Δύο είναι οι σημαντικές εξελίξεις των ημερών, αποκαλυπτικές και καθοριστικές για το μέλλον των σχέσεων Ρωσίας-Κίνας με τη Δύση. Και για μας όλους.
Η μία είναι η δήλωση από τη ρωσική πλευρά (Λαβρόφ-Μεντβέντεφ) ότι ένας πόλεμος με χρήση πυρηνικών δεν θα περιοριστεί στην Ευρώπη. Είναι, ιστορικά, η πρώτη φορά που προειδοποιούνται οι ΗΠΑ ότι το αμερικανικό έδαφος θα είναι στόχος σε μια πυρηνική σύγκρουση.
Η άλλη εξέλιξη είναι οι εκκλήσεις Αμερικανών και Ευρωπαίων στους Κινέζους να μην βοηθάνε τους Ρώσους στον πόλεμο με την Ουκρανία.
Αρχίζοντας από το δεύτερο, γίνεται κάθε μέρα και πιο φανερό ότι οι ΗΠΑ διαφεντεύουν έναν κόσμο που δεν κατανοούν. Και που, ως εκ τούτου, σιγά-σιγά τους γλιστράει μέσα από τα δάχτυλα, όπως η άμμος.
Πρώτα η Μελόνι, μετά ο Μπορέλ (άτυπος ΥΠΕΞ της Ε.Ε.) και τέλος ο Σάλιβαν (κορυφαίος πολιτικός σύμβουλος του Μπάιντεν) ζήτησαν από τους Κινέζους, τον ίδιο τον πρόεδρο Σι, να μην βοηθάνε τους Ρώσους στην Ουκρανία. Εισέπραξαν τα γνωστά «κινέζικα χαμόγελα», ερμητικά, μη ανιχνεύσιμα. Το αίτημα είναι παράλογο. Οι ΗΠΑ δηλώνουν σε όλους τους τόνους ότι Ρωσία και Κίνα είναι ο εχθρός τους. Το μόνο που τους προβληματίζει είναι πώς θα τον αντιμετωπίσουν. Καθώς δεν βρίσκουν λύση, ΗΠΑ και Ε.Ε. ζητούν από τον ένα αντίπαλό τους, την Κίνα, να τις βοηθήσει για να αντιμετωπίσουν τον άλλο, τη Ρωσία. Να μείνουν, δηλαδή, χωρίς τη ρωσική ασπίδα. Όσο οι ΗΠΑ αγωνίζονται να παραμείνουν μόνες παντοκράτορες, η Κίνα θα παραμένει πιστή στους BRICS και στη Ρωσία. Για να μην φάει μόνη της όλο το χαλάζι αργότερα.
Αξιοσημείωτο είναι ότι οι ΗΠΑ διακηρύσσουν ότι Κίνα-Ρωσία είναι ο κοινός θανάσιμος εχθρός τους αλλά δεν προσφέρουν ανταλλάγματα ούτε εμφανίζουν απειλές ικανές να τους διασπάσουν.
Παρένθεση: Οι Δυτικοί δεν αντιμετωπίζουν την Κίνα ιδεολογικά, ως κομμουνιστική χώρα, όπως αυτοχαρακτηρίζεται η ίδια. Αλλά μόνο ως Μεγάλη Δύναμη. Ο λόγος; Να μην μπουν ιδεολογικά εμπόδια (όπως με την ΕΣΣΔ και τώρα με τη Ρωσία) στα πάρε-δώσε με την αχανή αγορά της Κίνας!
Χωρίς τη δύσκολη ανάλυση του κινέζικου καθεστώτος μπορεί να καταγραφεί ότι το ΚΚΚίνας είναι κρίσιμος μοχλός ενότητας του Κράτους και συγκρότησης της κοινωνίας ενώ π.χ. η διάβρωση του ΚΚΣΕ συνέβαλε στην κατάρρευση της ΕΣΣΔ.
Η πυρηνική απειλή
Ένας πυρηνικός πόλεμος δεν θα περιοριστεί στην Ευρώπη, είπαν οι Ρώσοι. Το έδαφος των ΗΠΑ στους δυο προηγούμενους πολέμους έμεινε ανέγγιχτο. Ο Σκοτ Ρίτερ, πρώην αξιωματικός των μυστικών υπηρεσιών, αποκαλύπτει ότι το επιτελείο Μπάιντεν έχει σχέδιο για «περιορισμένο πυρηνικό πόλεμο στην Ουκρανία». Εισαγωγή σ’ αυτόν είναι η αποστολή, αρχικά, στην Ουκρανία μη πυρηνικών πυραύλων μεγάλου βεληνεκούς. Για να συνηθίσουμε. Το επιχείρημα ΗΠΑ / Ευρωπαίων είναι ότι αφού οι Ουκρανοί γίνουν ιδιοκτήτες των πυραύλων αυτοί έχουν την αποκλειστική ευθύνη. Το επιχείρημα είναι έωλο και οι Ρώσοι το περιφρονούν.
Πολύ λογικά οι ΗΠΑ δεν θέλουν να τις αγγίξει ο πόλεμος για την Ουκρανία. Η Ρωσία απαντά, επίσης λογικά, ότι όποιοι μπουν στο χορό, χορευτές και χορηγοί, θα έχουν ρίσκα και ζημίες.
Ένα είναι βέβαιο: Αν οι ΗΠΑ είχαν αποκλείσει τον πυρηνικό πόλεμο δεν θα έστελναν πυρηνικά όπλα στον Ζελένσκι. Το να λένε τώρα ότι είναι αντίθετοι στη χρήση τους σημαίνει ότι προσπαθούν να αποποιηθούν την ευθύνη των πράξεών τους. Τους Ευρωπαίους ποιος τους λογαριάζει…
Το δίλημμα και ο Τραμπ
Το δίλημμα είναι Μονοπολικός ή Πολυπολικός Κόσμος. Και, συναφώς, αν οι ΗΠΑ, ως αυτοκρατορία, μπορούν να προσαρμοστούν στη δεύτερη εκδοχή.
Πολλοί πιστεύουν ότι ο Τραμπ θα αλλάξει τα πάντα και θα βάλει την Αμερική στον δρόμο της λογικής, της ευμάρειας και της ειρήνης. Δεν είναι καθόλου βέβαιο. Δηλώσεις του όπως ότι η Καμάλα είναι κομμουνίστρια, έχουν προφανώς απήχηση και υποδεικνύουν ότι η αμερικανική κοινωνία έχει μείνει πολιτικά απαίδευτη. Ο Μακαρθισμός, το κυνήγι των διανοούμενων μετά τον Πόλεμο, έχει κάνει βαθιά και ίσως ανεπανόρθωτη ζημιά.
Ο Τραμπ ίσως είναι απειλή για το «βαθύ κράτος», την παρέα στο κέντρο της εξουσίας σήμερα. Αλλά δεν είναι απειλή για το σύστημα που λειτουργεί τη χώρα. Ίδωμεν.
