Της Ματίνας Παπαχριστούδη
Ένα Μνημόνιο κομμένο και ραμμένο στα δικά τους μέτρα θέλουν και επιδιώκουν τα ΜΜΕ. Ήδη ξεκίνησε μαζικά η προώθηση της «ανάγκης» δραστικών περικοπών και μαζικών απολύσεων στις εταιρίες του δημοσίου. Κοινός παρανομαστής στην ιδεολογική εκστρατεία των φερέφωνων του ΔΝΤ και της κυβέρνησης Παπανδρέου είναι οι ζημιές και τα χρέη των ΔΕΚΟ του ευρύτερου δημόσιου τομέα. Την ίδια ώρα ο Γιώργος Παπανδρέου χωρίς ίχνος ντροπής ισχυρίζεται πως απαιτείται η σύγκρουση με τα συμφέροντα των Μedia.
Ποια Μedia εννοεί ακριβώς; Αυτά που είναι χρεωμένα στις τράπεζες; Αυτά που συνεχίζουν να λειτουργούν σχεδόν υπό κρατική κηδεμονία, περιμένοντας την κρατική διαφήμιση, την απευθείας χρηματοδότηση εκατομμυρίων ευρώ για τη διακίνηση των εφημερίδων των εκδοτών ανά την Ελλάδα; Αυτά που πήραν το πράσινο φως να απολύσουν μαζικά, ενώ την ίδια στιγμή αιτούνται οικονομικής ενίσχυσης από τα προγράμματα του υπουργείου Οικονομίας και λαμβάνουν εκατομμύρια ευρώ για υποτιθέμενες ψηφιακές επεκτάσεις;
Τα ΜΜΕ, έντυπα και ηλεκτρονικά, ανήκουν στις υπ’ αριθμόν ένα προβληματικές επιχειρήσεις. Είναι καταχρεωμένα, χαρακτηρίζονται από υπερδανεισμό, η λειτουργία τους μπορεί να συνεχιστεί μόνο με την ενίσχυση του κράτους.
Το αντεπιχείρημα φυσικά είναι ότι διαπραγματεύονται την ενημέρωση του λαού. Δεν πρόκειται, όμως, πια για «ενημέρωση», αλλά για τι χείριστη επιχείρηση προώθησης σκληρών μέτρων του νεοφιλελευθερισμού. Και προφανώς για την κυβέρνηση Παπανδρέου η εκστρατεία αυτή έχει το τίμημα της: Τον ολοένα και σφιχτότερο εναγκαλισμό με τις απαιτήσεις των «διαπλεκόμενων» -για να θυμηθούμε και την ορολογία επί διαπραγμάτευσης κυβέρνησης Ν.Δ. Η κυβέρνηση Παπανδρέου είναι φανερό πως είναι ήδη δέσμια των συμφερόντων των Μedia. Η οποιαδήποτε απόπειρα να εμφανιστεί κάποιο χαλινάρι, κυρίως οικονομικής φύσεως, κατέληξε στον κάδο απορριμμάτων έγκυρων αρθρογράφων και δημοσιολόγων – δημοσιογράφων.
Οι τηλεοπτικοί σταθμοί, παρά τις διακηρύξεις Παπανδρέου από το Βήμα της Βουλής ότι επιστρέφει το 2% για τις συχνότητες, δεν πληρώνουν ακόμη ούτε μισό ευρώ για την κατοχή τους, επειδή τα υπουργεία Οικονομικών και Εσωτερικών φρόντισαν γι αυτό, μη εκδίδοντας την αναγκαία υπουργική πράξη. Η διάταξη του νόμου για «εισφορά» 20% επί των τηλεοπτικών διαφημίσεων πετάχτηκε στα σκουπίδια μόλις οι εκδότες έδειξαν για λίγο τα δόντια τους. Η διάταξη για ασφάλιση των εργαζομένων στα site αποσύρθηκε από έντρομους υπουργούς στις απειλές που εκτόξευσαν καταχρεωμένες εταιρίες του Διαδικτύου. Εφημερίδες της περιφέρειας δεν πληρώνουν, απολύουν εργαζόμενους, αλλά την ίδια στιγμή συνομιλούν ως «συνέταιροι» της πολιτικής πραγματικότητας με τους βουλευτές των δυο πολιτικών κομμάτων, απαιτώντας οικονομική ασυλία και απευθείας κρατική ενίσχυση.
Η κυβέρνηση δεν τολμά να εφαρμόσει την τόσο… αγαπητή της ευρωπαϊκή νομοθεσία για την κατάργηση δημοσίευσης των ισολογισμών στα έντυπα, επειδή έτσι θα δημιουργήσει προβλήματα στους εκλεκτούς φίλους της στον Τύπο. Έστω και αν αυτοί είναι που «απειλούν» ή «εκβιάζουν» τους πολιτικούς. Και ενώ είναι εξαιρετικά υπάκουη σε όποια απαίτηση των media, κάνει τα στραβά μάτια στην εφαρμογή και των πιο απλών κανόνων εξορθολογισμού στη λειτουργία των Μέσων.
Το τελευταίο διάστημα τα ίδια τα Μέσα που ξιφουλκούν υπέρ των απολύσεων στις ΔΕΚΟ και της μείωσης του κρατικού τομέα, κραυγάζουν άναρθρα για τις αδικίες του φορολογικού συστήματος, όταν τολμά να βάλει φόρο στις υπηρεσίες του ιδιωτικού κεφαλαίου ή στις δραστηριότητες των δικών τους εταιριών.
Είναι απλό: Ο σφικτός αυτός εναγκαλισμός παράγει τα φαινόμενα διαπλοκής. Και μόλις η κυβέρνηση Παπανδρέου επιχειρεί(;) να τιθασεύσει κάποιες φωνές στον Τύπο ή τα ηλεκτρονικά Μέσα, έχει η διαπλοκή τον τρόπο της. Τα συνεργεία των εφοριακών, τις κρυφές λίστες οικονομικών ενισχύσεων εκδοτών, τα ευρωπαϊκά προγράμματα και πάει λέγοντας. Το σύστημα δουλεύει άψογα και δεν απειλείται μέχρι στιγμής από κάποιον άγνωστο παράγοντα.
Δεν πρόκειται, όμως, πια για «ενημέρωση», αλλά για τι χείριστη επιχείρηση προώθησης σκληρών μέτρων του νεοφιλελευθερισμού. Και προφανώς για την κυβέρνηση Παπανδρέου η εκστρατεία αυτή έχει το τίμημα της: Τον ολοένα και σφιχτότερο εναγκαλισμό με τις απαιτήσεις των «διαπλεκόμενων»…
