Είναι γνωστό το απόφθεγμα «να αλλάξουν όλα για να μείνουν τα ίδια» από τον ιταλικό «Γατόπαρδο». Στην Ιταλία δεν στερούνται φαντασίας αλλά εδώ έχουμε την πετυχημένη συνταγή της πεπατημένης. Στο Μάτι ο Τσίπρας δεν ήξερε τίποτα για θύματα (άλλο αν μαθεύτηκε ότι ήξερε και παρα-ήξερε). Στις υποκλοπές ο Μητσοτάκης ακολούθησε την συνταγή του Τσίπρα: Δεν ήξερε τίποτα. Η διαφορά είναι, όπως όλοι ξέρουμε, ότι ο Τσίπρας πήγε στα τάρταρα ενώ ο Μητσοτάκης πήγε στα ουράνια. Γιατί;
Ρουσφέτια και επιδόματα
Η μόνη εξήγηση που μου έρχεται στο μυαλό είναι ότι ο κόσμος είναι ειλικρινής με τον εαυτό του, τον τρόπο που επιβιώνει. Ξέρουμε, δηλαδή ότι ο συντομότερος και πιο αποτελεσματικός τρόπος για να βρει δουλειά το παιδί σου (κι εσύ ο ίδιος) είναι το ρουσφέτι. Στο Μάτι και στα Τέμπη το ρουσφέτι (για να βολευτούν ανίκανοι) το πλήρωσαν αθώοι, δικοί μας άνθρωποι. Αλλά ο Τσίπρας πήρε φόρα, μια με τις Πρέσπες, μετά με το δημοψήφισμα και τη γνωστή κωλοτούμπα, το παράκανε, προκάλεσε, στο τέλος ο κόσμος τον βαρέθηκε και δεν έχει πιάσει ακόμα πάτο.
Το αποκορύφωμα μετά τις εκλογές, για την πιθανότητα να παραιτηθεί : «Δεν έχω δικαίωμα να αφήσω το 1,2 εκατ. ψηφοφόρους (του ΣΥΡΙΖΑ), να τους αφήσω μόνους (!) σε μια δύσκολη στιγμή». Αν αισθάνεται ότι «θα αφήσει μόνους» ένα εκατομμύριο ψηφοφόρους, μαζί και τους συντρόφους του στο κόμμα, μάλλον δεν χρειάζεται άλλες εξηγήσεις για τον κατακλυσμό. Τα ΜΜΕ προτίμησαν, δείχνοντας κατανόηση, να αναφέρουν άλλο σημείο της συνέντευξης που λέει ότι δεν είναι λιποτάκτης.
Ο Μητσοτάκης έδινε επιδόματα. Με τα επιδόματα πήρε, λέει, τις εκλογές. Ο Τσίπρας τα έβαψε μαύρα. Αλλά φαίνεται ότι ενοχλήθηκε και το ιερατείο των Βρυξελλών με τη σκέψη ότι αν η κάθε κακομοίρα κυβέρνηση «στις επαρχίες» κάνει κόλπα εκτός γραμμής τότε εμείς τι κάνουμε εδώ πέρα, αναρωτήθηκαν. Λέω, δηλαδή, ότι το φιρμάνι προς Αθήνα να κόψει τις «σπατάλες», δεν είναι επειδή θα έπεφταν έξω τα οικονομικά της Ε.Ε. Οι κυρώσεις στη Ρωσία κόστισαν περισσότερο στους Δυτικοευρωπαίους, στρίμωξαν άγρια τους πολίτες, αλλά κανείς δεν στενοχωρήθηκε. Με τα επιδόματα το θέμα είναι να παραμείνει η χώρα μας (και κάθε άλλη, υποδεέστερη του Βερολίνου,) υπό τον αυστηρότατο έλεγχο του ιερατείου. Να μας θυμίσουν ότι μας έχουν καθορίσει να ζούμε και με τα δυο πόδια σε ένα παπούτσι.
Κρείττον το σιγάν, στην (έως χθες) κυβέρνηση όπου μοναδικός καημός είναι η αυτοδυναμία. Τάφου σιωπή στο αμφιθέατρο για τα κρίσιμα, το Αιγαίο, τη Θράκη, το μέλλον μας
Ο Μπλίνκεν στην Αθήνα
Με το ίδιο τραγούδι καταφθάνει ο Αμερικανός ΥΠΕΞ, κ. Μπλίνκεν, οσονούπω στην Αθήνα και ο μόνος λόγος δεν φαίνεται να είναι άλλος παρά μόνο το Αιγαίο, η μοιρασιά που ζητάνε οι Τούρκοι. Ο Ερντογάν άρχισε τις γνωστές πιέσεις «ξεχνώντας» (προσωρινά) ότι είχε αποφασίσει να «κόψει την καλημέρα» στον Μητσοτάκη που απάντησε ότι θα ήταν χαρά του να τον συναντήσει. Ταυτόχρονα, όμως, διευκρίνισε ότι όταν τόσο καιρό μιλούσε αορίστως για «θαλάσσιες ζώνες» εννοούσε τις γνωστές ελληνικές θέσεις περί υφαλοκρηπίδας κ.λπ.
Η διευκρίνηση προκαλεί αδιευκρίνιστες σκέψεις. Οι αισιόδοξες είναι ότι ίσως ο απροσδόκητος εκλογικός θρίαμβος της Κυριακής προκάλεσε ασφαλώς ικανοποίηση αλλά έφερε και κάποιες δεύτερες σκέψεις, με αφορμή π.χ. ένα ποίημα του Βάρναλη όπου η μάνα του Χριστού μονολογεί προς τον γιό της: «όσο ο γήλιος να πέσει και νάρθει το δείλι το σταυρό σου καρφώσαν οι οχτροί σου κι οι φίλοι». Ποια ανάγκη να μετακινηθεί από την Ουάσιγκτον στην Αθήνα ο κ. Μπλίνκεν για πράγματα που, κανονικά, αν ήταν αθώα, θα αρκούσε ένα τηλεφώνημα; Τις απαισιόδοξες σκέψεις καλύτερα να τις αφήσουμε, θα τις ζήσουμε ως γεγονότα, στην ώρα τους.
Μητσοτάκης πατήρ και υιός
Έχω ξαναγράψει ότι όταν στο Παρίσι τη δεκαετία του ‘90 ο πρωθυπουργός Γιλμάζ εξήγησε με χαρτί και μολύβι στον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, πατέρα του Κυριάκου, ποιες είναι οι απαιτήσεις της Τουρκίας για το Αιγαίο ο Έλληνας πρωθυπουργός του απάντησε «εγώ δεν μπορώ να τα κάνω αυτά». Είναι δύσκολο και άχαρο να δοκιμάσει κανείς να αποκρυπτογραφήσει τις διακυμάνσεις των διαπραγματεύσεων με τους απέναντι. Π.χ. ο Ερντογάν «έκοψε» την καλημέρα στον Μητσοτάκη επειδή προφανώς ο Έλληνας πρωθυπουργός αναίρεσε κάποια ανολοκλήρωτη συμφωνία που επανέρχεται με κάποια μορφή αλλά τίποτα δεν αποκλείει την εκ νέου αναίρεσή της παρά την επιμονή της Εστίας ότι η δυσμενής για εμάς συμφωνία έχει «κλείσει», αλλά χωρίς να έχουν μπει ακόμα υπογραφές. Ίσως οι πρόσφατες εκλογές να έριξαν μελάνι καθιστώντας το κείμενο (της άτυπης συμφωνίας) μη αναγνώσιμο, εξ ου και η επίσκεψη Μπλίνκεν. Ποιος, άραγε, υποθέτει ότι ο γιός Μητσοτάκης θέλει και μπορεί να πει στον Μπλίνκεν ό,τι είπε ο πατέρας του στον Γιλμάζ;
Κατά τα άλλα, έρημο και άνυδρο τοπίο θυμίζει η χώρα βαδίζοντας προς τις δεύτερες εκλογές. Ιδέες μηδέν, σκέψεις μηδέν, πράξεις, ομοίως, μηδέν. Μπαϊλντισμένα παλικάρια στην αντιπολίτευση χωρίς κουράγιο κάτι να ψάξουν κάτι να πουν, απογοήτευση στη γαλαρία. Κρείττον το σιγάν, στην (έως χθες) κυβέρνηση όπου μοναδικός καημός είναι η αυτοδυναμία. Τάφου σιωπή στο αμφιθέατρο για τα κρίσιμα, το Αιγαίο, τη Θράκη, το μέλλον μας.
