Λίγες μόλις μέρες μετά το ιδρυτικό συνέδριο της «Ιταλικής Αριστεράς» η κατάσταση είναι για γέλια και για κλάματα. Σχεδόν οι μισοί βουλευτές και γερουσιαστές του νέου κόμματος των Βέντολα και Φρατογιάνι (17-18 μέχρι στιγμής) το εγκαταλείπουν και κατευθύνονται προς ένα… ακόμη πιο νέο κόμμα – που για την ώρα δεν έχει καν ιδρυθεί! Ο λόγος για το σχήμα που ετοιμάζει η λεγόμενη «αριστερή πτέρυγα» του κυβερνώντος Δημοκρατικού Κόμματος, ή μάλλον ένα τμήμα της. Τα νήματα κινούν δύο παλιές αλεπούδες του πάλαι ποτέ Ιταλικού Κ.Κ., ο Μπερσάνι και ο Ντ’ Αλέμα. Ο τελευταίος (με… πολύ αριστερές περγαμηνές: στήριξε μεταξύ άλλων τους ΝΑΤΟϊκούς βομβαρδισμούς της Γιουγκοσλαβίας), σπεύδει να διευκρινίσει ότι «το μόνο που μας χωρίζει με το Δημοκρατικό Κόμμα είναι ο Ρέντσι». Και άρα διαβεβαιώνει ότι, με τους 55-60 βουλευτές και γερουσιαστές που θα έχει (35-40 που θα φύγουν από το Δημοκρατικό Κόμμα, συν αυτοί που εγκαταλείπουν την Ιταλική Αριστερά πριν καλά-καλά ιδρυθεί) θα συνεχίσει να στηρίζει την κυβέρνηση Τζεντιλόνι, που πήρε τη θέση του Ρέντσι!
Ο Ρέντσι από την πλευρά του δεν δείχνει να ανησυχεί και πολύ. Παρόλο που υποχρεώθηκε να παραιτηθεί από πρωθυπουργός μετά το χαστούκι του «Όχι» στο δημοψήφισμα, ευελπιστεί ότι θα διατηρήσει τον έλεγχο του Δημοκρατικού Κόμματος, περιλαμβανομένης της… υπό αποχώρηση «αριστερής πτέρυγας»! Ένας από τους στενότερους συνεργάτες του, ο υπουργός Ντελρίο, νομίζοντας ότι μιλά με κλειστά μικρόφωνα είπε με χαρακτηριστικό κυνισμό και περιφρόνηση για τους οπαδούς του Ντ’ Αλέμα: «Καλά, έτσι θα έχουν περισσότερες καρέκλες για να βολευτούν»… Ο βασικός λόγος της αυτοπεποίθησης του Ρέντσι δεν είναι πάντως οι επιδόσεις της «αριστερής πτέρυγας» στις κυβιστήσεις. Αλλά το γεγονός ότι εξακολουθούν να τον στηρίζουν, ελλείψει εναλλακτικής, όλα τα δυναμικά συστημικά κέντρα: από τους μεγαλοεπιχειρηματίες και τα ΜΜΕ ως τις τράπεζες. Έτσι μαγειρεύει γρήγορα εσωκομματικές εκλογές, ώστε να αποφύγει τις επιπτώσεις τυχόν ήττας στις αυτοδιοικητικές εκλογές.
Για τους ίδιους λόγους, άλλωστε, σκέφτεται και την πρόωρη διεξαγωγή εθνικών εκλογών. Οπότε η μακροημέρευση της κυβέρνησης Τζεντιλόνι είναι αμφίβολη, παρόλο που φαίνεται να ενισχύεται από τη συνεργασία όσων έφυγαν από την Ιταλική Αριστερά με την «αριστερή πτέρυγα» της Κεντροαριστεράς. Ο Ρέντσι μπορεί να απέτυχε σε όλες τις «δουλειές» που του ανέθεσαν (συνταγματική «μεταρρύθμιση», αντιμετώπιση του Κινήματος Πέντε Αστέρων και της Λέγκας του Βορρά, αναζωογόνηση της οικονομίας) πλην του ξεπατώματος των εργασιακών δικαιωμάτων – αλλά για την ώρα είναι το μοναδικό χαρτί του συστήματος. Για την ώρα: ήδη έχει αρχίσει να προωθείται κατάλληλα ο «χαρισματικός» Ενρίκο Ρόσι, νυν περιφερειάρχης της Τοσκάνης, που κι αυτός ανακοίνωσε την υποψηφιότητά του για την ηγεσία της Κεντροαριστεράς. Αν και τα έδωσε όλα για το «Ναι» στο δημοψήφισμα, τώρα θέλει να ενώσει τους πάντες, περιλαμβανομένων των αριστερών που ψήφισαν «Όχι», σε ένα νέο ιερό σκοπό: την αποτροπή μιας μεγάλης εκλογικής νίκης των λαϊκιστών του Γκρίλο! Και μετά απορούμε που η λαϊκή πλειοψηφία δεν θέλει να βλέπει το «προοδευτικό στρατόπεδο» ούτε από μακριά…
Ε.Φ.
