του Νίκου Σίμου
Τα Τέμπη στοιχειώνουν τις εκλογικές προσδοκίες της Μητσοτακικής Δεξιάς και η πολιτική καριέρα του Κωνσταντίνου Αχ. Καραμανλή φαίνεται να οδεύει στο τέλος της, εκτός εάν ο ίδιος ή το «σόι» κρατάει «χαρτιά» για το Μητσοτακέικο, γιατί είναι γνωστό ότι ο «πολιτικός μεταπρατισμός», που αυθαίρετα θεωρήθηκε πολιτική στη Χώρα αυτή, συνήθως μετέρχεται τέτοιες μεθόδους «πολιτικής» επιβίωσης των προσώπων που τον υπηρετούν, εξυπηρετώντας όχι την πρόοδο χώρας και κοινωνίας αλλά τα οικογενειακά, προσωπικά και άλλα ποικιλότροπα ντόπια και ξένα συμφέροντα.
Η κίνηση Σπίρτζη, σε σχέση με την δικαστική εξέταση των πολιτικών ευθυνών για τις χρόνιες δολοφονικές παραλείψεις στο σιδηροδρομικό δίκτυο και στην ασφάλεια των μεταφορών, λειτουργεί καταλυτικά στην υποκρισία του πολιτικομεταπρατικού συστήματος που τρόμαξε από την ενεργό αποδοκιμασία της κοινωνίας που ενυπόγραφα στέκεται στο πλευρό της κας Καρυστιανού, της μάνας-σύμβολο, που ταυτόχρονα αναδεικνύεται σε ένα πρότυπο ενεργού πολίτη και διδάσκει την πλειοψηφία των «κυρ Παντελίδων» αυτής της χώρας ότι τίποτα στο «απότοκο της αέναης δουλείας» δεν θα αλλάξει χωρίς τον άγιο και άδολο αγώνα για το δίκαιο, τη λευτεριά και τη δημοκρατία.
Σαπρόφυτα, ευκαιριακοί, μωροφιλόδοξοι που εμφανίζονται πάντα σε ιστορικές συγκυρίες μετάβασης, σαν την περίοδο που διανύουμε, προσπαθούν να χρησιμοποιήσουν αυτόν τον αγώνα για να εγγράψουν παρουσίες που στην ουσία θέλουν να συμπληρώσουν τη φαυλότητα του πολιτικομεταπρατικού συστήματος ή στην καλύτερη περίπτωση να το ανανεώσουν και σε καμία περίπτωση να το ανατρέψουν.
Άλλοι επιχειρούν χυδαία να εφεύρουν σκοπιμότητες στις κινήσεις των χαροκαμένων γονιών που αναδεικνύουν με τον αγώνα τους τη θεσμική παρακμή μας και άλλοι «συμπάσχουν» εξ αποστάσεως στη λογική «αφού δεν βρήκε εμάς ας καμωθούμε τους λυπημένους», δείγμα της αψευδούς κοινωνικής μας παρακμής.
Με ανύπαρκτη πολιτική αντιπολίτευση, που ομνύει στη woke ατζέντα στην οποία πρωταγωνιστεί ο Μητσοτάκης, προσπαθούν τα πολιτικά μορφώματα της εθελοδουλείας να αντιπολιτευτούν τη Μητσοτακική Δεξιά όχι δομικά αλλά στη βάση της τρέχουσας επικαιρότητας και βέβαια μετράνε ποσοστά αποδοχής λίγο πιο πάνω από το 10 με την αποχή και την απέχθεια της κοινωνίας να φουντώνουν
Είναι σωστή η πολιτική διαπίστωση ότι τα Τέμπη άνοιξαν ένα βαθύ κοινωνικό ρήγμα, όπως διατυπώθηκε δημόσια από τον κ. Ρινάλντι και το αναφέρω στο σημείωμα αυτό γιατί υπήρξα αυτήκοος μάρτυρας αυτής της ορθής πολιτικής διαπίστωσης, που μου έκανε εντύπωση για το βάθος της πολιτικής ερμηνείας και που δείχνει ότι στη Χώρα αυτή εξακολουθούν να υπάρχουν πολιτικά πρόσωπα που ερμηνεύουν καίρια και κατά τη γνώμη μου σωστά την κοινωνικοπολιτική δυναμική που αναπτύσσει ένα τραγικό γεγονός όπως αυτό των Τεμπών.
Όμως ακόμα η κοινωνία δεν έχει απαντήσει πολιτικά και οι ευρωεκλογές είναι μια πρώτη ευκαιρία να δούμε ποια ακριβώς πολιτική δυναμική αναπτύσσεται, με βάση τη μέση κοινωνική συνείδηση για το χάλι στο οποίο περιήλθε η Χώρα που βουλιάζει δέσμια «συμμαχιών» και διαρκούς χρεοστασίου.
Η Ν.Δ. χάνει εκλογικό έδαφος που κερδίζει η αποχή και η περιφρόνηση σημαντικού μέρους της κοινωνίας για τα πολιτικά δρώμενα στη Χώρα.
«Όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλο τα ίδια μένουν» δεκαετίες στη Χώρα τούτη στην οποία ετοιμαζόμαστε να γιορτάσουμε μια ακόμα επέτειο μιας επανάστασης των λίγων, που μοχλεύτηκε και στην ουσία προδόθηκε στο βωμό συμφερόντων που ήθελαν την εναλλαγή των ζυγών από τον οθωμανικό σε αυτόν της βρετανικής αποικιοκρατίας
Υπάρχει Ελπίς; Προσωπικά δεν έχω μεγάλες προσδοκίες, γνωρίζοντας ότι η χρόνια κοινωνική μας διάβρωση δεν αφήνει πολλά περιθώρια για την εθνική, λαϊκή ενότητα που αποτελεί προϋπόθεση των θεμελιακών αλλαγών που έχει ανάγκη αυτός ο τόπος Όμως το δράμα των Τεμπών αφήνει μια χαραμάδα ελπίδας, στην κατεύθυνση της δημιουργίας συλλογικής συνείδησης, στη βάση της διαπίστωσης ότι δεν έχει πιο κάτω από εδώ
Στην μνήμη του Θεοδωράκη του Κολοκοτρώνη και όλων των αγωνιστών του απελευθερωτικού αγώνα απέναντι στην οθωμανική κατοχή και δουλεία, ας ελπίσουμε ότι κοινωνικά συνειδητοποιούμε, μέσα από το δράμα των Τεμπών, την ολόπλευρη παρακμή μας…
Είναι το πρώτο βήμα για την ανάσχεση της καθοδικής μας πορείας.
