του Στέλιου Φωκά
Γνωρίζουμε εδώ και περισσότερα από 50 χρόνια ότι το κάπνισμα σκοτώνει. Όπως και πολλές άλλες συνήθειες. Ένα το κρατούμενο.
Είμαι καπνιστής, όχι θεριακλής όμως. Ως εκ τούτου είμαι και εγκρατής. Γιατί μπορεί να μην έχω καμία διάθεση να το κόψω, έχω όμως υποχρέωση να σέβομαι. Δεν καπνίζω λοιπόν εδώ και χρόνια σε ξενοδοχεία, εστιατόρια, καφετέριες, βιβλιοκαφέ, φουαγιέ θεάτρων ή σινεμά (εξαιρείται το θερινό και αφού πρώτα ρωτήσω τους γύρω μου αν ενοχλώ). Φυσικά ούτε λόγος για κάπνισμα σε μέρη με παιδιά, ηλικιωμένους, έγκυες, ασθενείς.
Στα μπαρ όμως το πράγμα αλλάζει. Το μπαρ είναι «ποτό και τσιγάρο», αυτή είναι η φιλοσοφία του χώρου, κακά τα ψέματα. Μπαρ χωρίς τσιγάρο πολύ απλά δεν είναι μπαρ. Πείτε το όπως αλλιώς θέλετε αλλά μπαρ δεν είναι και ας σερβίρει αλκοόλ. Επίσης επιβλαβές και για τον πότη και για τον συμπολίτη του αν σκεφτούμε ότι μπορεί να οδηγήσει μεθυσμένος και να σκοτώσει. Αλλά δεν απαγορεύτηκε το αλκοόλ γι’ αυτό…
Προσωπικά θα τον τηρήσω τον αντικαπνιστικό, πιστεύω όμως ότι στα μπαρ και τους χώρους διασκέδασης με μουσική θα καταργηθεί στην πράξη. Μιλάμε για χώρα που 10 μήνες το χρόνο έχει καλοκαίρι και είναι όλα ανοιχτά. Δυο άντε το πολύ τρεις μήνες στριμωχνόμαστε στα κλειστά μπαρ, εκεί δεν θα καπνίσουμε.
Πολλοί βέβαια επικαλούνται την καθολική απαγόρευση στην «πολιτισμένη» Ευρώπη. Μεγαλύτερος «μύθος» δεν υπάρχει. Κάντε αναζήτηση στο διαδίκτυο με τους όρους «smoking bars» σε όποια ευρωπαϊκή πόλη θέλετε. Θα βρείτε δεκάδες, αν όχι εκατοντάδες όπως π.χ. στο Βερολίνο όπου βρήκα σχεδόν 200. Εξαίρεση αποτελεί η Σκανδιναβία όπου έχει ελάχιστα.
Υπάρχουν εναλλακτικές στην Ευρώπη, υπάρχει διαχωρισμός, έστω και αν τα μπαρ για καπνιστές αποτελούν μειονότητα. Υπάρχει επίσης ένας άλλος θεσμός, η ανάλυση του οποίου δεν είναι της παρούσης. Ο λόγος για τις λέσχες καπνιστών.
Δείτε όμως κάτι σοβαρότερο. Προ ημερών μπαίνοντας σε ένα μικρό μπαρ δεν είδα τασάκια, οπότε με την φίλη μου δεν ανάψαμε τσιγάρο. Ορισμένοι όμως άναψαν διακριτικά. Τότε λοιπόν ένας μη καπνιστής με πολλά βαρύ ύφος «τώρα θα δείτε τι θα πάθετε θα σας “δώσω” στεγνά» γύρεψε καυγά επί τούτου, στο τέλος έβγαλε και κινητό για να πάρει το 100. Και τότε απειλήθηκε σύρραξη μεταξύ δυο παρεών, η οποία απεφεύχθη χάρις στην επέμβαση των ψυχραιμότερων. Αν δεν υπήρχαμε οι ψυχραιμότεροι τι θα γινόταν; Αλκοόλ και καυγάς είναι πολύ κακός συνδυασμός.
Μιλάμε για απηνή διωγμό, πραγματικό bullying, σε βάρος των καπνιστών, με αντίθετη φορά δεν έχω δει τέτοιο πράγμα. Είναι καπνιστής; Είναι κάφρος, φάτε τον! Λες και πήραν αποκλειστικότητα τον πολιτισμό οι άκαπνοι…
Να σοβαρευτούμε. Η νυχτερινή ζωή μυρίζει «μπαρούτι». Με τον αντικαπνιστικό νόμο ξέσπασε ένας ακόμα μικρός «εμφύλιος» στα σπλάχνα της κοινωνίας, ένας από τους πολλούς που ξεσπούν τον τελευταίο καιρό με τις φαεινές ιδέες της κυβέρνησης που θεωρεί την άγρια καταστολή πανάκεια.
Αυτή η κατάσταση πρέπει να τερματιστεί. Πιο δίκαιη λύση φαντάζει ο διαχωρισμός σε μαγαζιά καπνιστών και μη καπνιστών. Είναι πολλά τα μαγαζιά, δεν θα χάσει κανείς. Και θα πηγαίνουμε όλοι σε όλα, τηρώντας τον κανονισμό. Γιατί θα έχουμε εναλλακτική.
Η αυτορρύθμιση είναι εφικτή. Η απαγόρευση δια «ροπάλου», τραμπουκισμού και χαφιεδισμού μόνο προβλήματα θα φέρει.
