Του Γιώργου Παπαϊωάννου
«Εγώ και ο Τσακαλώτος», δήλωσε ο Σόιμπλε, «συμβάλαμε σε μεγάλο βαθμό ώστε να επιτευχθεί αυτή η λύση». Πώς τα φέρνει έτσι η ζωή… Ο μεν Σόιμπλε, μανιασμένος φρουρός της δημοσιονομικής πειθαρχίας, των νεοφιλελεύθερων μεταρρυθμίσεων, της γερμανικής Ευρώπης. Ο «Ευκλείδης μας» (έτσι τον αποκαλούσαν πάντα οι ριζοσπάστες σύντροφοί του) από την άλλη, διακήρυσσε πάντα την «ταξική μεροληψία» και το διεθνισμό.
Μη βιαστείτε να κουνήσετε το κεφάλι για τα παράλογα που συμβαίνουν… Κατά βάθος, το γεγονός έχει την εξήγησή του και η απόσταση ανάμεσα στους δύο άντρες δεν είναι τόσο μεγάλη όσο αρχικά φαίνεται.
Στην πραγματικότητα, η αντίληψη του Έλληνα υπουργού Οικονομικών για τις «τάξεις» είναι φαντασιακή, βγαλμένη από έναν «μαρξισμό» του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης. Άσχετη, αδιάφορη και ξεκομμένη από τη νεοελληνική πραγματικότητα, ποτέ δεν τις είδε στην πραγματική τους διάσταση, ενταγμένες σε αυτήν.
Έτσι, ανακαλύπτεται μια -ανύπαρκτη στην πραγματικότητα- εργατική ή υποτελής τάξη που δεν ψωνίζει, δεν πληρώνει ΦΠΑ, δεν πίνει και δεν καπνίζει, δεν έχει σίγουρα ένα σπίτι ή ένα οικόπεδο στο χωριό να πληρώνει ΕΝΦΙΑ και φόρους. Αυτά όλα είναι για τους μικρομεσαίους και μικροαστούς, όλους αυτούς που έχουν κάτι να χάσουν πέρα από τις αλυσίδες τους και αυτούς (στην πραγματικότητα όλο τον «πραγματικό λαό») η κυβέρνηση της Αριστεράς θα τους κυνηγήσει. Κάπου εκεί συναντιέται ο Τσίπρας με τη Μέρκελ και ο Τσακαλώτος με τον Σόιμπλε, αφού είτε εξοντώσει κανείς το λαό υπέρ των δανειστών, είτε παραμυθιάζοντας ότι το κάνει υπέρ των «πιο αδύνατων», μικρή σημασία έχει.
Είπαμε όμως ότι ο αγαπημένος μαρξιστής του Σόιμπλε δεν έχει στο μενού του μόνο «ταξική μεροληψία» αλλά και διεθνισμό. Έναν διεθνισμό και πάλι «Οξφόρδης», στην πραγματικότητα κοσμοπολιτισμό που απεχθάνεται κάθε αναφορά σε χώρες, έθνη και ανεξαρτησίες. Εδώ όμως είναι η δεύτερη σύμπτωση του «Ευκλείδη μας» με τον Βόλφγκανγκ… Τι σημασία έχει αν ξεπουληθούν αεροδρόμια, λιμάνια και κάνα νησί; Ίδια είναι τα αφεντικά ξένα και ελληνικά, ο εργάτης δεν έχει πατρίδα, παλεύει με τον εργοδότη για την υπεραξία του, το λένε καθαρά και τα βιβλία. Έτσι, το σχέδιο ισοπέδωσης της περιφέρειας ή του Νότου της Ευρώπης και μετατροπής χωρών σε «χώρους» συναντιέται μια χαρά με τον ριζοσπαστικό αντιεθνικισμό της «ανανεωτικής Αριστεράς».
Μαρξισμός, ταξική πάλη και διεθνισμός από τα Lidl: Η ιδεολογική βάση της ελλαδικής Αριστεράς που τη φέρνει στην αγκαλιά της γερμανικής Δεξιάς του Σόιμπλε. Και δεν είναι μόνο ο Τσακαλώτος. Ούτε καν μόνον ο ΣΥΡΙΖΑ…
