Όχι, αυτή τη φορά δεν θα γκρινιάξω για την Αριστερά και για το πολιτικό έλλειμμά της. Σήμερα έχουμε χαρά! Μπορεί να μην είναι δικιά μας, αλλά τι σημασία έχει;
Θα ήθελα, παρακαλώ, να χαμηλώσετε τα φώτα στην πλατεία και να ρίξετε μια ματιά στα παρασκήνια, πίσω από τη κουίντα. Εδώ είναι μαζεμένη ολόκληρη η κυβέρνηση. Ακούτε τα γέλια τους; Με μας γελάνε και το διασκεδάζουν απίστευτα. Σε κάθε βήμα τους, σε κάθε νομοσχέδιο που περνάνε, σε κάθε συνέντευξη που δίνουν, με κάθε απόφαση που παίρνουν. Ακόμα και μέσα στη Βουλή, όταν -τάχα μου- διαβουλεύονται ή εισηγούνται. Εκεί ίσως γελάνε πιο διακριτικά. Και πώς άλλωστε να μην το κάνουν;
Δείτε ποιοι μας κυβερνούν: Ένας πρωθυπουργός που πιστεύει πως η Ευρώπη είναι ελληνική θεότητα. Ένας υπουργός Προστασίας του Πολίτη που θέλει να κάνει έρευνα για τη Μαρφίν, που όταν συνέβη το τραγικό γεγονός ήταν ο ίδιος πάλι υπουργός – σε άλλη παράταξη, αλλά τι πειράζει; Δεν πειράζει ούτε που ψήφιζε μνημόνια αλλά δεν τα είχε διαβάσει. Μία υπουργός Πολιτισμού που κάνει γκριμάτσες στο άκουσμα του Ξαρχάκου και του Πολιτισμού, ενώ έχει ξεπαστρέψει ολοκληρωτικά τους λειτουργούς του. Ένας υπουργός Εσωτερικών που παραδέχεται πως «αυτός είναι ο καπιταλισμός, ηλίθιοι» και μας δείχνει με το δάχτυλο. Μία υπουργός Παιδείας που θέλει να βάλει κάμερες στα σχολεία, παρακάμπτοντας την Αρχή Προσωπικών Δεδομένων. Ένας δαιμόνιος υπουργός που επιδοτεί ΙΕΚ για να κάνουν σεμινάρια σε επιστήμονες και όταν αποδεικνύεται η καραμπινάτη κομπίνα τα αποσύρει. Ένας υπουργός Υγείας ανύπαρκτος να στηρίξει τη δημόσια Υγεία στην κρίσιμη περίοδο του κορωνοϊού. Ένας υπουργός Περιβάλλοντος που ψήφισε το πλέον καταστροφικό νομοσχέδιο-ταφόπλακα για το περιβάλλον.
Κι αυτά είναι τα επιτεύγματά τους τον τελευταίο μήνα. Κι έχουν μπροστά τους άλλα τρία χρόνια να ρίξουν το γέλιο της αρκούδας με την πάρτη μας. Ποιος θα τους σταματήσει;
