Στις μετακινήσεις μου προτιμώ τα ΜΜΜ, από άποψη κυρίως. Όπου υπάρχει μετρό ή Ηλεκτρικός θεωρώ πως είναι ο καλύτερος τρόπος να πάει κανείς στη δουλειά του, πιο οικονομικά, πιο γρήγορα και βεβαίως αποτελεί πράξη καλής θέλησης για το περιβάλλον.
Εδώ και ενάμιση χρόνο, όμως, λόγω της πανδημίας είχα εγκαταλείψει τα ΜΜΜ μέχρι που άκουσα στην τηλεόραση πως πλέον έχουν αυξηθεί τα δρομολόγια, πως δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας, πως έχουν προχωρήσει οι εμβολιασμοί… οπότε και τα Μέσα Μεταφοράς είναι πλέον ένας ασφαλής τρόπος μετακίνησης και να τα προτιμάμε…
Επιστρέφοντας στις παλιές μου συνήθειες, λοιπόν, πήγα στο Μοναστηράκι να πάρω τον Ηλεκτρικό με σκοπό να φτάσω στα Άνω Πατήσια. Μάλιστα, ήμουν πολύ ευχαριστημένη γιατί υπολογίζοντας την ώρα θα έφτανα και νωρίτερα στη δουλειά μου. Πηγαίνοντας στην πλατφόρμα για να μπω στο τρένο, διαπιστώνω πως τα πράγματα δεν είναι ακριβώς όπως τα είχα ακούσει – μη σας πω πως ήταν ακριβώς το αντίθετο: Το ρολόι που υπάρχει στην αποβάθρα έγραφε πως το τρένο θα έρθει σε 13 λεπτά. Σε λίγο διαπίστωσα πως ή είχε κολλήσει το ρολόι ή απλώς το 13 είναι ο τυχερός αριθμός του Ηλεκτρικού. Η αποβάθρα γέμιζε με κόσμο σιγά-σιγά, τρένο δεν ερχόταν και μία κυρία, υπάλληλος προφανώς, κρατώντας έναν ασύρματο στο χέρι, ενημέρωνε το ανυποψίαστο κοινό πως ο συρμός χάλασε στο Φάληρο και δεν μπορούν να τον μετακινήσουν από τις γραμμές για να μπορεί να αντικατασταθεί.
Οι εικόνες που ακολούθησαν ήταν απείρου κάλλους και απ’ όσο αντελήφθην από τις αντιδράσεις των ταλαιπωρημένων επίδοξων επιβατών ήταν μια συνηθισμένη μέρα. Τα τρένα είναι χαλασμένα, τα δρομολόγια είναι ακατάστατα, οι καθυστερήσεις ένα καθημερινό φαινόμενο και η αυταπάτη μου για τη χρησιμότητα των ΜΜΜ έπεσε στο γκρεμό, μαζί με τη συνέπεια στο ραντεβού μου.
Δεν θέλετε να ξέρετε τι σημαίνει ατομική ευθύνη…
