Η δίκη για τους τρεις θανάτους της Marfin ξαναζωντάνεψε όσα έγιναν στην Αθήνα το Μάιο του 2010, στην ψήφιση του 1ου Μνημονίου. Του Μάριου Διονέλλη
Οι καταθέσεις των γονέων της άτυχης εγκύου άνοιξαν ξανά τον κύκλο των ευθυνών. Εκείνοι οι νεκροί μετρούν βαρύτερα στη συλλογική μνήμη από κάθε άλλο νεκρό τα τελευταία χρόνια.
Ήταν οι νεκροί που έδωσαν με το αίμα τους τη χροιά της τρομοκρατίας σε έναν κοινωνικό αγώνα, που εκείνη την περίοδο σήκωνε το βάρος της αντίδρασης στα μνημόνια εν τη γενέσει τους. Και το «κάθισμα» που ακολούθησε ήρθε πολύ βολικό στην κυβέρνηση Παπανδρέου και τις επόμενες.
Οι καταθέσεις των γονέων της Αγγελικής Παπαθανασοπούλου δεν κάνουν μικρότερο το έγκλημα εκείνων που έβαλαν τη φωτιά. Ούτε εις βάρος των θυμάτων ούτε εις βάρος του κοινωνικού αγώνα.
Μα έδωσαν, οι καταθέσεις, την άλλη μισή αλήθεια σε αυτή την υπόθεση, την οποία όλοι γνωρίζουμε αλλά λίγο ακούγεται στα Μέσα Ενημέρωσης.
Βλέπετε η Marfin επί Βγενόπουλου (και όλη η MIG) έδιναν παραδοσιακά μπόλικη διαφήμιση…
Είπαν λοιπόν οι χαροκαμένοι γονείς: «Ήταν ελλιπέστατα τα μέτρα ασφαλείας», «η τράπεζα αποτελούσε θάλαμο αερίων, μια ποντικοπαγίδα», «δεν υπήρχε έξοδος ασφαλείας», «δεν υπήρχε μελέτη πυροπροστασίας», «δεν είχαν ληφθεί τα απαραίτητα μέτρα ασφάλειας», «έπρεπε να είχε θωρακιστεί το κατάστημα», «τα τζάμια είχαν σπάσει κατ’ επανάληψη και παρ’ όλα αυτά δεν έβαλαν νέα τζάμια ασφαλείας», «γιατί να μην κλείσει νωρίτερα το κατάστημα εκείνη την ημέρα αφού τα επεισόδια ήταν αναμενόμενα κι άλλες τράπεζες στη Σταδίου είχαν κλείσει;».
Θα το ξαναπώ για να αποφύγω παρεξηγήσεις. Όλα αυτά δεν μειώνουν το έγκλημα των φυσικών αυτουργών.
Μα για όσα συνέβησαν μέσα από τις τζαμαρίες, γι’ αυτά δικάζονται τέσσερα μεγαλοστελέχη της τράπεζας κατηγορούμενοι για ανθρωποκτονία από αμέλεια. Οι ευθύνες προφανώς δείχνουν πιο ψηλά…
Προβλέπω αύξηση της διαφημιστικής πίτας τις επόμενες ημέρες…
