Όργιο απειλών και πιέσεων από Ψυχάρη και Μπόμπολα
Του Γιώργου Κατερίνη
Έξαλλοι έγιναν οι εκδότες σε ΔΟΛ και Πήγασο με την «πρωτοφανή» εξέγερση των υπηκόων τους. Απεργία στα μαγαζιά τους; Και μάλιστα όλου του κλάδου; Δεν θα το επέτρεπαν ποτέ!
Τη χειρότερή τους νύχτα πέρασαν τα μεγαλοστελέχη των δύο συγκροτημάτων την Τετάρτη (29/9), παραμονή της 48ωρης απεργίας που κήρυξαν τα σωματεία των διοικητικών υπαλλήλων, των συντακτών και των τεχνικών, επιδιδόμενοι σε ένα ατελείωτο εκβιαστικό και απειλητικό όργιο εναντίον των εργαζομένων, των εκπροσώπων τους και των συνδικαλιστικών στελεχών που ωθήθηκαν σε αυτή την απόφαση. Η δικαστική απόφαση που έβγαλε, τελικά, την απεργία παράνομη, ήταν το αποκορύφωμα των παρασκηνιακών και ανοικτών απειλών προς κάθε κατεύθυνση.
Τι πραγματικά έχει συμβεί και συνασπίστηκαν τόσοι πολλοί και τόσο διαφορετικοί αρθρογράφοι κατά της ΕΣΗΕΑ και της απόφασής της να εξαγγείλει απεργία στα δυο μεγαλύτερα εκδοτικά συγκροτήματα (και αργότερα και σε τρίτο – το συγκρότημα Τεγόπουλου); Μέσα σε μια εβδομάδα εκδηλώθηκαν, ταυτόχρονα, μαζικές απολύσεις διοικητικών και τεχνικών σε ΔΟΛ, Πήγασο και Τεγόπουλο. Ένα συνδυασμένο και προαναγγελμένο μπαράζ, που έρχεται ως συνέχεια σε ήδη υπάρχουσες απόπειρες μαζικών απολύσεων. Προηγήθηκε η επίσκεψη Ψυχάρη στην ΕΣΗΕΑ σε μια προσπάθεια εξασφάλισης συναίνεσης των δημοσιογράφων στην επιχείρηση εκκαθάρισης διοικητικών.
Η μαζική αντίδραση των εργαζομένων στο ΔΟΛ, που εκδηλώθηκε με συνελεύσεις και συγκεντρώσεις έξω από την επιχείρηση, άσκησε ασφυκτικές πιέσεις στις συνδικαλιστικές ενώσεις.
Η ταυτόχρονη εκδήλωση μαζικών απολύσεων στον Πήγασο πυροδότησε διαθέσεις που δεν μπορούσαν να ξεπεράσουν οι Ενώσεις. Η απόφαση της ΕΠΗΕΑ, μέλη της οποίας ήταν τα πρώτα θύματα των εκκαθαρίσεων, για 48ωρη απεργία, ήταν το έναυσμα που ξύπνησε τα συνδικαλιστικά αντανακλαστικά των συνήθως αργοκίνητων ενώσεων του Τύπου. Η εκδήλωση απολύσεων τεχνικών στην Ελευθεροτυπία, έκανε επιτακτική την εκδήλωση, για πρώτη φορά μετά από αρκετό καιρό, συντονισμένης απεργιακής κινητοποίησης που έβαζε σε πραγματικό κίνδυνο τις εκδόσεις του Σαββατοκύριακου των τριών συγκροτημάτων.
Αυτό ήταν που πυροδότησε πρωτόγνωρες αντιδράσεις από τα μεγαλοστελέχη των συγκροτημάτων. Η ταυτόχρονη απαίτηση να στηθούν κάλπες στο Έθνος και το Βήμα, (αλλά και τις άλλες εφημερίδες των συγκροτημάτων) την Τετάρτη το απόγευμα και η εκμαίευση αποφάσεων από τους συντάκτες – μέλη της ΕΣΗΕΑ ενάντια στην απόφαση της Ένωσής τους, δείχνει τον πραγματικό τρόμο που ένιωσαν οι εκδότες. Μπροστά στον κίνδυνο να ξυπνήσουν αισθήματα αλληλεγγύης μεταξύ συναδέλφων διαφορετικών κλάδων και στον πραγματικό κίνδυνο να υποστούν οικονομική ζημιά (κάτι που στον Τύπο δεν είναι αυτονόητο στις απεργίες που οργανώνονται) οι εκδότες παραμέρισαν τους δήθεν ανταγωνισμούς τους και επιτέθηκαν με το μόνο όπλο που γνωρίζουν: καταστολή και συκοφάντηση.
Την Πέμπτη το πρωί, πρώτη μέρα απεργίας Ενώσεων κι ενώ οι ακροατές ραδιοφώνου και οι χρήστες του Διαδικτύου αντιλαμβάνονταν (από τα ανενεργά Μέσα Ενημέρωσης) ότι γίνεται απεργία, εμφανίστηκαν κείμενα σε Έθνος, Ημερησία, Βήμα, Νέα που ενημέρωναν για το παράνομο της απόφασης της ΕΣΗΕΑ (δεν είχε καν επιδοθεί η κλήτευση στις Ενώσεις) και επιτίθονταν στην ανεύθυνη στάση της. Η λέξη απολύσεις δεν υπήρχε σε κανένα κείμενο. Οι αναγνώστες αυτών των εφημερίδων δεν θα μάθουν ποτέ το λόγο προκήρυξης αυτής της απεργίας. Τι να μάθουν, άλλωστε: ότι η ΕΣΗΕΑ προκήρυξε την απεργία «ζητώντας την άμεση ανάκληση των απολύσεων των συναδέλφων, την ακύρωση των σχεδίων για δραματική συρρίκνωση του συνόλου του προσωπικού και την πλήρη εφαρμογή των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας»;
Η λυσσαλέα αντίδραση, τόσο δυσανάλογη για τη συνδικαλιστική δράση σωματείων, όπως η ΕΣΗΕΑ, δείχνει την πραγματική δύναμη των εργαζομένων, όταν αποφασίσουν να κινηθούν με στοιχεία αλληλεγγύης, ενάντια στις εργοδοτικές επιδιώξεις και να χτυπήσουν έγκαιρα και καίρια. Η ακύρωση των απολύσεων στην Ελευθεροτυπία, όπου δεν στήθηκαν κάλπες, δείχνει το δρόμο.
