Η ελληνική κοινωνία, χωρίς καμιά προετοιμασία, χωρίς ενιαία ματιά στις εξελίξεις, στέκει μετέωρη απέναντι στη νέα πραγματικότητα. Η έκφραση συμπάθειας προς τους λαούς της Ουκρανίας, η άρνηση της προοπτικής του πολέμου είναι ομόθυμη και κουβαλά το ιστορικό ηθικό φορτίο του λαού μας. Πλάι στα παραπάνω γίνεται όλο και πιο έντονα αντιληπτό ότι η σύγκρουση αυτή ξεπερνά τα ουκρανικά σύνορα, και έχει να κάνει με την εν εξελίξει γιγαντιαίων διαστάσεων αναδιαπραγμάτευση ισχύος σε πλανητική κλίμακα. Ο φόβος μήπως η τρέχουσα κρίση, κινηθεί προς τον Νότο επηρεάζοντας τα Βαλκάνια ή την Νοτιο-Ανατολική Μεσόγειο, σε συνδυασμό με τη συνειδητοποίηση ότι ο διαχρονικός αναθεωρητισμός της γειτονικής Τουρκίας, μπορεί να δημιουργήσει και στη χώρα μας πολεμικά γεγονότα, παγώνει τη σκέψη στη μεγάλη πλειοψηφία της κοινωνίας. Πλάι στα παραπάνω πρέπει να προστεθεί και η δύναμη της προπαγάνδας, από τη μια πλευρά η ΝΑΤΟϊκή ευθυγράμμιση των ελίτ και οι πολεμικές ιαχές στα ΜΜΕ, και από την άλλη η ρωσική διείσδυση που σπεύδει να εκμεταλλευτεί την κρίση εμπιστοσύνης στις ευρωπαϊκές κυρίως χώρες και να εμφανίσει τις δικές της κινήσεις ως νομιμοποιημένη πράξη αντίστασης στην παγκοσμιοποίηση, αλλά και τα εκατέρωθεν fake news, που συσκοτίζουν ακόμη περισσότερο την εικόνα.
Λείπει η λαϊκή εκείνη ενεργοποίηση που θα μπορούσε να απαιτήσει να μην εμπλακεί η χώρα μας στους πολεμικούς σχεδιασμούς. Που θα διεκδικούσε να ευθυγραμμιστεί η ελληνική εξωτερική πολιτική με τα δικά μας συμφέροντα και όχι με όσα υπαγορεύουν οι «συμμαχικές μας υποχρεώσεις»
Λείπει όμως ένα αντιπολεμικό κίνημα, που θα μπορούσε να επιβάλει την αναγκαία για τη χώρα μας αλλά και για την υπόθεση της ειρήνης στην περιοχή, ουδετερότητα της χώρας μας. Λείπει η λαϊκή εκείνη ενεργοποίηση που θα μπορούσε να απαιτήσει να μην εμπλακεί η χώρα μας στους πολεμικούς σχεδιασμούς. Που θα διεκδικούσε να ευθυγραμμιστεί η ελληνική εξωτερική πολιτική με τα δικά μας συμφέροντα και όχι με όσα υπαγορεύουν οι «συμμαχικές μαρας υποχρεώσεις», να θέσει στο επίκεντρο την ανάγκη για προετοιμασία και κατοχύρωση βαθμών κυριαρχίας ως τις μοναδικές δικές μας γραμμές άμυνας απέναντι στους εκθετικά αυξανόμενους γεωπολιτικούς κινδύνους. Ένα αντιπολεμικό κίνημα, που συντονιζόμενο με όσους στην Ευρώπη, αντιλαμβάνονται τους κινδύνους της μετατροπής του ευρωπαϊκού χώρου σε πεδίο διεξαγωγής της νέας πλανητικής σύγκρουσης μεταξύ Δύσης και Ανατολής. Με όσους δεν βλέπουν ως «ελπίδα για την ειρήνη» την αξονισμένη με τις ΝΑΤΟϊκές επιδιώξεις απόφαση επανεξοπλισμού της Γερμανίας, με όσους δεν θεωρούν πως πρέπει να κοπούν οι ιστορικοί δεσμοί με τη Ρωσία, αλλά και με όσους στη Ρωσία δεν θεωρούν μονόδρομο τις μεγαλοκρατικές φαντασιώσεις του καθεστώτος Πούτιν, θα προσπαθούσε να συμβάλει στην ανάδειξη της Ευρώπης ως ενός πόλου ενδιάμεσου και εναλλακτικού από τα ευρωατλαντικά και ευρασιατικά σχέδια. Ενός αντιπολεμικού κινήματος που θα απαιτούσε το τέλος του πολέμου, την απόσυρση της Ρωσίας από τα εδάφη της Ουκρανίας, τη διασφάλιση της ουδετερότητας της Ουκρανίας κόντρα στα σχέδια μετατροπής της σε προκεχωρημένο φυλάκιο του ΝΑΤΟ, ως μοναδικό δρόμο εγγύησης της ασφάλειάς της.
Όλα αυτά μπορεί να φαντάζουν μακρινά και ανέφικτα. Άλλωστε πόλεμο έχουμε και πρέπει να διαλέξουμε πλευρά όπως μας καλούν όλοι. Αποτελούν όμως μονόδρομο για τους λαούς που δεν είναι καταδικασμένοι να κινούνται πάνω στο καταστροφικό δίλλημα και για όσους επιδιώκουν να σταθούν στη «σωστή πλευρά της ιστορίας» αρνούμενοι ταυτόχρονα τόσο την παγκοσμιοποιητική κανονικότητα της δυτικής ηγεμονίας που διασφαλίζει την ειρήνη βομβαρδίζοντας όσους δεν ευθυγραμμίζονται με αυτή και από την άλλη ενός διπολικού κόσμου, με ψυχροπολεμικά χαρακτηριστικά, με επαναχάραξη συνόρων και σφαιρών επιρροής, όπου τα συμφέρονται των μικρών και μεσαίων χωρών θα θυσιάζονται στο βωμό των πολεμικών αξόνων που οικοδομούν οι μεγαλοκρατικές δυνάμεις.
Δ. Γκ.
