Στην υγειά μας!

Της Τζίνας Πολίτη *.

Στην καθιερωμένη, σαββατιάτικη εκπομπή του Σπύρου Παπαδόπουλου οι τηλεθεατές που δεν έχουν τα μέσα να βγουν και να το «ρίξουν έξω», καλούνται να συμμετάσχουν «νοερά» από τον καναπέ τους σε ένα γλέντι οινοποσίας, τραγουδιού, χορού και, κάτι που ξεπερνά τη φαντασία τους, με παρέα επωνύμων!

Στο παρελθόν, την «παρέα» αυτή λάμπρυναν με την παρουσία τους και πολιτικοί των δύο κομμάτων εξουσίας (από την «Αριστερά» μόνο η Λιάνα Κανέλλη εμφανιζόταν), περνώντας έτσι προς τον παθητικό τηλεθεατή το μήνυμα ότι μπορεί μέσα στη Βουλή να σφάζονται τα παλικάρια, αλλά στο επίπεδο της «κουλτούρας» σβήνουν οι κομματικές διαφορές κι υπερισχύει ο «άνθρωπος»: οι πολιτικές λογομαχίες υποχωρούν μπροστά στο αγαπησιάρικο, συλλογικό τραγούδι και ο «ανταγωνισμός» κρίνεται πλέον από την επίδοση του καθενός στο ζεϊμπέκικο! Κάποια στιγμή (ύστερα από μια υπονομευτική εκπομπή του Μητσικώστα, αν δεν κάνω λάθος, όπου οι συμμετέχοντες πολιτικοί έγιναν ντιπ ρεζίλι) έπεσε «απαγορευτικό» και οι πολιτικοί εξαφανίστηκαν από τις τηλεοπτικές κρασοκατανύξεις!
Το περασμένο Σάββατο, ωστόσο, οι πολιτικοί επανεμφανίστηκαν! Όμως, αυτή τη φορά ο στόχος δεν ήταν το «συντροφικό», συλλογικό ξεφάντωμα, αλλά ένα σημαντικό, πολιτιστικό γεγονός: το Στην υγειά μας οργανώθηκε για να τιμήσουν τόσο οι συμμετέχοντες όσο και οι τηλεθεατές από τον καναπέ τα 85 χρόνια του εθνικού μας συνθέτη, Μίκη Θεοδωράκη.
Αν εξαιρέσει κανείς τους τραγουδιστές και μουσικούς που συμμετείχαν, ποιοι ήταν οι πολιτικοί «συναγωνιστές» που είχαν προσκληθεί για να γιορτάσουν μαζί με τον Μίκη τα γενέθλιά του; Ο κ. Θ. Πάγκαλος, ο κ. Ε. Βενιζέλος, ο κ. Γ. Λιάνης, ο κ. Α. Πεπονής, ο κ. Α. Λυκουρέζος, ο κ. Μ. Ανδρουλάκης! Δεν ξέρω αν το συμπέρασμα στο οποίο κατέληξα είχε να κάνει με την «υποκειμενική» μου ματιά. Όμως, ο Μίκης μου έδωσε την εντύπωση ενός ανθρώπου «μουδιασμένου», που άκουγε με επιφύλαξη τις «αναμνήσεις» και τους επαίνους των πολιτικών, που ίσως ένιωθε πως το στήσιμο όλης αυτής της «φιέστας» εξυπηρετούσε σημειολογικά και άλλους στόχους πέρα από το γιορτασμό των γενεθλίων του.
Μήπως ο ίδιος, άθελά του, λειτουργούσε εδώ ως σύμβολο πολιτικής «συναίνεσης»; Μήπως η «φιέστα» είχε κάποια σχέση με τη φραστική του επίθεση λίγες μέρες πριν προσωπικά κατά του πρωθυπουργού και της κυβέρνησης και την ανακοίνωση ότι προχωρεί στην ίδρυση Κινήματος Ανεξάρτητων Πολιτών; Μήπως έπαιξε ρόλο η παρατήρησή του ότι η αγάπη του ελληνικού λαού για ανεξαρτησία αγγίζει καμιά φορά τα όρια της αναρχίας, η οποία όμως είναι προτιμότερη από τη δουλικότητα;
Μήπως τελικά το «γλέντι» των γενεθλίων λειτούργησε ως μέσο για να «μαντρώσει» την ανυπακοή;

Σχόλια