Του Σταμάτη Μαυροειδή
Η εμπειρία της πιάτσας διδάσκει ότι είναι σχεδόν ακατόρθωτο ένας νταβατζής να πιαστεί κορόιδο απ’ τα κορίτσια που εκδίδει. Για τους έχοντες πολιτική εμπειρία, εξίσου ακατόρθωτο θεωρείται να νομίζει κάποιος ότι μπορεί να επιβάλει την νομιμότητα σ’ εκείνους που έχουν το προνόμιο να συντάσσουν νόμους με μοναδικό κριτήριο τα συμφέροντά τους.
Εάν έτσι έχουν τα πράγματα, τι άραγε επιδιώκει ο ΣΥΡΙΖΑ όταν επιμένει να διατυμπανίζει δεξιά και αριστερά ότι θα φέρει τα πάνω-κάτω (και) στο μιντιακό τοπίο; Για όσους διαβάζουν στοιχειωδώς τις πρόσφατες εξελίξεις με την αδειοδότηση των καναλιών η απάντηση έχει ήδη δοθεί. Η «σύγκρουση» με τους καναλάρχες και τους μεγαλοεκδότες, με την εγχώρια ολιγαρχία δηλαδή, θα αποδειχθεί ένας ακόμη άσφαιρος πυροβολισμός και τίποτε περισσότερο. Η κυβερνητική παρέα, παρά τους αρχικούς, απερίσκεπτους και αλαζονικούς λεονταρισμούς, αποδείχτηκε αδύναμη -αν όχι απολύτως ενδοτική- ως προς τη στάση απέναντί τους. Το μόνο που της απομένει πλέον είναι να προετοιμάσει επικοινωνιακά το έδαφος ώστε να εμφανισθεί και πάλι ως θύμα μιας θανάσιμης μάχης που δεν «πρόλαβε» να δώσει.
Δεν χρειάζεται ιδιαίτερο κριτήριο και πολιτική οξυδέρκεια για να καταλήξει κάποιος σ’ αυτό το συμπέρασμα. Οι καταστάσεις μιλούν από μόνες τους και εάν δεν επαρκούν αυτές, υπάρχει και η πρόσφατη ιστορία για να συνδράμει τη μνήμη. Από την απελευθέρωση και μετά οι κυβερνήσεις, το πολιτικό καθεστώς γενικότερα, λειτουργούν ως άμεσο οργανικό εξάρτημα των (κατ’ επίφαση) μέσων «ενημέρωσης». Συγκυβερνούν σκοτεινά και συνεταιρικά, ως παράλληλη εξουσία με το αζημίωτο πάντοτε. Είναι αυτό ένα ιστορικό συμβόλαιο τιμής που έχουν «συνυπογράψει» σιωπηλά και οι δυο πλευρές. Το γιατί συμβαίνει δεν χρειάζονται περίπλοκες εξηγήσεις. Οι ιδιοκτήτες των μεγάλων μέσων ενημέρωσης -έντυπων και ηλεκτρονικών- έχουν επίγνωση της τρομακτικής δύναμης που κατέχουν σε επίπεδο οικονομίας – προπαγάνδας και χειραγώγησης των πολιτών, το ίδιο ισχύει και για τους πολιτικούς «διαχειριστές» τους. Το ποιος από τους δυο επιλέγεται κάθε φορά ως στρατηγικός παίκτης, εξαρτάται από την κρισιμότητα των κοινωνικών περιστάσεων.
Τα τελευταία έξι χρόνια πάντως -χρόνια διαχείρισης μιας πρωτοφανούς, κρίσης- εκχωρήθηκε στους νταβατζήδες των Μέσων η πρωτοκαθεδρία του «αγώνα» κι απ’ ό,τι φαίνεται τα κατάφεραν καλά ώς τώρα. Δεν επένδυσαν, όπως συχνά λέγεται, στην απάθεια των πολιτών, διαμόρφωσαν ύπουλα αυτήν την απάθεια και εξακολουθούν με την ίδια επιτυχία να κάνουν το ίδιο και με τη συνείδηση του κόσμου. Οι τεχνικές δεν είναι άλλες από την χαοτική μπουρδολογία, τον ψυχολογικό εκφοβισμό και τη δαιμονοποίηση του αντιπάλου. Η επιτυχία εξαρτάται βέβαια απ’ τα εφόδια και τις αντιστάσεις του δέκτη, εν προκειμένω της κοινής γνώμης, αποκλειστικά. Διότι το πολιτικό προσωπικό στο σύνολό του σχεδόν, αποδείχτηκε εξαιρετικά πρόθυμο να συμμετάσχει στο εγκληματικό τους «παιχνίδι» με αντάλλαγμα την προβολή της ναρκισσιστικής του εγωπάθειας.
Και ενώ οι «αθώοι του αίματος» απαλλάσσονται, τα πρωτοκλασάτα όμως στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και αρκετοί βουλευτές του που προσκαλούνται ως θαμώνες σε πάνελ και μικρόφωνα της διαπλοκής, γιατί κανείς τους δεν τολμά να καυτηριάσει την κραυγαλέα προπαγάνδα και τη φαυλότητα, να αποκαλύψει το έκνομο παρόν και παρελθόν τους; Με πρόθυμους αυλικούς δεν κερδίζονται μάχες ενάντια στους αυλάρχες;
Συμφωνείτε ή όχι κ. Νίκο Παππά;
