεσμεν, άλλοι βασιλιάδες σε άλλους πλανήτες, άλλοι με παχυλούς μισθούς απ’ τα κονδύλια του παγκόσμιου OHE, γουστάρουν και κλείνουν το ολογραμματικό τηλέφωνο στα μούτρα του κάθε τυχόντα υπουργού και προέδρου των ΗΠΑ. Οι Αβέντζερς είναι κοσμοπολίτες. Μπορούν να πεταχτούν σε κάθε μεριά του πλανήτη για να Εκδικηθούν, στο άψε σβήσε και χωρίς να ζητήσουν κανενός την άδεια. Χτυπιούνται με επίβουλους εξωγήινους, πιστοποιώντας την ανάγκη να ρυθμίζεται ενιαία ολόκληρος ο πλανήτης μας από κάπου κεντρικά και όχι από βλαχαδερούς τοπάρχες. Οι Αβέντζερς είναι θεαματικοί. Δεν πολεμάνε απλά τους κακούς: πολεμώντας τους σηκώνουν κουρνιαχτό θεάματος, με τους ανθρώπους του πλανήτη να παρακολουθούν άναυδοι απ’ τους τηλεοπτικούς δέκτες, κατά μόνας ή κατά πλήθη. Οι Αβέντζερς είναι ελίτ. Δεν μιλάνε ποτέ στον απλό κοσμάκη, τον οποίο προστατεύουν απ’ τους κακούς, ούτε συγχρωτίζονται μ’ αυτόν – τέτοιες τιμές κάνουν μόνο σε επιστήμονες και αξιωματούχους.
Οποιαδήποτε ομοιότητα των Αβέντζερς με πρόσωπα και καταστάσεις στον χώρο της αριστεράς είναι εντελώς συμπτωματική. Ομοιότητα, για παράδειγμα, με την από αριστερά προσφορά «ογκόλιθων δημοκρατίας» (Τσίπρας-Γεννηματά-Κουτσούμπας-Βαρουφάκης), ώστε να προχωρήσει πιο θαρρετά και φανερά, πια, το σήκωμα του «Τείχους». Αυτό, ας σοβαρευτούμε, δεν ορθώνεται απέναντι στον φασισμό, όπως κομπάζουν, αλλά απέναντι στον πληβειακό «λαϊκισμό», που πολιτικό σύστημα και ΜΜΕ πασχίζουν με νύχια και δόντια να τον κατατάσσουν στον φασισμό, επειδή απειλεί μονίμως να χαλάσει τη σούπα των βαθιών συστημικών σχεδιασμών. Με πρώτους τους σχεδιασμούς σε επίπεδο περαιτέρω εκχώρησης κυριαρχίας της χώρας, άρρηκτα συνδεδεμένους με τους σχεδιασμούς πλέριας μετατροπής της σε «Τείχος»: στο βεριτάμπλ «Τείχος», του «Φρουρίου» που ονομάζεται Ευρώπη.
Εντελώς συμπτωματική και οποιαδήποτε ομοιότητα με αριστερούς που χτίζουν και συντηρούν καριέρες –ακαδημαϊκές, πολιτικές, δημοσιογραφικές κ.λπ.– αλλά και τραπεζικούς λογαριασμούς, στηριγμένοι σε έναν νέο-αριστοκρατικό αντιφασισμό του θεάματος. Αντιφασισμό που, με την πρώτη ευκαιρία, στα πολύ χοντρά παιχνίδια, καταλήγει στο ότι αυτός ο λαός –στο μεγάλο μέρος του ευχαριστημένος για την καταδίκη της Χρυσής Αυγής– είναι «φασίστας» και γενικώς «για πέταμα».
«Για κράτημα» είναι όποιος τολμάει να κάνει κριτική, στις χοντρές εξελίξεις, τοποθετούμενος μέχρι εκεί που φτάνει «η γραμμή Σαμαρά» από δεξιά και «η γραμμή Κουτσούμπα» (ή «η γραμμή Βαρουφάκη», γούστα είναι αυτά) από αριστερά. Οι υπόλοιποι, τσουβαλιασμένοι, τίθενται «εκτός των Τειχών». Της Δημοκρατίας των Αβέντζερς…
* Ο Νίκος Λάιος είναι κοινωνικός ανθρωπολόγος
