Κακώς αιφνιδίασε ορισμένους η απόφαση του Τραμπ για κλείσιμο του κινεζικού προξενείου στο Χιούστον, που αιτιολογήθηκε από την εκπρόσωπό του ως επίδειξη της αποφασιστικότητας των ΗΠΑ «να μην ανεχθούν τις παραβιάσεις της εθνικής τους κυριαρχίας και τον εκφοβισμό του λαού τους(!) από την Κίνα». Προχθές η «αιτία» διευκρινίστηκε ακόμη περισσότερο: στο προξενείο αυτό κρύβεται, σύμφωνα με το FBI, μία Κινέζα βιολόγος που πήρε βίζα εισόδου για τις ΗΠΑ «αποσιωπώντας τις σχέσεις της με τον κινεζικό στρατό»… Οι Κινέζοι εξετάζουν αντίμετρα, ο Τραμπ υπόσχεται ότι θα κλείσει κι άλλες κινεζικές διπλωματικές αποστολές αν υπάρξουν αντίποινα, και πάει λέγοντας. Είναι ένα ακόμη επεισόδιο της σινοαμερικανικής αντιπαράθεσης σε όλα τα μέτωπα* στο φόντο της συνεχιζόμενης αποδυνάμωσης της Δύσης συνολικά.
Όμως το επεισόδιο χρωματίζεται έμμεσα και από την ενδόρρηξη του δυτικού σχηματισμού, που παίρνει οξεία μορφή στην περίπτωση του ιδιότυπου βορειοαμερικανικού εμφυλίου, ιδίως από τότε που ο Τραμπ ανέλαβε την προεδρία και άρχισε να εφαρμόζει (όσο και όπως μπορεί) το δικό του σχέδιο «εθνικής αναδίπλωσης» για την ανάκτηση της κοσμοκρατορικής ισχύος των ΗΠΑ. Οι αντίπαλοί του (μεγάλο μέρος των ελίτ, οι Δημοκρατικοί, και ουκ ολίγοι Ρεπουμπλικάνοι) τον κατηγορούν ότι εκλέχθηκε πρόεδρος με τη βοήθεια των Ρώσων. Και τώρα αυτός απαντά όχι μόνο εντείνοντας την κόντρα με το φιλόδοξο Πεκίνο, αλλά και κατηγορώντας με τη σειρά του τον Μπάιντεν, τον προεδρικό υποψήφιο των Δημοκρατικών, ότι υποστηρίζεται από τους Κινέζους…
Αυτή είναι η «ποιότητα» της διαχείρισης της ενδόρρηξης από τα αντίστοιχα στρατόπεδα ενώ δύει συνολικά το άστρο της Δύσης, και η δομική κρίση του καπιταλιστικού συστήματος επιταχύνεται χάρη και σε «απρόσμενες ατυχίες» όπως μια πανδημία. Η οποία έριξε άλλη μια ομοβροντία στο ιδεολογικό σχήμα της παγκοσμιοποίησης, που υποστήριζε ότι υπερεθνικά θα λυθούν τα διάφορα θέματα, ότι η συνεννόηση και η σύγκλιση κρατικών δομών, περιφερειακών ενώσεων κ.λπ. θα έδινε λύσεις, σε αντίθεση με τους «αναχρονιστικούς εθνικισμούς» του περασμένου αιώνα. Αντ’ αυτών, και μάλιστα σε ένα θέμα που βοούσε η δυνατότητα και η ανάγκη για διεθνή συνεργασία, επικράτησε το «ο σώζων εαυτόν σωθήτω»…
Επιβεβαιώθηκε και με αυτήν την «ευκαιρία» ότι η υφήλιος βιώνει μια νέα φάση όξυνσης της παγκόσμιας ανακατανομής ισχύος, γι’ αυτό και ανασύρονται στην επιφάνεια όπλα και μέθοδοι που είχαν παραμεριστεί, ενώ ταυτόχρονα η γεωπολιτική παίρνει το τιμόνι. Η κρίση εκδηλώνεται στις κορυφές με πρωτοφανείς εντάσεις και συγκρούσεις στο εσωτερικό των ελίτ, και την ίδια στιγμή επιδεινώνεται από την τεράστιας έκτασης δυσφορία και τις αντιδράσεις πλατύτατων κοινωνικών στρωμάτων ενάντια στις πολιτικές της παγκοσμιοποίησης – που στην Ευρώπη παίρνει τη μορφή μιας ευρωκρατίας η οποία ανατινάζει κάθε προηγούμενη διευθέτηση, τσαλαπατά κάθε κανόνα της αστικής δημοκρατίας και κάνει κουρελόχαρτο κάθε έννοια εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας. Σε ένα τόσο ταραγμένο διεθνές γεωπολιτικό πλαίσιο, δεν είναι παράλογο που το γεμάτο αποκλίσεις ευρωπαϊκό «οικοδόμημα» βουλιάζει αργά αλλά σταθερά στην κινούμενη άμμο που και το ίδιο παρήγαγε επί δεκαετίες.
* «Βλ. μεταξύ άλλων Νέα ένταση με την Κίνα (φύλλο 506) και ΗΠΑ εναντίον Κίνας (φύλλο 499).
Διαβάστε ακόμη:
► Ο νεκροφιλελευθερισμός αντεπιτίθεται (φύλλο 496).
► Αποδρομής συνέχεια (φύλλο 466).
► Η “μπελ επόκ” τελείωσε (φύλλο 430).
► Κάτι γίνεται (φύλλο 425).
