Γράφει ο Γιώργος Α. Λεονταρίτης
Οι ευρωεκλογές και οι εθνικές εκλογές πού έρχονται, σίγουρα κατέγραψαν και θα σφραγίσουν τον Ιούλιο, την καθολική σχεδόν αποδοκιμασία του ανερμάτιστου ΣΥΡΙΖΑ. Όμως το ελληνικό πρόβλημα, δεν εξαντλείται εδώ. Η εναλλαγή των γνωστών κομμάτων στην εξουσία, δεν αποτελεί λύση. Κατά βάθος άπαντες κοροϊδεύουν τον λαό. Αποφεύγουν επιμελώς –έστω να θίξουν– τον πυρήνα της κακοδαιμονίας.
Κι αυτός ο «πυρήνας», είναι η γερμανοευρωπαϊκή ένωση. Είναι σαν κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, να τσακώνονταν οι Τσολάκογλου, Λογοθετόπουλος και Ράλλης, ποιανού η κυβέρνηση έφερε πιο ικανοποιητικά αποτελέσματα, αλλά χωρίς να τολμούν να επισημάνουν ότι τα δεινά είχαν τη βάση τους στην Κατοχή του Γ’ Ράιχ. Τώρα, έχουμε την Κατοχή του Δ’ Ράιχ με έδρα τις Βρυξέλλες. Και για το νέο αυτό Ράιχ κανείς δεν κάνει κουβέντα, προκειμένου όλοι να εξασφαλίσουν την εύνοια των κατακτητών.
ΟΙ ΞΕΝΟΙ ΠΑΤΡΩΝΕΣ, αφού έστυψαν σαν λεμονόκουπα τον «αριστερό» ΣΥΡΙΖΑ, τώρα θα στύψουν και τη «δεξιά» Νέα Δημοκρατία. Κι ο κύκλος της ανωμαλίας, θα συνεχίζεται άγνωστο έως πότε. Ο Γιώργος Κατρούγκαλος σ’ ένα άρθρο του, δεν έκρυψε την ευρωδουλεία του ίδιου, του κόμματός του και του αρχηγού του. Έγραφε στα Νέα στις 27 Μαΐου: «Το αποτέλεσμα αποτελεί μείζονα εξαίρεση και σήμα ελπίδας στην Ευρώπη, όπου η Αριστερά πουθενά αλλού –εκτός από την Κύπρο– δεν συγκεντρώνει ανάλογα ποσοστά. Αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία σε μια πολιτική συγκυρία κατά την οποία η Ευρωπαϊκή Ένωση αντιμετωπίζει υπαρξιακές προκλήσεις, βρίσκεται σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι…». Αυτό δηλαδή που ενδιαφέρει τον Κατρούγκαλο, είναι οι… «υπαρξιακές προκλήσεις» που αντιμετωπίζει η Ευρωπαϊκή Ένωση! Μην τυχόν και κλονιστεί το «Ράιχ»! Ο Τσίπρας κάποτε θα βρεθεί στο εδώλιο του κατηγορουμένου από την Ιστορία. Θα πρέπει να απολογηθεί για τη δολοφονία της Αριστεράς. Θα αναγκαστεί να ομολογήσει τον ρόλο του στα σχέδια του άκρατου καπιταλισμού και της παγκοσμιοποίησης, για τη διάλυση της Ελλάδας. Θα αποκαλυφθεί τότε ότι συνειδητά έπαιξε ρόλο πράκτορα του βρικόλακα των Βαλκανίων, Τζ. Σόρος.
Κανείς δεν θυμάται σήμερα το ταξίδι που έκανε σε ανύποπτο χρόνο ο Τσίπρας στην Αμερική. Ήταν μια «πρόσκληση» που είχε ξαφνιάσει τους πάντες. Δεν συνηθίζουν, βλέπετε, οι Αμερικάνοι να προσκαλούν και να φιλοξενούν «αριστερούς»! Ο Τσίπρας πήγε εκεί με μια ομάδα συνεργατών του. Στις επαφές που είχαν με αξιωματούχους, πήγαιναν όλοι μαζί. Σε μια συνάντηση όμως, μείζονος σημασίας, ο Τσίπρας πήγε μόνος του. Ο Λαφαζάνης έλεγε χαρακτηριστικά ότι ποτέ δεν τους είπε ο Αλέξης ούτε με ποιους συναντήθηκε, ούτε απεκάλυψε τι του είπαν. Όταν όμως επέστρεψε στην Αθήνα, ξεκίνησε η «μετάλλαξή» του. Ο Τσίπρας σε συνέντευξή του στο γερμανικό περιοδικό Σπίγκελ (6/3/2015) είπε: «Η ΕΚΤ έχει περάσει θηλιά στον λαιμό της Αθήνας. Αποκλείω έξοδο της Ελλάδας από την Ευρωζώνη, διότι αγαπώ την Ευρώπη…». Αγάπα, δηλαδή, αυτούς που μας έχουν περάσει θηλιά στον λαιμό. Τον Ιούλιο του 2015 (…σημαδιακός μήνας) έγινε το δημοψήφισμα. Αποτέλεσμα: «Όχι» 61,3%, «Ναι» 38,7%. Το «Όχι» των Ελλήνων σήμαινε όχι στα μνημόνια, όχι στους δανειστές και στα τελεσίγραφά τους, όχι στην ευρωδουλεία και στην υποταγή. Ο Τσίπρας με το μαχαίρι στον λαιμό από τις Βρυξέλλες, προκειμένου να κρατήσει την πρωθυπουργία, περιφρόνησε και διέστρεψε την ετυμηγορία του ελληνικού λαού. Οι ξένοι πάτρωνες, εφήρμοσαν τη μέθοδο του Γκέμπελς: «Πρέπει να προηγείται η απαξίωση, ο ευτελισμός του αντίπαλου και στη συνέχεια, να τίθενται εκβιαστικά αδιέξοδα διλήμματα. Τέλος, να εμπεδώνεται στους «αντιφρονούντες» το αίσθημα της απόγνωσης, και της παραίτησης». Της πλήρους παράδοσης στις επιλογές κυβέρνησης-δανειστών. Κι ενώ ποτέ δεν βγήκαμε από τα μνημόνια, ο Τσίπρας μας απειλεί τώρα ότι εάν δεν τον ψηφίσουμε, θα έλθουν κι άλλα δεινά! Κι αφού παραδέχθηκε ότι η κυβέρνησή του ισοπέδωσε τη μεσαία τάξη, τώρα χύνει κροκοδείλια δάκρυα γι αυτήν. «Πέσατε θύματα αδέλφια εσείς…».
Στις μέρες μας απεδείχθη ότι αυτοί πού έχουν δύναμη και εξουσία, ούτε τιμή διαθέτουν, ούτε συνείδηση… Κι όπως ομολόγησε ο Βούτσης, δεν αισθάνονται «ούτε ίχνος ενοχής και ευθύνης»…
ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΠΛΕΥΡΑ, ο Μητσοτάκης κρύβει τα χαρτιά του. Παραδέχθηκε όμως, ότι αυτό που τον ανησυχεί, είναι ότι με την παρούσα κυβέρνηση «δεν προχώρησαν οι μεταρρυθμίσεις». Αλλά, τι είναι αυτές οι «μεταρρυθμίσεις». Να το θυμίσουμε: ληστεία των μισθών, πλειστηριασμοί, η κλοπή των συντάξεων, η φορολογική επιδρομή στα εισοδήματα και στην περιουσία των πολιτών, η διάλυση των εργασιακών σχέσεων, η χρεοκοπία των ασφαλιστικών ταμείων, οι ιδιωτικοποιήσεις, το ξεπούλημα δηλαδή έναντι «πινακίου φακής» και μόνο για εισπρακτικούς λόγους, των δημοσίων επιχειρήσεων, κι ένα πλήθος άλλων απαράδεκτων μέτρων. Και παρουσιάζεται το αίσχος, όλες αυτές οι δολοφονικές «μεταρρυθμίσεις», να επιβάλλονται στην ελληνική κοινωνία, με την επίκληση του… «κοινού συμφέροντος»! Όσο για την προδοτική Συμφωνία των Πρεσπών, ο μεν Τσίπρας την υπέγραψε, ο δε Μητσοτάκης την χαρακτήρισε μεν «κακή συμφωνία», αλλά δεν μπορεί να την αγγίξει επειδή ο Γιούνκερ, τον προειδοποίησε: «Η συμφωνία έγινε μεταξύ κρατών και όχι μεταξύ κυβερνήσεων και δεν αλλάζει…». Επομένως, υπάρχει ουσιαστικό νόημα απ αυτές τις εκλογές; Ασφαλώς όχι, αφού το κάλεσμα στις κάλπες αποτελεί φαρσοκωμωδία. Στην πραγματικότητα, καλείται ο λαός να επιλέξει μεταξύ ευρωλάγνων, χωρίς την παρουσία σοβαρών ευρωσκεπτικιστών. Αντιευρωπαϊκή Απελευθερωτική σημαία δεν υψώνεται. Πού είναι η πραγματική Αριστερά να ξεσηκώσει «της γης τούς κολασμένους»; Πουθενά. Από τα νεανικά χρόνια του Γκόρκυ –εκεί στα 1888– όλες οι παράνομες λαϊκές εργατικές επαναστατικές κινήσεις, είχαν σημαδιακούς τίτλους: «Το Δίκιο του Λαού», «Λαϊκή θέληση» κ.λπ. Μετά από 131 χρόνια, το «δίκιο» και η «θέληση» πήγαν περίπατο. Αυτό που βιώνουμε σήμερα είναι «Ο βυθός» του Γκόρκυ. Η «κάθοδος στην κόλαση», η αθλιότητα μιας σάπιας κοινωνίας. Εκεί μας έφεραν οι… «θεσμοί». Κι έχουν το θράσος να μας μιλάνε όλοι τους για «ευρωπαϊκή οικογένεια» και για άλλες τέτοιες πομφόλυγες. Φτάσαμε στο σημείο, ώστε το να κάνεις λόγο σήμερα για «επαναστατική σκέψη», να ακούγεται εξωπραγματικό. Ο όρος που μας ταιριάζει είναι η «αφασία». Αυτή ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα και ένοχη είναι η Αριστερά, που έχασε το τραίνο της Ιστορίας.
Στον 19ο αιώνα, από τη Γαλλία έως την τσαρική Ρωσία, αλλά και στη Γερμανία του Μαρξ και του Ένγκελς, τα καλύτερα μυαλά της Ευρώπης μπαίνανε αυτόβουλα στην υπηρεσία των αδικημένων της γης, παίρνανε θέση στις πρώτες γραμμές των δυνάμεων που επιζητούσαν τις ριζικές κοινωνικές αλλαγές. Σήμερα, τα «μυαλά» έχουν ατροφήσει. Η λησμονημένη φίλη μου Έλλη Παππά, σε μια ιστορική της μελέτη, διετύπωνε το ερώτημα εάν «Η Κομμούνα του 19ου αιώνα, θα γίνει το πρότυπο των επαναστάσεων του 21ου αιώνα, γεφυρώνοντας το χάσμα που δημιούργησαν οι επαναστάσεις του 20ου αιώνα». Δεν το βλέπω, δυστυχώς. Διότι απουσιάζουν παντελώς οι ηγετικές μορφές.
Ο Τσίπρας και το κόμμα του, σφετερίστηκαν το όνομα της Αριστεράς, το εξευτέλισαν, φέρθηκαν στην κληρονομιά αυτής της ιδεολογίας σαν κακοί «κληρονόμοι». Έκαναν την πιο ιερή αξία της ανθρωπότητας, «ιερόδουλη» των ιδεολογιών. Και θα πληρώσουν κάποτε γι’ αυτό.
Κάποτε λέγαμε ότι το Εργατικό Δίκαιο εμπνέεται από την ιδέα ότι μεταξύ εργοδότη και εργάτη, υπάρχει ανισότητα δύναμης και, επομένως, πρέπει να ενισχυθεί ο εργάτης στον αγώνα της ζωής, δια του Εργατικού Δικαίου. Αυτό, ήταν η βάση. Τώρα, εξαιτίας των… «θεσμών» το εργατικό δίκαιο εξαφανίστηκε. Κι ο «αριστερός» Τσίπρας το δέχθηκε, προκειμένου να ξεκουράζεται σε πολυτελή κότερα, ο Γκόρκυ στον «Βυθό» βάζει τον ήρωά του, Πέπελ, να λέει: «Η τιμή, η συνείδηση, χρειάζονται σ’ εκείνους που έχουν την εξουσία και τη δύναμη…»
Στις μέρες μας απεδείχθη ότι αυτοί πού έχουν δύναμη και εξουσία, ούτε τιμή διαθέτουν, ούτε συνείδηση… Κι όπως ομολόγησε ο Βούτσης, δεν αισθάνονται «ούτε ίχνος ενοχής και ευθύνης»…
