Η μπαρούφα της ψυχολογίας και η ψυχολογία της μπαρούφας
«…Ο δεύτερος χρόνος της ζωής μας, η πρωκτική φάση όπου μαθαίνει κανείς από τη μητέρα του ότι δεν μπορεί να κάνει ό,τι θέλει (από την ούρηση και τον έλεγχο των σφιγκτήρων μέχρι τη συμπεριφορά του), καθορίζει το αν θα γίνει κανείς υποτακτικός ή αναρχικός…», Ματθαίος Γιωσαφάτ
Ο Ματθαίος Γιωσαφάτ, γκουρού για πολλούς ανθρώπους που ασχολούνται με την ψυχολογία στην Ελλάδα, έχει τα τελευταία χρόνια αποφασίσει να παρεμβαίνει και πολιτικά, αποδεικνύοντας ότι, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά τις κοινωνικές επιστήμες, η «ουδετερότητα» και η «αυθεντία» είναι απλώς… μύθοι.
Με την απίστευτη δήλωση ότι «ένας ανώριμος λαός εκλέγει και ανώριμους ηγέτες» εξηγεί ότι ζούμε σε «αναρχική» δημοκρατία κι αυτό έχει τις ρίζες του στην ελληνική παιδική ηλικία «είμαστε ή υποτακτικοί ή αναρχικοί. Όταν είναι πολύ αυστηρός ο γονιός, γινόμαστε υποτακτικοί. Όταν δεν είναι, αντιδρούμε όπως ένα παιδάκι όταν οι γονείς του δεν μπορούν να επιβληθούν. Τα παιδιά χρειάζονται να νιώθουν ασφαλή για να πειθαρχήσουν και να μάθουν τα όριά τους. Οπότε όταν κάνει κάτι ασφαλώς και τιμωρείται»
Έτσι λοιπόν, ο μέγας επιστήμων μας αναφέρει σε αντιδιαστολή μερικούς «ώριμους λαούς», «όπως η Δανία, η Σουηδία, η Αγγλία, η Γαλλία, η Γερμανία, όπου οι άνθρωποι είναι πιο ώριμοι, βγάζουν και πιο ώριμες κυβερνήσεις, που είναι πιο λογικές και φροντίζουν τον κόσμο τους…»
Δίνει και εξηγήσεις σε άλλη του… ανάλυση: «Ο Μακρόν αισθάνεται ασφαλής με την Μπριζίτ επειδή αυτή τον μεγάλωσε… Από τα 15 του, τον είχε υπό την προστασία της και τον στηρίζει ακόμα. Είναι δημιούργημά της. Καλό είναι αυτό για τη Γαλλία και την Ευρώπη»!
Σαφή δείγματα των «ώριμων αυτών κυβερνήσεων» έχουμε από την πολιτική που ακολουθούν και ακολούθησαν. Μόνο που δεν μας εξήγησε ο κύριος Γιωσαφάτ. Όταν έγινε ο Μάης του ’68 οι Γάλλοι ήταν «ανώριμοι;» Είχαν περάσει μια προβληματική πρωκτική φάση; Και οι Γερμανοί του μεσοπολέμου που ανέδειξαν τον Χίτλερ; Κι αυτοί δύσκολα παιδικά χρόνια έζησαν; Οι Βρετανοί που προχώρησαν στο Brexit είναι «ώριμοι» ή «ανώριμοι»;
Δεν θα ασχολιόμουν με αυτήν την παλιότερη συνέντευξη (Πηγή: PsyHealth.gr) που είναι μάλλον για γέλια παρά για σοβαρό σχολιασμό, αν ξαφνικά δεν την έβλεπα να αναβιώνει μέσα από τα μέσα κοινωνικής δικτύωση και τα like να πέφτουν βροχή.
Και αναρωτιέμαι αν όσοι ενθουσιάζονται με τέτοιου είδους ανιστόρητα σχόλια, πράγματι διάβασαν τι λέει ο μέγας γκουρού, ή απλώς θεωρούν ότι όταν ανοίγει το στόμα του θα εκστομίσει κάποια σοφία.
Από την άλλη, σκέφτομαι τις τεράστιες ευθύνες που έχει η παρούσα Κυβέρνηση με τα όσα έχει κάνει για να αποδομήσει την εικόνα της Αριστεράς. Η εύλογη καχυποψία, ο θυμός, η απογοήτευση, γίνονται δυστυχώς το έδαφος όπου ανθούν παρόμοιες ψευδο- αναλύσεις…
Εγώ ελπίζω, ο ανώριμος λαός μας να ξεπεράσει τα τραύματα της πρωκτικής φάσης, μήπως και δούμε καλύτερες μέρες…
Μια εκδήλωση μνήμης
Πραγματοποιήθηκε στις 16 Αυγούστου στο Κούρνοβο (Τρίλοφο Φθιώτιδας) εκδήλωση μνήμης για τους 50 Έλληνες πατριώτες, ομήρους των Ιταλών, οι οποίοι κάηκαν ζωντανοί στο σαμποτάζ του Κούρνοβου και ενταφιάστηκαν σε ασημάδευτο τάφο, αγκαλιά με εχθρικά θύματα. Για το θέμα αυτό των «παράπλευρων απωλειών» είχαμε γράψει και σε προηγούμενο φύλο της εφημερίδας (φύλλο 397, 3/3/2018, σελίδα 28) όμως διαβάζοντας για μια τέτοια προσπάθεια που προσπαθεί να κρατήσει ζωντανή τη μνήμη, δεν μπορούσα παρά να το θυμίσω και πάλι…
Επιτέλους, τα πενήντα ονόματα υπάρχουν πια σε μαρμάρινη πλάκα που εντοιχίστηκε σε λίθινο μνημείο ύψους τριών μέτρων και ανεγέρθηκε με πρωτοβουλία οικογενειών – απογόνων των θυμάτων.
Ο Νίκος Τσίτσας, συγγραφέας του βιβλίου Κούρνοβο- Η απομυθοποίηση ενός σαμποτάζ, επέλεξε –ορθώς– να θέσει το δάκτυλο επί τον τύπο των ήλων…
Η Αριστερά, θα είχε πολλά να διδαχθεί από τα ατοπήματά της (δεν είμαστε –φυσικά– άγιοι και αυτό αποδεικνύεται συνεχώς), αν δεν συνήθιζε να κρύβει τα σκοτεινά θέματα «κάτω από το χαλί»…
