Οι ιθύνουσες πολιτικές, οικονομικές και πνευματικές ελίτ κάνουν λόγο για τη «σωστή πλευρά της Ιστορίας» και διατείνονται ότι στέκονται αταλάντευτα σε αυτήν. Στην ουσία τοποθετούν την Ελλάδα στον αστερισμό μιας μεταπρατικής αποικίας στο πλευρό της συλλογικής Δύσης, υπό τη φτερούγα των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ, της Ε.Ε. Πρόθυμοι και δεδομένοι, με ένα «ναι σε όλα» στα χείλη προς τα μεγάλα αφεντικά, αδιαφορώντας για το τι χώρα, τι κοινωνία, τι μέλλον, τι πολιτισμό θα παραδώσουν στις επόμενες γενιές. Ιδιαίτερα τούτες τις μέρες κάνουν πρόωρα απόκριες: φοράνε όλοι τραμπικές στολές, υπόσχονται υποτέλεια στην υπερδύναμη, γίνονται γελωτοποιοί της νέας αρχής που δημιουργείται στις ΗΠΑ μετά την επικράτηση του Τραμπ. Είναι μανούλες στις προσαρμογές που χρειάζονται για μια θέση στη «σωστή πλευρά».
Δεν χωρά αμφιβολία ότι βρισκόμαστε σε ένα μεταίχμιο στη διεθνή σκηνή, που σημαδεύεται από την πορεία της παγκόσμιας οικονομίας, την επιλογή των πολέμων ως τρόπου επίλυσης και διεξόδου κάθε ανταγωνιζόμενης δύναμης, την άγρια επιθετικότητα του Δυτικού στρατοπέδου ώστε να μην χάσει τα πρωτεία και την ηγεμονία του, τις μεγάλες νέες αλυσίδες κοινωνικού ελέγχου και καθυπόταξης πληθυσμών. Μεταίχμιο προς τη δυστοπία, γυμνή «μετάβαση» σε μια πραγματικότητα που θα αφαιρεί τον άνθρωπο κι ό,τι ανθρώπινο, υποδουλώνοντάς μας σε αλγόριθμους ρυθμισμένους έτσι ώστε να αυξάνεται ο πλούτος μιας ισχνής μειοψηφίας (ούτε καν το 1% του παγκόσμιου πληθυσμού) και να απογειώνεται η βαρβαρότητα με όλες τις μορφές. Μια σύγχρονη σκλαβιά: αυτή είναι η ουσία της «σωστής πλευράς της Ιστορίας».
Η κλαγγή των όπλων, κλασικών και νέων, «έξυπνων», θα ακούγεται όλο και πιο συχνά. Αυτό είναι σύμφυτο με την ιδιαίτερη λογική ενός άκρως ανταγωνιστικού συστήματος που βρίσκεται σε δομική κρίση, με τη διαπάλη ανάμεσα σε ισχυρά κέντρα για την παγκόσμια ηγεμονία. Αυτή η τάση δεν ακυρώνεται από την ευσπλαχνία κάποιου πολιτικού ή κάποιου ηγέτη.
Επειδή υπάρχουμε ως μια μικρή επαρχία της «σωστής πλευράς» (αλλιώς ειπωμένο, σαν πρόθυμος υποτελής «σύμμαχος» των ΗΠΑ-Ε.Ε.-Ισραήλ), επειδή κάνουμε ό,τι μας ζητηθεί ως χώρα για να υπηρετήσουμε τους σύγχρονους εμπρηστές του πολέμου, ζούμε μέσα σε μια φούσκα οικονομικής «πραγματικότητας». Μια φούσκα «ευημερίας», «συμπερίληψης», «ήρεμων νερών και συνεννόησης», «επενδύσεων και ανάπτυξης». Μια φούσκα της τάχα αναβάθμισης της Ελλάδας σε «χώρα πρώτης γραμμής». Αυτή η φούσκα παρουσιάζεται ως μοναδική ρεαλιστική πρόταση για την ίδια την ύπαρξη της χώρας. Ούτε καν σκέπτονται όσοι την υποστηρίζουν ότι το υπαρξιακό πρόβλημα της χώρας εντείνεται και βαθαίνει, ότι οι προϋποθέσεις ύπαρξης και όχι ακρωτηριασμού (κυριαρχικού, εδαφικού, πολιτιστικού, οικονομικού κ.λπ.) σκοτεινιάζουν και αδυνατίζουν μέσα στον εξελισσόμενο μεγάλο γεωπολιτικό αναδασμό. Με μια φούσκα δεν μπορείς να επιπλεύσεις στη φουρτούνα.
Τηρουμένων των αναλογιών, βρισκόμαστε σε μια κατάσταση σαν αυτή που νομίζαμε αμέσως μετά τη διεξαγωγή των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004. Αέρα στα πανιά της οικονομίας, αναγνώριση του κύρους της χώρας που μπήκε στο κλαμπ των μεγάλων, επέκταση στο Ελντοράντο των Βαλκανίων, είσοδος στο ευρώ. Χαράς ευαγγέλια… Το 2008 και η κρίση του 2010 τα τίναξαν όλα στον αέρα! Ήρθαν μνημόνια και τρόικα, η χώρα μπήκε σε επιτροπεία (χωρίς να έχει βγει από τότε), υποβαθμίστηκε σε αποικία των Δανειστών, η μεγάλη πλειοψηφία φτωχοποιήθηκε απότομα, και έγινε η μεγαλύτερη αναδιανομή πλούτου προς τις ελίτ και τους Δανειστές. Σήμερα βρισκόμαστε σε μια προ-χρεοκοπίας κατάσταση (πάλι, και αυτό αποκρύβεται), με διαλυμένες σε μεγάλο βαθμό υποδομές, μειωμένη παραγωγική ικανότητα, μεγάλη επιστημονική αιμορραγία με τη μετανάστευση νέων, και με ένα αποδιοργανωμένο λαό που παλεύει αγχωτικά για την επιβίωση, χωρίς να περιμένει φως από πουθενά. Η «σωστή πλευρά» δεν έχει να προσφέρει καμία λύση, καμία διέξοδο. Αντίθετα υπόσχεται –με την πράξη της– την υπόσκαψη κάθε ικμάδας και δυνατότητας για μια διαφορετική πορεία. Διατάζει με έναν τρόπο την απαγόρευση του μέλλοντος. Ναι, έτσι είναι: Απαγορεύεται το μέλλον. Επιτρέπεται η συνέχιση και τροφοδότηση ενός αιώνιου παρόντος, ακίνητου όσον αφορά τις δομές του και με διαρκή επεξεργασία σοφιστικέ υποδούλωσης. Εάν χρειαστεί, υπάρχει και η φυσική ακύρωση (πατάμε delete…).
Το υπαρξιακό πρόβλημα της χώρας δεν μπορεί να λυθεί μέσα στα πλαίσια των όρων τους οποίους θέτει η «φούσκα» που μας παρουσιάζεται ως μοναδική πρόταση. Δεν μπορεί να στηριχθεί σε «προστάτες». Χρειάζεται ένα αντιστασιακό πνεύμα και μια νέα συνείδηση που να ιχνηλατεί τη σωστή πλευρά του μέλλοντος, σε μια χώρα ελεύθερη, ανεξάρτητη, δημοκρατική, με ειρήνη και πολιτισμό. Μια χώρα που πραγματικά να υπάρχει και να ξέρει γιατί.
